Παγανιά Μηταράκη για εξαγορά νησιωτών – Το Αιγαίο σε βαριά υποθήκη

Σε μία μακροχρόνια σχέση είναι δύσκολο να αντιληφθείς τον κατήφορο, έστω και αν τίποτα δεν πηγαίνει σωστά σε αυτήν. Ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος της σχέσης όταν τίποτα δεν βαδίζει κατ’ ευχήν. Όμως, εξαιτίας του εθισμού στη μιζέρια, δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό το μέγεθος του κατήφορου. Αν δηλαδή τίποτα δεν πάει καλά και δεν υπάρχει η βούληση για προσπάθεια ριζικής αλλαγής, τότε το πρόβλημα γίνεται σιγά σιγά αποδεκτό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Το μεταναστευτικό φυσικά δεν μπορεί να συγκριθεί με μία διαπροσωπική σχέση. Το σίγουρο όμως είναι ότι τα νησιά της πρώτης γραμμής, στα ελληνοτουρκικά σύνορα, έχουν δημιουργήσει μία σχέση σχεδόν παντρειάς με το μεταναστευτικό, ευρισκόμενα εντός ενός καθοδικού σπιράλ, στο οποίο το μέλλον τους φαίνεται να είναι προαποφασισμένο, για την ακρίβεια υποθηκευμένο.

Πηγαίνοντας πίσω, τρία χρόνια πριν, την 20η Μαρτίου 2017, ένα χρόνο και δύο ημέρες μετά την Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας για το μεταναστευτικό (18 Μαρτίου 2016), οι ΜΚΟ πρότειναν κάτι “καινοτόμο”, επειδή από τότε φαινόταν ότι η συμφωνία δεν τραβούσε. «Η πρόταση που έχει υποβληθεί στην ελληνική κυβέρνηση από μεγάλη ευρωπαϊκή μη κυβερνητική οργάνωση που είχε την πατρότητα της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας είναι να δημιουργηθεί ένα κέντρο υποδοχής στη Χίο –το νησί με το μεγαλύτερο πρόβλημα– το οποίο θα λειτουργεί σαν “πιλότος” και θα ολοκληρώνει τις απαντήσεις στα αιτήματα των αφικνουμένων για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου εντός τεσσάρων εβδομάδων. Το κέντρο αυτό θα πληρώνεται από τη Γερμανία και θα απασχολεί υπαλλήλους από τις Κάτω Χώρες».

Με λίγα λόγια το όλο πρόβλημα εντοπίστηκε στο γρήγορο χρόνο εξέτασης άσυλου και όχι στο μέγεθος του αριθμού των παρανόμως εισερχομένων! Η αναφορά ότι το κέντρο θα είναι υπό τον πλήρη έλεγχο των Γερμανών τι άραγε να σήμαινε; Σήμερα έχουν ξεκαθαρίσει πλήρως οι ρόλοι και οι πιέσεις που ασκούνται πάνω στα νησιά, με πρωταγωνιστές την Τουρκία και την ΕΕ και σε ρόλο κομπάρσου την Ελλάδα.

Χώρος εγκλωβισμού μεταναστών

Η Τουρκία, με τις γνωστές επεκτατικές της βλέψεις, ασκεί πίεση προς όλες τις κατευθύνσεις, εργαλειοποιώντας το μεταναστευτικό. Παράλληλα έχει το πλεονέκτημα των ισχυρών οικονομικών σχέσεων Γερμανίας-Τουρκίας. Πάνω από 3.000 θυγατρικές γερμανικών επιχειρήσεων δραστηριοποιούνται στην Τουρκία. Καμιά άλλη χώρα δεν έχει φτάσει σε αυτό το επίπεδο διμερών οικονομικών σχέσεων.

Η ΕΕ, καθοδηγούμενη από τους Γερμανούς, από την στιγμή που το πρόβλημα μεταφέρθηκε στις βόρειες χώρες και επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις, δημιούργησε ζώνες ασφαλείας-προστασίας. Τα ελληνικά νησιά έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον έλεγχο των ροών. Από την άλλη, όμως, δεν θέλουν να έρθουν σε ευθεία σύγκρουση με την Τουρκία μη τυχόν και τραυματιστούν οι εμπορικές συναλλαγές.

