Πήρε και τα σώβρακα της ΕΕ ο “μπαμπάκας” Τραμπ!

Μερικά 24ωρα μετά την εμπορική συμφωνία-πλαίσιο που επιτεύχθηκε το Σαββατοκύριακο μεταξύ της προέδρου της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και του ενοίκου του Λευκού Οίκου, ο δεύτερος μπορεί να ισχυρίζεται με κάθε επισημότητα ότι έχει την Ευρώπη “στο τσεπάκι του”. Μια απλή ματιά στους όρους της συμφωνίας – τον οποίο η Γερμανίδα πολιτικός, σαν ζει σε άλλο κόσμο, αποκάλεσε «δίκαιο συμβιβασμό» – αρκεί.

Προβλέπεται η επιβολή δασμών 15% σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές εξαγωγές προς τις ΗΠΑ – συμπεριλαμβανομένων των αυτοκινήτων – με “αντάλλαγμα” την μη εφαρμογή τιμωρητικών δασμών 30% που είχε απειλήσει να επιβάλει ο Τραμπ, αν δεν υπήρχε συμφωνία έως την 1η Αυγούστου.

Δηλαδή, οι Ευρωπαίοι εξαγωγείς προς τις ΗΠΑ πλέον θα αντιμετωπίζουν μέσο δασμό υπερτριπλάσιο από τον σημερινό 4,8%, ενώ οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται για τον χάλυβα (όπου επί του παρόντος διατηρείται ο δασμός του 50%), τον τομέα της αεροπορίας και τις μελλοντικές επιβαρύνσεις στις εξαγωγές φαρμακευτικών προϊόντων. Στην περίπτωση της ΕΕ, ο Τραμπ εφάρμοσε το γνωστό ανέκδοτο του Νασρεντίν Χότζα, με απόλυτη επιτυχία!

Το καλύτερο όμως είναι αλλού! Συγκεκριμένα στη δέσμευση της ΕΕ να αγοράσει από τις ΗΠΑ στρατιωτικό εξοπλισμό, ενέργεια ύψους 150 δισεκατομμυρίων δολαρίων και ότι θα κάνει επενδύσεις ύψους 600 δισεκ. δολαρίων. “Για σιγά ρε μάστορα” που λέει και ο σοφός λαός! Εμ τους πληρώνουμε για να στέλνουμε όπλα στην Ουκρανία (σε έναν πόλεμο με προδιαγεγραμμένο πια τέλος), εμ πληρώνουμε ήδη “χρυσό” το LNG που έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, εμ πληρώσαμε για τα δαπάνες του ΝΑΤΟ, εμ θα πληρώσουμε και άλλα τόσα για όπλα και LNG και μάλιστα υποχρεούμαστε να κάνουμε και μπίζνες σε αμερικανικό έδαφος;

“Παγωμάρα” για την συμφωνία Τραμπ-Ούρσουλα

Το λένε με διαφορετικό έστω τρόπο κα αρκετά κομψά οι αρμόδιοι τραπεζίτες. «Είναι καλή συμφωνία για την ΕΕ; Μάλλον όχι. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά ασύμμετρο, καθώς οι αμερικανικοί δασμοί στις εισαγωγές ευρωπαϊκών προϊόντων παραμένουν πολύ υψηλότεροι από τους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς στους αμερικανικούς», ανέφερε η ιταλική τράπεζα UniCredit. Και η γερμανική τράπεζα Berenberg υπογράμμισε ότι η συμφωνία τερματίζει μεν την «παραλυτική αβεβαιότητα», σημειώνοντας ωστόσο ότι πρόκειται ξεκάθαρα για νίκη του Τραμπ, έναντι της “χειραφετημένης”, τρομάρα της ΕΕ.

«Ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να πετύχουμε» δήλωσε στο περιθώριο των ανακοινώσεων η επικεφαλής της Κομισιόν, που πριν ένα μήνα έκανε λόγο “για αντίποινα της ΕΕ», κάτι σαν το Μαξίμου που έλεγε για “κυρώσεις που θα δαγκώνουν την Τουρκία” ένα πράμα!  Αν κρίνουμε από το Ουκρανικό δεν θα μπορούσε να τα καταφέρει “καλύτερα” η Ούρσουλα: Διάθεση κονδυλίων ερήμην των εκλεγμένων οργάνων, ψευδείς υποσχέσεις στον Ζελένσκι για ένταξη και εμπλοκή στο αντιρωσικό μένος, ήταν μερικές μόνο από τις “μεγάλες” στιγμές της θητείας της.

«Η Ρωσία αναγκάζεται να διαλύει πλυντήρια για μικροτσίπ, η βιομηχανία της είναι σε ερείπια» διαμήνυε το 2022, αναφερόμενη στη ρωσική βιομηχανία. Φευ, το 2024 η Ρωσία είχε ανάπτυξη 4,1% ξεπερνώντας όλες τις δυτικές οικονομίες. Τώρα, το ίδιο πρόσωπο που συνέδεσε όσο κανένα άλλο το όνομά του με τη διαφθορά και την εξυπηρέτηση συμφερόντων (βλέπε Pfizergate) έρχεται να ρεφάρει τις “τρύπες” που δημιουργήθηκαν επί των ημερών της με την ληστρική μεταφορά πόρων από τις κοινοτικές πολιτικές πρόνοιας στις πολεμικές βιομηχανίες, κυρίως των ΗΠΑ.

Άραγε σε πόσες συμφωνίες κάτω από το τραπέζι θα γίνουμε γνώστες σε δεύτερο χρόνο; Πόση πια δουλοπρέπεια που συνάδει με την έλλειψη στρατηγικής για το ενιαίο ευρωπαϊκό εγχείρημα και τις προτεραιότητες που πρέπει να μπουν σε επίπεδο στοιχειώδους κοινής -λέμε τώρα- εξωτερικής πολιτικής; Ανικανότητα; Δημοκρατική μειοδοσία έναντι των κυρίαρχων λαών της Γηραιάς Ηπείρου; Ποιο αίτιο κινεί αυτού του είδους τη συμπεριφορά που εξευτελίζει την Ευρώπη και υποβιβάζει τους λαούς της σε ρόλο καταναλωτή των αμερικανικών προϊόντων, σε μια εποχή που το “ποντάρισμα” σε μια μόνο Μεγάλη Δύναμη – ειδικότερα αυτής που προΐσταται ο Τραμπ –δεν εξασφαλίζει σαφή ανταλλάγματα;

Ποια ανταλλάγματα εδώ που τα λέμε… Από την μία οι Ευρωπαίοι είχαν συνταχθεί με τον Μπάιντεν παίρνοντας αυτοκτονικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, στερούμενοι το φτηνό φυσικό αέριο και από την άλλη, έναντι όποιας αμοιβής, υποχρεώνονται από την νέα αμερικανική κυβέρνηση να πληρώνουν και άλλο στις ΗΠΑ! Δεν το λες και θρίαμβο της ευρωπαϊκής πολιτικής…

«Είναι μια σκοτεινή μέρα, καθώς μια συμμαχία ελεύθερων λαών που ενώθηκαν για να επιβεβαιώσουν τις κοινές τους αξίες και να υπερασπιστούν τα κοινά τους συμφέροντα υποκύπτει», έγραψε με τη σειρά του ο Γάλλος πρωθυπουργός στο X, σε μια έκλαμψη ευρωπαϊκής αυτογνωσίας και δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει μαζί του.

 

Υπάρχει βέβαια και ο κλασικός ελληνικός κινηματογράφος. «Μαλώνεις, ρε;» ρωτούσε με ψευδο-θαρραλέο ύφος ο “μπακαλόγατος” Ζήκος (Κώστας Χατζηχρήστος) τον Κιτσάρα Μπούρμπουρη (Νίκο Ρίζο) στην ταινία “Της κακομοίρας”, προτού υποχωρήσει παριστάνοντας τον ανώτερο. Θα μπορούσε αυτή η σκηνή εν προκειμένω να συνοψίζει και τη νοοτροπία που διέπει την ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ.