Ποια ευρωπαϊκή άμυνα θέλει η Ελλάδα;

Αλλά αποφάσεις για την άμυνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών μελών της δεν μπορεί να παρθούν πριν τον προσδιορισμό των κοινών συμφερόντων τους, η προάσπιση των οποίων θα διαμόρφωνε και το δόγμα ασφάλειας της ΕΕ. Και εδώ ανακύπτουν ουκ ολίγα ερωτήματα:

• Ποιες είναι οι απειλές κατά της ΕΕ και κρατών μελών της; Συνιστά κάθε απειλή κατά κράτους μέλους αυτόχρημα απειλή κατά της Ένωσης; Είναι η κυριαρχία όλων αναμφισβήτητη και ενδεχόμενες παραβιάσεις της επιφέρουν αυτομάτως συνδρομή από όλους προς όλους;
• Ποιες είναι οι συμμαχίες της Ένωσης και σε ποια πεδία αναφέρονται; Ποιες οι σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με άλλες χώρες, είτε ανήκουν στην Δύση, είτε όχι;
• Στηρίζει το δόγμα ασφαλείας την διεθνή νομιμότητα και την τήρησή της ανυπερθέτως; Προκαλεί αντίθεση σε κάθε διεθνές έγκλημα, ακόμα και αν αυτουργός του είναι συνομιλητής ή και σύμμαχος της Ένωσης;
• Πως κατανέμεται το βάρος της χρηματοδότησης της άμυνας της ΕΕ; Ποιες είναι οι πηγές της; Πως και πόσο αποζημιώνονται χώρες οι οποίες δαπανούν, εδώ και χρόνια, πάνω από τον μέσο όρο;
• Ποια είναι η Ostpolitik της Ένωσης; Πριν προσδιοριστεί τι βάση μπορεί να έχει συζήτηση για/με την Ουκρανία;

Βεβαίως είναι απορίας άξιο πως μπορούν να παρθούν αποφάσεις, με την Γερμανία να εκπροσωπείται από το απερχόμενο Καγκελάριο κύριο Olaf Scholz, στερούμενο πολιτικής νομιμοποίησης. Εκτός αν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να κλήθηκε ακριβώς για να παραπέμψει τις αποφάσεις, με αυτό το πρόσχημα, σε μη θεσμικά κονκλάβια.

Έτσι η αλλιώς, η ελληνική παρουσία σ’ αυτό το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο βλάβης των εθνικών μας συμφερόντων, οφείλει να θέσει τα ερωτήματα αυτά, επιφυλασσόμενη για την συναίνεση μας σε προτεινόμενες αποφάσεις, πριν συμφωνηθούν συγκεκριμένες απαντήσεις με νόμιμο τρόπο. Αυτή είναι η ελάχιστη υποχρέωση του κυρίου Μητσοτάκη.