Παρα-δείγματα προς απο-φυγήν;

Συναντάμε καλούς θεσμούς που τους εκφυλίζουν κακοί θεματοφύλακες και κακούς θεσμούς που τους διασώζουν καλοί επικεφαλής. Σε κάθε περίπτωση, ο αρχηγός, πρόεδρος ενός πολιτικού φορέα, ενός κόμματος, οφείλει να είναι πάντοτε έτοιμος να κόψει με το σπαθί της ηθικής και της δεοντολογίας το γόρδιο δεσμό της “ανομίας”, όσο κι αν αυτός είναι συναισθηματικά μπλεγμένος με κοινές αναμνήσεις

Αν ο ηγέτης υπηρετεί το θεσμό, τους οπαδούς και την αλήθεια, δεν πρέπει να υποχωρεί σε πιέσεις  περί δήθεν αδελφοκτονίας ή πατροκτονίας, ιδίως όταν ο αδελφός ή ο πατέρας ήρξατο χειρών αδίκων. 

Τα σωστά παραδείγματα

Σκεφτείτε τι καλό “παράδειγμα” θα έδιναν τέτοιες ενέργειες στους πολίτες και πόσο θα ανέβαζαν το κύρος της πολιτικής:

• Αν ο νυν αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ διέγραφε για αντικομματική δράση ΟΛΟΥΣ τους πεμπτοφαλαγγίτες.
• Αν ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διέγραφε όλους όσοι τον υποσκάπτουν συνωμοτικά[με πολιτικούς του αντιπάλους]από την επομένη της επανεκλογής του.
• Αν η ηγεσία του ΚΚΕ διέγραφε εκείνους που απεργάζονται λύσεις αλά 1989.
• Αν η ΝΔ “ξεκαθάριζε” ποιος είναι ο ηθικά νομιμοποιημένος αρχηγός του κόμματος και ποιος ο σφετεριστής ή επίδοξος

Ίσως στις παραπάνω περιπτώσεις να είχαμε μικρότερα ή περισσότερα κόμματα, όμως είναι βέβαιο ότι θα είχαμε “ξεκάθαρες θέσεις” που θα συγκρούονταν πολιτικο-ιδεολογικά μεταξύ τους και δεν θα ασχολούνταν άπαντες με τις καθημερινές απόπειρες “δολοφονίας” (των νυν από τους τέως αλλά και των πρώην από τους νυν). 

ΥΓ. Θυμίζω ότι μετά τις εκλογές αρχηγών πάντοτε ακολουθούσαν διαγραφές ή αποκεφαλισμοί. Εσω-κομματικές “συγκατοικίσεις” στην Ελλάδα, όταν δεν έχουν εμφανή ιδεολογικά στίγματα αλλά μόνον προσωπικές φιλοδοξίες, μόνο σύγχυση και συμφορά φέρνουν.