Ποια είναι η ΡΕΝΕ που διασπά τους προεδρικούς στον ΣΥΡΙΖΑ

Με διακηρυγμένο στόχο να συμβάλλει στην ανασυγκρότηση και στην μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ και με μόνη καθαρή θέση την διάλυση των τάσεων έκανε την εμφάνισή της στα εσωκομματικά πράγματα, η Ριζοσπαστική Εναλλακτική Ενότητα (ΡΕΝΕ), που αυτοπροσδιορίζεται ως ρεύμα ιδεών.

Πρόκειται για διάσπαση της τάσης των προεδρικών, με σκοπό να διεκδικήσουν το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και να διεκδικήσουν την ποσόστοση τους, την επόμενη ημέρα στην οργανωτική δομή που θα προκύψει. Στην διακήρυξή τους, το “Σχέδιο αρχών/κατευθύνσεων για την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία σε κορμό της προοδευτικής παράταξης”, ξεκαθαρίζουν ότι θεωρούν τις τάσεις ξεπερασμένες.

Επιπλέον, δηλώνουν την στήριξή τους στην μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κύριο φορέα της κεντροαριστεράς, υπό τον Αλέξη Τσίπρα. Υπό αυτή την έννοια δεν είναι κίνηση που στρέφεται έστω και εμμέσως κατά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν προκαλούν αρνητική δημοσιότητα. Στο εγχείρημα ξεχωρίζει η υπογραφή του Αντώνη Κοτσακά, λόγω της μακράς διαδρομής του στα οργανωτικά του ΣΥΡΙΖΑ και της ανιδιοτελούς συμμετοχής του. Το υπογράφουν ακόμη οι Πάνος Ρήγας, Νίκος Σκορίνης, Δημήτρης Σακελλάρης και διατείνονται ότι έχουν ήδη συγκεντρώσει 800 υπογραφές μελών και στελεχών του κόμματος.

Απέναντι στο Νίκο Παππά

Το εγχείρημα ετοιμάζεται εδώ και κάποιο διάστημα και ήταν σε γνώση της ηγεσίας, που τους είχε ζητήσει να καθυστερήσουν την επίσημη ανακοίνωση. Αρχικά την είχαν προσεγγίσει και βαριά ονόματα, όπως ο Γιάννης Δραγασάκης και η Ρένα Δούρου, τα οποία όμως τελικά δεν συνυπέγραψαν το σχέδιο αρχών και θέσεων. Υπό αυτή την έννοια η καθυστέρηση απέδωσε.

Πάντως κριτική δέχθηκαν και μόνο γιατί έδωσαν το κείμενό τους στην δημοσιότητα, σε μία συγκυρία που δέχεται κριτική για διάφορες αστοχίες η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η Ριζοσπαστική Εναλλακτική Ενότητα σαφώς στέκεται απέναντι στον Νίκο Παππά, που είναι ο επικεφαλής της μεγαλύτερης τάσης του ΣΥΡΙΖΑ και στην ομάδα τους με τους Χρήστο Σπίρτζη και Παύλο Πολάκη, που άλλωστε συνιστά διάσπαση του Συντονιστικού των προεδρικών.

Έρχεται σαν συνέπεια της στοχοποίησης του κ. Παππά -εντός και εκτός κόμματος- και επιχειρεί την επιπλέον αποδυνάμωσή του στα εσωκομματικά πράγματα. Όπως λένε μερικοί εξ αυτών «έχουμε βαρεθεί να τα ακούμε για τον Παππά και τον Πολάκη». Ωστόσο προσθέτουν ότι δεν θέλουν ούτε να τους ταυτίζουν με στελέχη που προήλθαν από το ΠΑΣΟΚ, όπως ο Νίκος Μπίστης.

Υπό αυτή την έννοια έχει σημασία για τα οργανωτικά του ΣΥΡΙΖΑ, στα οποία άλλωστε εξαντλούνται και οι στοχεύσεις του. Ενδεικτικό από αυτή την άποψη είναι και το κείμενο το οποίο έδωσαν στην δημοσιότητα και αναρτήθηκε στους επίσημους ιστοτόπους του κόμματος.

Γενικές διαπιστώσεις και όχι προτάσεις

Το κείμενο εξαντλείται σε γενικές διαπιστώσεις για τον «νέο πολυπολικό κόσμο», την Τουρκία ως αναθεωρητική δύναμη που «επιτείνει την ανάγκη διαμόρφωσης, από τη χώρα μας, μιας πολυδιάστατης, σύγχρονης και προοδευτικής εξωτερικής πολιτικής». Στα εσωτερικά διαπιστώνει ότι πλέον η διακυβέρνηση της ΝΔ «αξιοποιεί ακόμη και τη πανδημία και συνδυάζει τον νεοφιλελευθερισμό, ως προς το περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής, με την ακροδεξιά αντίληψη».

Καταλήγει ότι «στη νέα εποχή ο ρόλος της Αριστεράς είναι ιστορικός, καθώς στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού καλείται να αντιτάξει μια επεξεργασμένη εναλλακτική πρόταση». Πρόταση πάντως πολιτική ή προγραμματική δεν καταθέτει. Η μόνη σαφής θέση αφορά τα οργανωτικά του ΣΥΡΙΖΑ όπου εκτιμά ότι «οι τάσεις έχουν υπερβεί τα όριά τους και κατά συνέπεια προτείνεται η κατάργησή τους και η υιοθέτηση των ρευμάτων ιδεών».

Σε κάθε περίπτωση η μεγαλύτερη τάση, αν και αλληλοσπαράσσεται, παραμένουν οι προεδρικοί με αμφισβητούμενη την ηγεσία τους. Διακριτή την παρουσία τους κάνουν και οι “53” στην σχέση τους και με τη ομάδα των Ευκλείδη Τσακαλώτου, Νίκου Βουτση, Νίκου Φίλη, Πάνου Σκουρλέτη. Αλλά ούτε και αυτοί μεταξύ τους ομονοούν και έχουν αρχίσει να γίνονται ορατές οι τριβές και οι δημόσιες διαφοροποιήσεις.

Μέχρι το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, εάν γίνει πριν τις εκλογές, θα υπάρξουν και άλλες αυτονομήσεις και ομάδες, όπως κι αν ονομαστούν. Τελικά όσο κι αν μιλούν για μετεξέλιξη δεν ξεφεύγουν από την παθογένεια της Αριστεράς που είναι οι διασπάσεις.