Πιέζουν την Τουρκία να κάνει πίσω, ή εμάς για μοιρασιά;

Αν οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονταν πραγματικά για τα προβλήματα που δημιουργεί η Τουρκία σε δύο χώρες-μέλη της ΕΕ (Ελλάδα και Κύπρο) θα αναλάμβαναν τις διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα οι δικοί της αξιωματούχοι, με το ειδικό βάρος ως εκπρόσωποι 27 χωρών. Πλην, όμως, αφήνουν την Ελλάδα μόνη της να διαπραγματεύεται.

Και όταν το πράγμα αγριεύει από τον Ερντογάν, για να μην ξεφύγει, καλούν τις δύο πλευρές σε μυστικές διαπραγματεύσεις, όπως έκανε πρόσφατα το Βερολίνο. Λέει για παράδειγμα ο δικός μας υπουργός εξωτερικών ότι: «Η Άγκυρα αγνοεί την προτροπή μας να δώσει τέλος στην παράνομη συμπεριφορά της και να σεβαστεί το διεθνές δίκαιο». Προσθέτει ο Κυριάκος Μητσοτάκης πως: «Η Τουρκία επιλέγει λάθος δρόμο». Και απαντάει ο Ερντογάν:«Δεν θα ζητήσουμε την άδεια κανενός για να κάνουμε γεωτρήσεις».

Ακολουθεί η παρέμβαση των ΗΠΑ που καλεί την Τουρκία «να σταματήσει τις έρευνες σε αμφισβητούμενα ύδατα». Ερώτημα: Εμάς υποστηρίζουν οι ΗΠΑ ή την Τουρκία; Η Άγκυρα έχει καταλάβει τη μισή Κύπρο, έχει εισβάλει στην Συρία και έχει εκστρατεύσει στη Λιβύη, παραβιάζοντας διαχρονικά κάθε έννοια δικαίου χωρίς συνέπειες. Είναι δυνατόν εμείς, μετά από όλα αυτά, να επικαλούμαστε ακόμα το διεθνές δίκαιο;

Γιατί να υπάρχουν απορίες για το τι γίνεται, γιατί γίνεται και που πάει το πράγμα; Όταν, όπως υπογραμμίζει στο πρόσφατο άρθρο του ο Σταύρος Λυγερός: «Είναι πάγια τακτική της Άγκυρας, να χρησιμοποιεί τα τετελεσμένα και την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας για να κερδίζει στο διπλωματικό επίπεδο, χωρίς να χρειασθεί να ρίξει ντουφεκιά».

Η βιασύνη του Ερντογάν

Το μόνο καινούργιο στοιχείο που εξηγεί και τη συμπεριφορά της τουρκικής πλευράς, είναι η βιασύνη του Ερντογάν να κατοχυρώσει θέσεις και συμφέροντα. Και βιάζεται πολύ να ολοκληρώσει τα σχέδια του στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, πριν λήξει η θητεία του Τραμπ (στο τέλος του έτους) που τον στηρίζει χωρίς επιφυλάξεις. Όταν επιπλέον, η αδράνεια και το φοβικό σύνδρομο των κυβερνώντων (που είχαν δικαιολογήσει την είσοδο του τουρκικού ερευνητικό σκάφους Ορούτς Ρέις στην ελληνική ΑΟΖ τον Φεβρουάριο, με το γελοίο επιχείρημα ότι το παρέσυρε ο άνεμος) στέλνει μήνυμα υποχωρητικότητας και φόβου, προς τι οι απορίες για το τουρκικό θράσος;

Όπως σημειώνει και ο καθηγητής Κώστας Φίλης: «Μια παράνομη ενέργεια δεν παράγει δίκαιο, παράγει όμως μια de facto κατάσταση». Αν, λοιπόν, 46 χρόνια μετά την τραγωδία της Κύπρου, εμείς ακόμα συζητάμε για τα αυτονόητα, τότε είμαστε χαμένοι από χέρι! Η καλύτερη εξέλιξη είναι να μας καθίσουν στο τραπέζι, έχοντας προαποφασίσει οι μεγάλοι πως θα γίνουν οι μοιρασιές των περιουσιακών στοιχείων που περιέχονται στις “αμφισβητούμενες” περιοχές.

Από τη στιγμή που η Τουρκία έχει σχέδιο το οποίο υλοποιεί μεθοδικά για να εισέλθει (αν δεν το έχει ήδη κάνει) στο κλαμπ των μεγάλων δυνάμεων και η ελληνική κυβέρνηση καταναλώνει όλη σχεδόν την ενέργεια της να αντιμετωπίσει τους εσωτερικούς εχθρούς που αμφισβητούν την εξουσία της, αναθέτοντας τη διαχείριση των εθνικών συμφερόντων μια εδώ και μια εκεί, τι ελπίδες έχουμε, όταν αυτά τα συμφέροντα δεν ταυτίζονται;

Θρίλερ με τις φρεγάτες

Να ένα πρόσφατο παράδειγμα. Μέχρι τις τελευταίες ημέρες η Ελλάδα ετοιμαζόταν να υπογράψει συμφωνία με την Γαλλία για την προμήθεια δύο φρεγατών τύπου Belharra, με δικαίωμα επιλογής για ναυπήγηση άλλων δύο όμοιων στην Ελλάδα. Οι φρεγάτες αυτές είναι κορυφαίας επιχειρησιακής τεχνολογίας. Οι Αμερικανοί επενδυτές που ανέλαβαν πρόσφατα τα Ναυπηγεία Ελευσίνας (και περιμέναμε να φέρουν επενδύσεις και δουλειές από έξω) αντέδρασαν και πίεσαν για την ακύρωση του σχεδίου.

Αποτέλεσμα; Με το επιχείρημα της ύφεσης η ελληνική κυβέρνηση ανέστειλε τελευταία στιγμή, την συμφωνία με τη γαλλική πλευρά λόγω ένστασης του Έλληνα υπουργού Οικονομικών (πως υπάρχει στενότητα λόγω ύφεσης). Να ρισκάρουμε την πρόβλεψη, ότι σύντομα οι φρεγάτες θα ναυπηγηθούν από τους Αμερικανούς εδώ; Το αν είναι το ίδιο ισχυρές με τις αντίστοιχες γαλλικές είναι αδιάφορο.

Οι μπίζνες είναι το θέμα! Και μέσα σε όλα αυτά, αυτές τις θερμές ημέρες, ο σύλλογος των υπαλλήλων της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ), με ανακοίνωσή του, χαρακτήρισε τον επικεφαλής της υπηρεσίας Παναγιώτη Κοντολέοντα «ανεπαρκή» και κάλεσε τον πρωθυπουργό να τον αντικαταστήσει «σταματώντας τα πειράματα αυτές τις δύσκολες μέρες»!

Σε οποιαδήποτε σοβαρή δημοκρατική χώρα αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα υπήρχε έκρηξη δημοσιευμάτων και αντιδράσεων. Όχι όμως και στην Ελλάδα. Εδώ η “κοινοπραξία” πολιτικών και επιχειρηματιών που μοιράζεται την εξουσία και καθορίζει τι είναι είδηση και εάν θα δημοσιευτεί ή όχι, δεν έχει στην ατζέντα της σχέδιο υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων.