Πίσω από την βιτρίνα της υπόθεσης Καϊλή

Αρχικά, η κονίστρα του αγώνα και των γεγονότων. Όσοι έχουν καταπιασθεί με την προάσπιση και προαγωγή των δικαίων του Ελληνισμού στην τόσο αντίξοη και νευραλγική συνάμα περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής, βρέθηκαν αντιμέτωποι με το πολύπλαγκτο δίκτυο του Κατάρ.

Μία οργανωμένη δύναμη που διαβιβρώσκει ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς σε πλήρη αρμονία με την Τουρκία, με προπαγανδιστικό όργανο το δυσώνυμο Al Jazeera, στο οποίο “διέπρεπε” και η κυρία Καϊλή, ως συμπλήρωμα των λόγων και πράξεων της στην Ευρωβουλή (η κυρία Καϊλή, βεβαίως, δεν έχει εισέτι καταδικασθεί για τίποτα και απολαύει του τεκμηρίου της αθωότητας). Προάγοντας θέσεις και πολιτικές που ζημίωναν φίλες χώρες όπως η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος και ευθυγραμμιζόμενη με την Τουρκία σε πλείστα ζητήματα, έβλαπτε ανεπανόρθωτα Ελλάδα και Κύπρο. Αυτή δυστυχώς υπήρξε η συμπεριφορά της τέως αντιπροέδρου.

Στην υπόθεση υπάρχει και αμερικανική ανάμειξη. Ή μήπως πιστεύει οιοσδήποτε ότι υπήρχε ενδεχόμενο να συλληφθεί in flagrante delicto μία εν ενεργεία αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εάν οι σακούλες και οι τσάντες που είχε παραλάβει είχαν διαφορετική προέλευση; Μετά τον Σεπ Μπλάτερ, το Κατάρ αποδείχθηκε μοιραίο και για την κυρία Καϊλή.

Κι όμως, πως υποδέχθηκαν οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις την σύλληψη, τις κατηγορίες και τα συμπαρομαρτούντα; Με έναν αβάσταχτο και αμβλύνου επαρχιωτισμό. Αλλά όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που έγιναν υπουργοί και δεν έμαθαν τι θα πει private equity, πώς να μην κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση μία σαχλή βουλγκάτα για την σοβαρότητα και υπευθυνότητα, δήθεν, των Ευρωπαϊκών δικαστικών αρχών σε σχέση με τις ημέτερες; Οι ίδιες οριενταλιστικές φαιδρότητες… Όταν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, πως θα σε σεβαστούν οι άλλοι;

Υπενθυμίζουμε ότι οι αγιογδύτες του Al Jazeera ήταν αυτοί που “αποκάλυψαν” την εκτεταμένη “διαφθορά” στην Κύπρο. Και ένιοι κουμπάροι τους πήραν στα σοβαρά, παρέα με τις ξεφωνημένες πρακτοροφυλλάδες των ψιλικατζήδων του Φόρειν Όφις (όταν μέχρι και οι τελειωμένοι τριτοτέταρτοι Βρετανοί κάνουν παιχνίδι, τότε η κατάσταση είναι απελπιστική). Η υπόθεση της κυρίας Καϊλή, εκτός από την ζημιά στο Κατάρ, έχει περιθώρια και ευκαιρίες περαιτέρω αξιοποίησης. Είναι ενθαρρυντικές οι πρώτες δηλώσεις της (μέσω του έμπειρου δικηγόρου της) στις οποίες εμπλέκει αξιωματούχους διόλου φιλικούς προς τα ελληνικά συμφέροντα. Όθεν, το “σίριαλ” μπορεί και πρέπει να συνεχιστεί.

Εκτός από την Καϊλή…

Άλλη πτυχή που δύναται να αναδειχθεί είναι η πασίδηλη διαφθορά των ΜΚΟ, ειδικά σε αυτή την συγκυρία. Την επόμενη φορά που θα δούμε καταγγελίες για την συμπεριφορά των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας επιβάλλεται η αντίδραση να είναι επιθετική, με εσκεμμένα οξείς χαρακτηρισμούς. Η ρωσική εκστρατεία υπονόμευσης και διάβρωσης των Ευρωπαϊκών θεσμών σε ορισμένα σημεία βλάπτει τα ελληνικά συμφέροντα, σε άλλα όμως αποτελεί αρωγό για να μπουν στη θέση τους διάφοροι λομπίστες της Τουρκίας. Σε έναν βαθμό, θα υπάρχει στήριξη και από τους Αμερικανούς, ειδικά σε περίπτωση επιστροφής των Ρεπουμπλικάνων το 2024.

Εκτός από την Καϊλή, υπάρχει ο Σικόρσκι, ο Μπιλντ, και λοιποί μισέλληνες τρωγλοδύτες. Καθόλου δεν θα μας ενοχλήσει η διαμόρφωση ενός πλαισίου γενικής απαξίωσης τέτοιων “προσωπικοτήτων”. Υπάρχει και το γενικότερο δίδαγμα ιεράρχησης στόχων και προτεραιοτήτων. Ας αναφέρουμε ένα καίριο παράδειγμα. Η κυρία Καϊλή πρωταγωνιστούσε σε επιθέσεις κατά της δεξιάς εθνικιστικής κυβέρνησης της Πολωνίας για παραβίαση του κράτους δικαίου όταν με αυτή την χώρα έχουμε κοινά ζωτικά συμφέροντα στην ανάσχεση της γερμανικής οικονομικοπολιτικής ηγεμονίας στον μετασοβιετικό χώρο, σε μια γενναιόδωρη ΚΑΠ και στην διατήρηση του δικαιώματος εθνικής αρνησικυρίας.

Οι Πολωνοί παραδοσιακά είχαν τρεις εχθρούς: Ρώσους, Γερμανούς και Εβραίους. Τους Εβραίους τους σκότωσαν ή τους εκδίωξαν όλους στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τους Γερμανούς απαγορευόταν μέχρι πρόσφατα να τους προκαλούν γιατί έπεφτε παντόφλα και έτσι είχαν συγκεντρωθεί αποκλειστικά στους Ρώσους (κάτι που φυσικά δεν μας συμφέρει, γιατί δικός μας καημός είναι η Τουρκία). Όμως από το 2016 και μετά, ο αντιγερμανισμός έχει επανέλθει και μάλιστα θεαματικά, με επίσημη υποβολή αιτημάτων αποζημίωσης, με ουσιώδεις διαφοροποιήσεις στην εξωτερική πολιτική κλπ. Τέτοιες ευκαιρίες πρέπει να τις αρπάζουμε. Ο Νετανιάου (που επιστρέφει στην εξουσία) το έχει κάνει ήδη.

Εμείς αντί να χτίζουμε γέφυρες εκεί όπου υφίστανται κοινά συμφέροντα (έστω μερικώς) ταυτιζόμαστε νωθρά με την ετοιμόρροπη κουρελαρία που νομίζει ότι ακόμα ζούμε στην αισιόδοξη δεκαετία του ’90. Δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ μια ενιαία ομοσπονδιακή δημοκρατική Ευρώπη. Καθήκον της Ελλάδας, της Κύπρου και του απανταχού Ελληνισμού είναι η ευφυής αξιοποίηση των εμπλεκομένων συμφερόντων για την εκπλήρωση των πεπρωμένων του λαού και του πολιτισμού μας.