Ποια Ευρώπη θέλω και δεν θέλω – Πως θα ψηφίσω στις ευρωεκλογές

Τι πρέπει να περιμένουμε από τους ευρωβουλευτές, που θα επιλέξουμε για να μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωκοινοβούλιο; Η απάντηση δεν είναι μονοσήμαντη, αλλά εξαρτάται από την γνώση-άποψη που έχουμε για το ρόλο του Ευρωκοινοβουλίου. Κατά πόσο με τις αποφάσεις του προωθούνται τα συμφέροντα των Ευρωπαίων ή προστατεύονται τα εθνικά και κυριαρχικά δικαιώματα των κρατών-μελών της ΕΕ.

Να ξεκινήσουμε καταρχήν από ένα απλό ερώτημα: Είναι η σημερινή ΕΕ, η Ευρώπη των λαών, των ίσων ευκαιριών, των Ευρωπαίων πολιτών, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας, του πολιτικού πολιτισμού, του ουμανισμού, της ισότητας, της ευημερίας για όλους; Προφανής η αρνητική απάντηση. Θέλαμε να ζούσαμε σε αυτή την ιδεατή ΕΕ; Ερώτημα αντίστοιχο με το αν θέλουμε να ζούμε στον παράδεισο, δηλαδή στην ουτοπία!

Η σημερινή ΕΕ, είναι ένα οικονομικό μόρφωμα, της παγκοσμιοποίησης, του οικονομικού ωφελιμισμού, των διακρίσεων, των εθνικισμών, των διαχωριστικών γραμμών, της εκμετάλλευσης του νότου από το βορρά, των τραπεζιτών-τοκογλύφων, της οικονομικής ολιγαρχίας, του οικονομικού και πολιτικού αυταρχισμού. Η ΕΕ αποτελεί μια υπερεθνική οικονομική ένωση, χωρίς εθνοτικά χαρακτηριστικά, με τάσεις αποεθνοποίησης των κρατών που είναι μέλη της.

Η εσωτερική δομή της ΕΕ όχι μόνο επιτρέπει διαχωριστικές γραμμές (βορράς-νότος), αλλά «επιβάλει» την εκμετάλλευση των ασθενέστερων, προκειμένου να επιβιώσει οικονομικά. Είναι αυτή η ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική που ανέδειξε την Γερμανία ως ηγέτιδα-δυναστική δύναμη. Αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η γερμανοκρατούμενη ΕΕ που εξοντώνει τα ‘απείθαρχα’ μέλη της μέσω της λιτότητας, δηλαδή μέσω της καταλήστευσης των ασθενέστερων κρατών του ευρωπαϊκού νότου.

Οι επιλογές της γερμανικής οικονομικής ελίτ των τραπεζιτών και των γραφειοκρατών της ΕΕ έσυραν ‘βιαίως’ και επέβαλαν την Ελλάδα διεθνώς σαν ‘πειραματόζωο’, ως υπόδειγμα του νέου τύπου κράτους της παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή έναν χώρο προσφοράς φτηνών υπηρεσιών από εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα και σχεδόν χωρίς εθνική κυριαρχία. Η άθλια, απαξιωτική και τιμωρητική πολιτική από τους ευρωκράτες είναι η αιτία που βύθισε χιλιάδες Έλληνες στην φτώχεια, στην εξαθλίωση, στον ψυχαναγκασμό και στην κοινωνική περιθωριοποίηση.

«Ταπεινώσαμε τους Έλληνες» παραδέχονται τώρα κυνικά οι Γερμανοί! «Εφαρμόσαμε τη λάθος συνταγή για τους Έλληνες, για να σώσουμε τις τράπεζες» ομολογεί αναισχύντως το ΔΝΤ. Οι μόνοι αμετανόητοι οι δικοί μας οι ‘Βάστα Σόιμπλε’, οι ‘Γερούν γερά’, ο ‘δεν θα μου κλέψει τη δόξα των απολύσεων ο Τόμσεν’ και οι ‘Μένουμε Ευρώπη’!

Οικονομικά και εθνικά συμφέροντα

Σε θέματα αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής η ΕΕ είναι πλήρως υποταγμένη στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Η καιροσκοπική συμπεριφορά των Ευρωπαίων στο προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα, όπου κυριάρχησαν οι εθνικιστικές-ρατσιστικές απόψεις, διέσυραν την ΕΕ, αφού έπεσαν οι μάσκες της δήθεν ανθρωπιστικής, ουμανιστικής Ευρώπης.

