Ουδέν νεώτερον από το προεκλογικό μέτωπο

Ο κύβος ερρίφθη και οι εκλογές θα γίνουν στις 21 Μαΐου. Όπως έχει διαμορφωθεί το κλίμα με βάση τις τοποθετήσεις των κομμάτων δεν περιμένω απολύτως καμία έκπληξη. Το αποτέλεσμα, με βάση τις δημοσκοπήσεις, είναι λίγο πολύ προκαθορισμένο. Η ΝΔ θα είναι πάλι πρώτη και ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πάλι δεύτερος -δώρο του ΠΑΣΟΚ αυτή τη φορά. Το ΠΑΣΟΚ φοβάμαι πως θα έχει την τύχη του Ίκαρου.

Έφτανε το προεκλογικό αφήγημα: Ζητώ την υποστήριξή σας για ισχυρό ΠΑΣΟΚ με στόχο την ισχυρή προοδευτική προγραμματική συμφωνία ως προϋπόθεση για κυβέρνηση συνεργασίας και επίδειξη σεβασμού προς τη λαϊκή εντολή, ως επιτάσσει το περιεχόμενο των αξιωματικών αρχών ενός πραγματικού δημοκρατικού πολιτεύματος, για να μπει ο ΣΥΡΙΖΑ στο περιθώριο απ’ όπου και προέκυψε. Η απλή αναλογική, στην προκειμένη περίπτωση, το μόνο που εγγυάται είναι η ακυβερνησία. Αντίθετο, δηλαδή, αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκει η απλή αναλογική με βάση την οποία η ψήφος του καθενός διαθέτει την ίδια αξία και κύρος. Μάθαμε και αυτές τις μέρες δια στόματος της κ. Αποστολάκη ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι υπέρ της απλής αναλογικής. Προφανώς είναι υπέρ της ολιγαρχίας και αυτό δεν αποτελεί έκπληξη.

Όλες οι φερόμενες ως δημοκρατίες στον πλανήτη λειτουργούν σε πολιτικό πλαίσιο που κυμαίνεται από ολιγαρχικό έως το πιο ακραίο απολυταρχικό καθεστώς και όλα τα πολιτικά κόμματα είναι αρχηγικά και διοικούνται από ολιγάρχες, στην καλλίτερη περίπτωση. Κατά βάση, όλα τα κόμματα, χωρίς καμία εξαίρεση (ακόμα και αυτά της μαρξιστικής συνταγής) υπηρετούν αρχές του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε με βεβαιότητα, ότι τον πλανήτη τον διοικεί ο καπιταλισμός και ότι οι πολίτες δεν πρέπει να τρέφουν καμία αυταπάτη, παρά τις διακηρυγμένες καλές προθέσεις, ας πούμε, όλων των κομματικών ολιγαρχών, ότι η κατάσταση θα αλλάξει.

Η αιτία αυτής της επιτυχίας του καπιταλισμού οφείλεται στη διαχρονική εφαρμογή πολιτικών που συγχρόνως παράγει τη συγκεκριμένη διανομή του παραγόμενου πλούτου καθώς και τις κοινωνίες με χαρακτηριστικά γενιτσαρισμού που αντιμάχονται, χωρίς οι περισσότεροι των πολιτών τους να το γνωρίζουν, τα δημοκρατικά ιδεώδη. Και τα δυο αποτελέσματα έχουν κατά βάση ως εφαλτήριο τη φύση του ανθρώπου με βάση την οποία, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένους κανόνες από τόπο σε τόπο, διαμορφώνουν και τις συγκεκριμένες συμπεριφορές, που διαφέρουν από μέρος σε μέρος παρά του ότι η φύση του ανθρώπου παραμένει η ίδια, και με βάση τις οποίες διαμορφώνονται και οι λεγόμενες τοπικές λαϊκές παραδόσεις που επίσης διαφέρουν.

Η καπιταλιστική διοίκηση κάνει και κάτι άλλο, φροντίζει δια της επινόησης του νοήματος της ελεύθερης αγοράς να έχει εφαρμογή και σε άλλους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας και όχι μόνον στον οικονομικό τομέα. Η ιδέα αυτή (της ελεύθερης αγοράς) προωθήθηκε ως ύψιστο “αγαθό” για τους πολίτες-καταναλωτές από τον Άνταμ Σμιθ. Κατά την άποψή μου στην πράξη δανείστηκε την ιδέα της εκκλησίας του δήμου στην αρχαία Αθήνα, στις αρχές της οποίας στέριωσε την ιδέα της ελεύθερης αγοράς. Ένας σημαντικός τομέας εφαρμογής του νοήματος της ελεύθερης αγοράς αποτελεί και ο χώρος της πολιτικής.