Η Ελλάδα, λειτουργώντας κατευναστικά και προς τις δύο κατευθύνσεις (μοναδική εξαίρεση η “αναλαμπή” του Έβρου, όπου δόθηκαν σαφείς πολιτικές εντολές για την προάσπιση του εθνικού συμφέροντος) έχει μετατραπεί ουσιαστικά σε χώρο εγκλωβισμού μεταναστευτικών ροών. Αποτέλεσμα; Απρόβλεπτες και συχνά εκρηκτικές καταστάσεις στα νησιά, έντονες διαμαρτυρίες στην ενδοχώρα.

Αγώνας επιβίωσης

Πλήρες αδιέξοδο, ενώ το πρόβλημα θα οξύνεται με το πέρασμα του χρόνου όσο δεν λαμβάνονται δραστικά μέτρα, τα οποία δεν λαμβάνουν υπόψη την λαϊκή βούληση. Ως απάντηση στην έκκληση για βοήθεια από την ΕΕ, παρουσιάζονται σαν “λύση” οι προτεινόμενες και χρηματοδοτούμενες υπερδομές στα νησιά (στην πραγματικότητα ξεχωριστές πόλεις μεταναστών) που δεν απέχουν πολύ από το πρότυπο κέντρο που είχε προταθεί να εφαρμοστεί πιλοτικά στην Χίο πριν από τρία χρόνια.

Η υποτιθέμενη βοήθεια, μέχρι σήμερα, είναι η εξής: Στις δεσμεύσεις των κονδυλίων που γίνονται από τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό με σκοπό την βοήθεια προς τα κράτη-μέλη, είναι ήδη στημένοι οι μηχανισμοί διαχείρισης με τελικό σκοπό την επιστροφή των χρημάτων προς τους υπερεθνικούς οργανισμούς! Στην Ελλάδα φαίνεται ότι αναλογεί το μεγαλύτερο μερίδιο της δήθεν βοήθειας, κοντά στα 2,5 δισ. ευρώ. Από αυτά, όμως, τουλάχιστον το 1,5 δισ. έχει καταλήξει στην Ύπατη Αρμοστεία και τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης, ενώ άλλο μισό δισ. ευρώ σε συνδεόμενες με αυτούς τους οργανισμούς ΜΚΟ!

Σήμερα, τα ακριτικά νησιά δίνουν έναν πραγματικό αγώνα επιβίωσης. Παράλληλα με τη δεκαετή οικονομική κρίση, βιώνουν τα τελευταία πέντε χρόνια και την μεταναστευτική. Με την έλευση της πανδημίας έχουμε τέλεια καταιγίδα. Αποκομμένα από τον υπόλοιπο κόσμο, μη έχοντας ιδιαίτερο εκλογικό κόστος για την κεντρική εξουσία, μέσα σε περιβάλλον αποεπένδυσης και φυγής των ντόπιων από την γενέτειρα γη τους, εξαντλούνται ακόμα και οι τελευταίες αντοχές των τοπικών κοινωνιών από την νέα απώλεια θέσεων εργασίας και τον μηδενισμό του τουριστικού εισοδήματος.

Εκμεταλλεύονται την κρίση στον τουρισμό για άλωση

Με όπλο το αβέβαιο μέλλον για τις επιχειρήσεις, τους επαγγελματίες και τους εργαζόμενους, οι επαγγελματίες του μεταναστευτικού επιχειρούν μία πραγματική άλωση. Να υποκατασταθεί η πραγματική οικονομία των νησιών από μία παρασιτική που προέρχεται και τρέφεται από το μεταναστευτικό. Θα μπορούσε, όμως, ποτέ κάποιος να διανοηθεί ότι το επίσημο ελληνικό κράτος θα πριμοδοτούσε αυτήν την άλωση; Κι όμως!

Τον τεράστιο αριθμό των εγκλωβισμένων μεταναστών, ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Νότης Μηταράκης τους χρησιμοποιεί σαν μοχλό πίεσης προς τις τοπικές κοινωνίες, για την μεταστέγαση τους από τις δομές φιλοξενίας στη ΒΙΑΛ (Χίος), στη Μόρια (Λέσβος), στο Βαθύ (Σάμος), πάλι εντός των νησιών, σε σημείο που θα κατασκευαστούν οι υπερδομές-πόλεις μεταναστών.

Παράλληλα, οι ΜΚΟ και η Ύπατη Αρμοστεία αλωνίζουν, προσφέροντας χρήματα σε ασφυκτιούντες οικονομικά, λόγω της κατάρρευσης του τουρισμού, ιδιοκτήτες οικιών, καταλυμάτων και ξενοδοχείων, χωρίς απολύτως κανέναν έλεγχο. Η κυβέρνηση, δια του αρμόδιου υπουργού, προσφέρει αφειδώς ανταποδοτικά κίνητρα στους δήμους, αρκεί να είναι συνεργάσιμοι.

Ο ρόλος του Μηταράκη

Ο ίδιος ο υπουργός διαφήμισε την δημιουργία των υπερδομών, συνδέοντάς τες με νέες θέσεις εργασίας για τους ντόπιους και όφελος των τοπικών επιχειρήσεων! Με επιτάξεις, σύσταση τεχνικής υπηρεσίας εντός του υπουργείου και αλλαγή της πολεοδομικής νομοθεσίας, ώστε οι δομές να είναι άμεσα κατασκευάσιμες, χωρίς καμία απαίτηση αδειοδότησης. Επικαλούνται πάντα το πρόσχημα της “εξαιρετικά επείγουσας και επιτακτικής ανάγκης” και του “εθνικού συμφέροντος”!

Εργολάβοι και υπεργολάβοι πιέζουν για να ξεκινήσουν τα “αναπτυξιακά” έργα των 220 εκατ. ευρώ, αφού τόσο κοστολογούνται οι νέες δομές σε Χίο, Λέσβο, Σάμο, Κω και Λέρο. Τοπικά ΜΜΕ έχουν εξαγοραστεί με σκοπό να χειραγωγήσουν την τοπική κοινή γνώμη, ενώ τα πανελλαδικής εμβέλειας ΜΜΕ συμμετέχουν σε μία ιδιότυπη “ομερτά”, αφήνοντας στο σκοτάδι τους υπόλοιπους Έλληνες για το τι πραγματικά συμβαίνει στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου.

Οι νησιώτες δίνουν πραγματικά έναν άνισο αγώνα. Όπλο τους έχουν την αξιοπρέπειά τους και τη διάθεση να αντισταθούν, αλλά απέναντί τους έχουν ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας, το οποίο διαθέτει πακτωλό εκατομμυρίων ευρώ και ασκεί έλεγχο και στα κατεστημένα ΜΜΕ, αλλά και σε όλες τις άλλες μορφές εξουσίας. Παρ’ όλα αυτά οι νησιώτες κέρδισαν τη μάχη όταν προ καιρού η κυβέρνηση έστειλε τα ΜΑΤ για να επιβάλουν δια της ράβδου τη βούλησή της.

Το πρόσχημα-φαντασίωση των επιστροφών

Όλα αυτά βέβαια σχεδιάστηκαν και γίνονται με πρόσχημα τις επιστροφές μεταναστών που δεν δικαιούνται άσυλο προς την Τουρκία βάσει της ευρωτουρκικής Κοινής Δήλωσης του Μαρτίου 2016. Το ότι η συμφωνία είναι νεκρή, το ότι οποιαδήποτε συμφωνία θα εξαρτάται από την βουλιμία της Τουρκίας, το ότι η “ασύμμετρη απειλή” μπορεί να μεταφερθεί από τον Έβρο σε οποιοδήποτε νησί δεν φαίνεται να απασχολεί σοβαρά την κυβέρνηση.

Όταν, όμως, η τουρκική επιθετικότητα κλιμακώνεται κατά τρόπο που δεν έχει προηγούμενο και που μπορεί να οδηγήσει σε κάποιου είδους σύγκρουση, όταν είναι κοινά αποδεκτό από τις ελληνικές αρχές ασφαλείας ότι ανάμεσα στους μετανάστες που βρίσκονται στις δομές φιλοξενίας στα νησιά υπάρχουν ισλαμιστές που ελέγχονται και καθοδηγούνται από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, δεν θα έπρεπε να έχει προ πολλού σημάνει συναγερμός; Δεν θα έπρεπε να έχουν ήδη ληφθεί δραστικά μέτρα;

Τα αλλεπάλληλα εκτεταμένα επεισόδια στις δομές φιλοξενίας αποδεικνύουν ότι είναι πολύ εύκολο να βάλεις φωτιά σ’ ένα τόσο εύφλεκτο τοπίο. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να σκεφτεί κανείς τις μπορεί να σημάνει μία τέτοια κατάσταση για τα μετόπισθεν εάν ο Ερντογάν επιχειρήσει κάποιου είδους επιθετικό τυχοδιωκτισμό. Κι όμως, κατά περίεργο τρόπο, το κρίσιμο για την εθνική ασφάλεια αυτό ζήτημα φαίνεται να μην απασχολεί την ελληνική κυβέρνηση!