Η προκλητική αδιαφορία των Ευρωπαίων για τα δυνάμει θύματα του τουρκικού επεκτατισμού, την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία, που ανήκουν μάλιστα στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ (Ευρωζώνη), αποτελεί την πολιτική έκφανση της ευρωπαϊκής οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία αδίσταχτα προτάσσει τα οικονομικά συμφέροντα, έναντι της γεωπολιτικής, της αλληλεγγύης των κρατών-μελών.

Τα περί κοινών ευρωπαϊκών συνόρων είναι φληναφήματα, που απλά εκθέτουν τους αερολογούντες πολιτειακούς και πολιτικούς παράγοντες. Έχει δημιουργηθεί μια ΕΕ που εξελίσσεται σε «χωνευτήρι» των εθνών, που προωθεί την πολιτισμική ισοπέδωση και τις ανισότητες. Φυσικά, επιβάλλεται η ανομολόγητη αλλά υπαρκτή αποδοχή της ανωτερότητας του γερμανικού έθνους, σχεδόν ως όρου επιβίωσης των κρατών-μελών. Δηλαδή, οδηγούμαστε σε έναν υπερεθνικό ‘Φρανκενστάιν’.

Οι ευρωεκλογές

Όσον αφορά τις επικείμενες ευρωεκλογές, οι ‘μεγάλοι’ (ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ) τα κατάφεραν και πάλι, φυσικά με την αμέριστη συνδρομή των διαπλεκόμενων ΜΜΕ. Ακραία πόλωση, που ευνοεί τον δικομματισμό και ‘εξαφανίζει’ τα μικρότερα κόμματα, κυρίως τα αντιμνημονιακά. Και όμως, αν υπάρχει ελπίδα αναγέννησης και ανάτασης της διαλυμένης χώρας, είναι η καταδίκη του δικομματισμού και η ενίσχυση των μικρών κομμάτων, ειδικά αυτών, που οι ηγέτες τους δεν είναι καιροσκόποι και το κυριότερο δεν ‘χάνουν λάδια’. Είναι τουλάχιστον τραγικό που το αντιμνημονιακό μέτωπο είναι κατακερματισμένο και πιθανότατα δεν θα εκπροσωπηθεί στο νέο Ευρωκοινοβούλιο.

Επιχειρείται, από τους politically correct του φιλοευρωπαϊσμού, λοβοτομή κάθε καλοπροαίρετου ευρωσκεπτικιστή, κάθε σκεπτόμενου Ευρωπαίου, πόσο μάλλον, όσων αντιστέκονται στην κυριαρχία του εσμού των Βρυξελλών. Και το ερώτημα είναι: μπροστά στην κάλπη για τους ευρωβουλευτές, τι ψηφίζεις; Μια πρώτη προσέγγιση είναι η προσωποποίηση του ερωτήματος.

Ψηφίζω αυτόν (συγκεκριμένα) που θα υπηρετήσει στα θεσμικά όργανα της ΕΕ την πολιτική εξόδου και απεξάρτησης της χώρας μας από την σημερινή ΕΕ, που είναι πλέον ‘αιχμάλωτη’ της παγκοσμιοποίησης, του αδηφάγου χρηματοπιστωτικού συστήματος, που προωθεί την εμπορευματοποίηση της υγείας και της παιδείας, τη διάλυσης του κοινωνικού κράτους, την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας. Η ΕΕ είναι αιχμάλωτη των ΗΠΑ, οι οποίες στρατιωτικοποιούν τις διεθνείς οικονομικές-ενεργειακές και πολιτικές κρίσεις.

Κρίσιμο ερώτημα είναι αν μπορεί να αλλάξει η σημερινή ΕΕ. Για ποια Ευρώπη μιλάμε; Ποιο είναι το πολιτικό της προφίλ, πως εξελίσσεται και ποια είναι τα όριά της; Σε αυτά δεν έχω απαντήσεις. Ωστόσο, στο ερώτημα αν θέλω να ζω σε μία ΕΕ, όπου είναι αδιαπραγμάτευτος ο σεβασμός στις αξίες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, της αλληλεγγύης, των πολιτών, των ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπου απαγορεύονται οι διακρίσεις (όπως ρητά αναφέρει η μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Λισαβώνας του 2007), η απάντηση είναι ναι.