Όταν οι φούσκες του ΓΑΠ σκάνε… εμφανίζεται το ΔΝΤ

Στο ίδιο το κόμμα του τον αποκαλούν ΓΑΠ, ή Γιωργάκη, κατά κόσμο Γιώργος Παπανδρέου. Όπως είναι γνωστό, διετέλεσε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός. Κατέστρεψε και τη χώρα και το κόμμα του. Στην συνέχεια έδινε διαλέξεις ανά τον κόσμο για το πώς προκάλεσε αυτή την καταστροφή! Δεν ξέρω αν κέρδισε αρκετά λεφτά από τις διαλέξεις, αλλά σίγουρα δεν του έλειψαν τα ταξίδια, που τόσο αγαπάει.

Τώρα μύρισε εξουσία –έστω και μικρή σε σύγκριση με τις παλιές “δόξες”– και έτρεξε να θέσει υποψηφιότητα μαυρισμένος από τις παρατεταμένες διακοπές. Γιατί πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, μιας “άδειας κάμαρας”, δεν του έφτανε. Τώρα θέλει και άλλο: πρόεδρος του κόμματος που διέλυσε. Και για να το πετύχει εκφωνεί διάφορες ιδεολογικές κενολογίες περί προόδου κι Αριστεράς, κουβέντες από τις οποίες σχηματίζονται φούσκες που μόλις σκάνε εμφανίζεται το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να πάρει τα «λεφτά (που) υπάρχουν» από την τσέπη των πολιτών για να μην χάσουν οι ξένες και οι τράπεζες.

Στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία τι λέει. Άλλωστε ποτέ δεν διατύπωσε πολιτικό λόγο άξιο σημασίας. Προς το παρόν αρκεί το όνομα και το καλωσόρισμα που του επιφύλαξε μέρος της εγχώριας παρασιτικής ολιγαρχίας, επειδή όσο πιο πομπώδες όνομα και ταυτόχρονα γλίσχρα προσωπικότητα διαθέτει ένας πολιτικός, τόσο ταιριάζει στα σχέδια της. Και ο ΓΑΠ, προφανώς, τους κάνει.

Τί ακριβώς συμβαίνει σε αυτό το κράτος; Πως είναι δυνατόν κάποιος πρωθυπουργός να καταστρέφει τη χώρα του και την πλειονότητα των πολιτών και να μην τον ενοχλεί καμία δικαστική ή έστω κοινοβουλευτική αρχή; Να παραμένει βουλευτής και στο τέλος να διεκδικεί την προεδρία του κόμματος που ο ίδιος μετέτρεψε από κραταιό σε μικρομεσαίο με μονοψήφιο ποσοστό. Δεν συνέβη τίποτε; Δεν υπάρχει παρελθόν; Δεν υπάρχουν τετελεσμένες πράξεις με τις γνωστές μείζονες επιπτώσεις στη ζωή των πολιτών;

Δεν εξοργίζεται κανείς; Μπορεί ο οποιοσδήποτε αντί έστω για κραυγή αποδοκιμασίας αυγά να ρίξει τη ψήφο του στον ΓΑΠ; Και οι υπόλοιποι υποψήφιοι γιατί σωπαίνουν αιδημόνως ενδυόμενοι τον υποκριτικό μανδύα του καθωσπρεπισμού; Περισσότερο ή λιγότερο συνένοχοι των έργων του ΓΑΠ, δεν τολμούν ούτε να υποψιαστούν πόσο θετικό για όλους θα ήταν να μιλήσουν καθαρά.