Παρέμβαση με όρους εξουσίας η Διακήρυξη των 91, που είναι ήδη 924…

Επομένως όποιος υπογράφει την Διακήρυξη (ήδη έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο) αποδέχεται αυτήν την προτεινόμενη κατευθυντήρια γραμμή. Είναι μία αντίληψη με την οποία μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς, αλλά αυτή είναι η άποψη των συντακτών της Διακήρυξης, και έχει το σκεπτικό της. Μέχρι τώρα, από την εποχή της χρεωκοπίας μέχρι σήμερα, άπειρες κινήσεις πολιτών “από την βάση” δημιουργήθηκαν σε ριζική αντίθεση με το πολιτικό σύστημα. Κινήσεις όλου του πολιτικού και όλου του κοινωνικού φάσματος, ορισμένες αξιόλογες, άλλες κινούμενες σε ιδεοληπτικό επίπεδο ή στα όρια της γραφικότητας, πολλές από αυτές εμπνευσμένες από τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, ορισμένες ελαυνόμενες από επαναστατικές φαντασιώσεις. Όλες απέτυχαν. Οι ψήφοι που απέσπασαν όσες συμμετείχαν σε εκλογικές αναμετρήσεις (πολλές δεν συμμετείχαν καν), ήταν ελάχιστες. Επομένως λύση από την ίδια την κοινωνία δεν προέκυψε.

Ταυτόχρονα, πρόσωπα που προέρχονταν –υπό την στενή ή ευρεία έννοια– από το πολιτικό σύστημα (Πάνος Καμένος, Σταύρος Θεοδωράκης, Κυριάκος Βελόπουλος, Ζωή Κωνσταντοπούλου, Γιάνης Βαρουφάκης κ.ά.) ίδρυσαν κόμματα, τα οποία εισήλθαν για κάποιο διάστημα στην Βουλή, αλλά δεν κατόρθωσαν να καταστούν εναλλακτικές λύσεις για την διακυβέρνηση της χώρας. Να προσθέσουμε ότι και τα πρώην κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα έχουν παύσει να αποτελούν εναλλακτικές λύσεις διακυβέρνησης, είναι μικρομεσαία κόμματα, ο δε ΣΥΡΙΖΑ έχει διασπαστεί σε πολλά κομματίδια.

Συμπέρασμα: υπάρχουν σήμερα εξωκοινοβουλευτικές κινήσεις πολιτών, υπάρχουν κοινοβουλευτικά κόμματα διαμαρτυρίας, αλλά κόμμα που να μπορεί να διαδεχθεί την καταρρέουσα κυβέρνηση δεν υφίσταται. Ο προφανής λόγος είναι η δυσπιστία της κοινωνίας προς όλες αυτές τις κινήσεις πολιτών και τα μικρά κόμματα. Μπορεί ένα σημαντικό και δυναμικό μέρος της κοινωνίας να έχει αποστασιοποιηθεί από το πολιτικό σύστημα, μπορεί να απέχει ή να καταφεύγει στην ψήφο διαμαρτυρίας, αλλά ταυτόχρονα δεν στρέφεται μαζικά σε κάποιο νέο σχήμα, ώστε να του δώσει προοπτική εξουσίας.

Ανάγκη των πολιτών μία παράταξη εξουσίας

Όμως, η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση. Ενώ το παρόν κυβερνητικό σχήμα καταρρέει απαξιωμένο εν μέσω σκανδαλολογίας και πλήρους ναυαγίου της εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής του, ενώ το δημόσιο χρέος έχει εκτιναχθεί στα 406 δισ. (το υψηλότερο στην Ευρώπη), και μαζί με το ιδιωτικό έχει ξεπεράσει τα 600 δισ.(!), ενώ το εμπορικό έλλειμμα είναι το 9ο μεγαλύτερο στον κόσμο (63 δισ.), η αγοραστική δύναμη είναι η 2η από το τέλος στην ΕΕ και το 28,7% των Ελλήνων είναι στο όριο της φτώχειας, αναζητείται όχι ακόμα ένα κόμμα διαμαρτυρίας, όχι ακόμα μία κίνηση πολιτών, αλλά ένα κόμμα εξουσίας.

Ένα τέτοιο κόμμα εξουσίας δεν μπορούν να οικοδομήσουν οι απλοί εργαζόμενοι πολίτες. Απαιτούνται τεράστιοι υλικοί και ανθρώπινοι πόροι, χιλιάδες εργατοώρες, τεχνογνωσία, εμπειρία, διασυνδέσεις. Ας το επαναλάβουμε: όχι για να γίνει ένα κόμμα που θα μπει στην Βουλή, αλλά για μια παράταξη εξουσίας, που θα αναλάβει το συντομότερο τη διακυβέρνηση της χώρας, στη θέση της σημερινής οικτρά αποτυχημένης κυβέρνησης.

Οι πολίτες που αποστρέφονται τα πρόσωπα του παρελθόντος δεν μπορούν να αντιπαραβάλουν μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση, ούτε μπορούν οι ίδιοι να συμβάλουν οικονομικά και πρακτικά. Αντιθέτως, ένας πρώην πρωθυπουργός, που έχει ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του και κινείται πλέον μόνον από την αίσθηση του πατριωτικού καθήκοντος, είναι σε θέση με την εμπειρία και το κύρος του να αναλάβει το εγχείρημα της ριζικής ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού.

Ας μην ξεχνάμε ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας παραμένει προσκολλημένο στα οικεία σχήματα, κόμματα και πρόσωπα. Αν δεν συνέβαινε αυτό, τότε δεν θα επιβίωναν, έστω και με σημαντικές απώλειες στο πολιτικό προσκήνιο. Οπότε, για να σχηματισθεί κοινωνική πλειοψηφία, που να αναδείξει την επόμενη κυβέρνηση, χρειάζεται μείγμα παλαιών και νέων δυνάμεων. Χρονικά περιθώρια δεν υπάρχουν για ατέρμονες συζητήσεις και εξαντλητικές διαδικασίες, η χώρα βρίσκεται στο και πέντε.