Κάθε κόμμα την πάρτη του

Ο καπιταλισμός μελέτησε τον Αριστοτέλη, για ίδιον όφελος φυσικά, και προχώρησε στο μετασχηματισμό των προσωπικών φέουδων, αποκαλούμενα και δημοκρατικές ή συντηρητικές παρατάξεις που λειτουργούσαν στην αρχαία Αθήνα, σε πολιτικά κόμματα για να απελευθερωθεί στη συνέχεια και από τις βασιλείες που ακολούθησαν και οι οποίες βασίζονταν στην αρχή της κληρονομικότητας. Καθόρισε επίσης τη μορφή και λειτουργία των πολιτικών κομμάτων στην ίδια βάση με αυτήν της ελεύθερης αγοράς στον οικονομικό τομέα, δημιουργώντας συγχρόνως και την ψευδαίσθηση στους πολίτες, ότι αυτός άρχει!

Η αξιωματική αρχή του καπιταλισμού είναι: ο καθένας για πάρτη του. Στη βάση αυτή οι έχοντες κεφάλαια, εξ ου και ο τίτλος τους: οι καπιταλιστές, τα επενδύουν για παραγωγή προϊόντων τα οποία πωλούν στην αποκαλούμενη “ελεύθερη” αγορά με στόχο να αυξήσουν δια των κερδών τα κεφάλαιά τους. Δηλαδή, στην ελεύθερη αγορά αναπτύσσεται, δια όλων των μέσων, ένας σκληρός ανταγωνισμός, μέχρι εξαφάνισης του αντιπάλου, με βάση τον οποίο ο καπιταλιστής εξασφαλίζει δια της τιμής κάθε προϊόντος, που ανταγωνίζεται με άλλα παρόμοια, την προτίμηση του καταναλωτή, χτίζοντας έτσι την πελατεία. Αρχικά αυτό φαίνεται καλό μέχρι του σημείου που ο εν λόγω καπιταλιστής αναδεικνύεται σε ισχυρό μονοπώλιο. Οπόταν και εδραιώνεται για τα καλά και το σύστημα της διαπλοκής καθώς και της διαφθοράς. Το σύστημα λειτουργεί στη βάση: ο θάνατός σου η ζωή μου και αποτελεί μια βάση παραγωγής απίστευτης βαρβαρότητας.

Στην ίδια βάση λειτουργούν και τα πολιτικά κόμματα. Στην αρχή οι εν δυνάμει ολιγάρχες κομμάτων διαθέτουν ως κεφάλαιο τους οπαδούς που αποκτούν πουλώντας τους, καλοπροαίρετα αρχικά τις περισσότερες φορές, ελπίδες. Αργότερα, λόγω του τρόπου λειτουργίας των κομμάτων παράγονται ανάγκες, όπως η διατήρηση της καρέκλας της κομματικής εξουσίας, οι οποίες για να ικανοποιηθούν έχουν ανάγκη, πέραν των προσωπικών οπαδικών ομάδων επιρροής, και κεφαλαίου. Το σημείο αυτό είναι η στιγμή που εμφανίζεται ο καπιταλιστής που επιδιώκει τον έλεγχο της πολιτικής για ίδιον όφελος, που δεν είναι άλλος από αυτόν που οι καταναλωτές, μαζί και τα μέλη των κομμάτων, παράγουν τα απαραίτητα κεφάλαια του. Είναι, επίσης, το σημείο όπου οι υποσχέσεις των πολιτικών κομμάτων δεν πρέπει να τις παίρνει κανείς της μετρητής, εκτός και εάν αυτές εντάσσονται στα γενικότερα σχέδια του καπιταλιστή.

Όλη αυτή η λειτουργία του συστήματος μετατρέπει, δια της επανάληψης των διακηρύξεων κάποιας δήθεν ιδεολογίας και υποσχέσεων, τους οπαδούς των πολιτικών κομμάτων σε πρώτης τάξης μαχητές, πολλούς από αυτούς σε τύπου γενιτσάρων, που μισούν και αντιμάχονται, εν ονόματι μάλιστα της δημοκρατίας, απόψεις αντίπαλων ομάδων σε βαθμό εξαφάνισης από προσώπου γης. Η διαδικασία δεν προβλέπει συνεργασίες παρά μόνον μετακινήσεις “πληθυσμών”, μερικές φορές μαζικών, όπως συνέβη με το ΠΑΣΟΚ κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης.

Αυτά τα καθεστώτα αποτελούν τους πραγματικούς εχθρούς της δημοκρατίας και οδηγούν κάθε προσπάθεια για συνεργασία στην ίδια κατάληξη που είχε και το ζεύγος Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Οι όποιες συνεργασίες είναι βραχύβιες και όταν συμβαίνουν πρέπει να συμφωνούν και τα αφεντικά τους.