Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για μια πραγματική αλλαγή

Όλα έχουν αρχή και τέλος, γιατί τα πάντα ρει όπως μας επισημαίνει ο Ηράκλειτος. Εκείνα που δείχνουν να παραμένουν πιο σταθερά από άλλα είναι οι τρόποι-πρότυπα  παραγωγής που αντανακλούν συγκεκριμένες ιδεολογίες. Αυτές βασικά αποτελούν το θεμέλιο, τη στρατηγική κάθε ιδεολογίας, ενώ όλα τα άλλα, παρά του ότι πολλοί δείχνουν να εκπλήσσονται, είναι οι τακτικές που αλλάζουν. Δεν σημαίνει ότι φέρνουν αλλαγή. Αυτό δείχνει και το φρέσκο παράδειγμα που προέκυψε με τις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ή ακόμα πιο παλιά με τον κ. Τσίπρα. Αλλά και με το ΚΚΕ το ίδιο συνέβη.

Από φτιάχνω το κόμμα του προλεταριάτου και ξεκινώ με την τακτική με την οποία δημιουργώ σε συνεχή βάση τη μη κανονικότητα για να ωριμάσουν οι συνθήκες για την επανάσταση με σκοπό την κατάκτηση της εξουσίας -συνταγή Μαρξ- στην τακτική με τα ίδια, όπως πριν, χωρίς την επανάσταση και “κατάκτηση” της εξουσίας με εκλογές. Ο Χίτλερ απέδειξε ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί. Μόνον που μετά τις εκλογές πρέπει να ανακατασκευάσεις πάνω σε νέα θεμέλια και τους αρμούς της εξουσίας.

Τώρα το ότι αλλάζουν οι τακτικές δεν σημαίνει ότι αλλάζουν και για όλα τα μέλη του κόμματος την ίδια στιγμή, γιατί σε κάθε κόμμα έχουμε τους φανατικούς που έχουν υψωμένη τη σημαία της ίδρυσης του κόμματος (βλ. νεολαίους που επευφημούσαν τη γροθιά της κ. Αχτσιόγλου) , τους μέλη-τυχοδιώκτες, που αποτελούν τους γυρολόγους ψηφοφόρους (δεν έχουμε μόνο γυρολόγους πολιτικούς), μαζί δε με αυτούς και οι απελπισμένοι, που ψάχνουν για ευκαιρίες (βλ. ιαχές παρισταμένων στις δηλώσεις του κ. Κασσελάκη), τέτοιους είχε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πολλούς που αποδήμησαν από το ΠΑΣΟΚ και τέλος έχουμε και τα μέλη που αποτελούν το σιωπηρό κομμάτι που αγογγύστως περιμένει να δει αποτελέσματα με βάση τις διακηρύξεις και αποτελέσματα δεν βλέπει.

Προσωπικά όλα αυτά που συμβαίνουν τα θεωρώ φυσιολογικά, γιατί στην πράξη οι διακηρύξεις όλων καταλήγουν να είναι απλώς καλές προθέσεις. Η περίπτωση αυτή με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μου θυμίζει την περίπτωση του ρεπουμπλικανικού  κόμματος των ΗΠΑ όταν κατέφθασε σε αυτό ο σωτήρας Τραμπ. Το μεγάλο τυχοδιωκτικό-απελπισμένο κομμάτι του τον ψήφισε, ακόμα και γερουσιαστές και βουλευτές του, παρά του ότι ο Τραμπ τους αποκαλούσε, εμμέσως πλην σαφώς, απατεώνες, γιατί τον θεωρούσαν επιτυχημένο επιχειρηματία. Δεν τους πείραζε που έκλεβε την εφορία, αντίθετα θεωρούσαν την πράξη του έξυπνη!

Το έκανε όπως ο Τραμπ

Έτσι και εδώ, της ίδιας ποιότητας οπαδοί του κόμματος πιστεύουν πως ο κ. Κασσελάκης, που είναι ένας επιτυχημένος νέος, μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα από τους άλλους, κάτι που δεν μπορεί κανείς να το αποκλείσει. Το μέλλον θα δείξει, χωρίς να περιμένω και πολλά, γιατί, έτσι όπως είναι δομημένο το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, υπάρχει αφεντικό το οποίο μάλιστα εγκατέστησε στο θρόνο του το ίδιο το πολιτικό σύστημα και το οποίο αφεντικό ελέγχει μέχρι τώρα πολύ αποτελεσματικά.

Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν, μας διαβεβαιώνουν κάποιοι “αντικειμενικοί” υπηρέτες, με όφελος φυσικά, του πολιτικού συστήματος, με την “έγκριση” του λαού. Μάλιστα, τα αποκαλούν και ανανέωση. Φυσικά κανείς δεν αντιλέγει ότι αυτό αποτελεί ανανέωση, αλλά μόνον προσωπικού και όχι του πολιτικού συστήματος. Αυτό παραμένει αμετάβλητο για να συνεχίσει η ανανεωμένη φρουρά το ίδιο πείραμα, όπως και οι προηγούμενες, με το λαό να περιμένει διαφορετικά αποτελέσματα που ποτέ δεν έρχονται.

Το αμετάβλητο αυτό πολιτικό σύστημα υπηρετεί, διαχρονικά, το διεφθαρμένο καπιταλιστικό σύστημα και το πρόβλημα που δημιουργείται με όλες αυτές τις ανανεώσεις προσωπικού είναι ότι φράζει το δρόμο για μια πραγματική αλλαγή. Οι διάφορες ανανεώσεις προσωπικού επιχειρώντας διάφορους καλλωπισμούς του διεφθαρμένου καπιταλισμού δημιουργούν σε αφελείς και μη προσδοκίες οι οποίες φυσικά δεν ικανοποιούνται. Δεν αντιλαμβάνονται ότι το σύστημα δεν αλλάζει επειδή κάποιες φορές ένας νέος και ωραίος με βαρύγδουπες διακηρύξεις περί αλλαγής καταλαμβάνει την ελεγχόμενη από το διεφθαρμένο καπιταλισμό καρέκλα της εξουσίας. Ο έλεγχος, μάλιστα, της καρέκλας της εξουσίας από το διεφθαρμένο καπιταλισμό είναι προσφορά των πολιτικών αξιωματούχων. Η δυνατότητα του ελέγχου στηρίζεται σε υπάρχουσες εγγενείς αλλά αξιόπιστες ασφαλιστικές δικλείδες με τις οποίες σε στιγμές κρίσεων τις χρησιμοποιεί για να τις ξεπερνά, εμφανίζοντάς τις κιόλας ως ανανέωση.

Για να προλάβω και κάποιους που ίσως θεωρούν ότι υπάρχει και μη διεφθαρμένος καπιταλισμός πρέπει να δηλώσω ότι από καταβολής κόσμου υπάρχει μόνον διεφθαρμένος καπιταλισμός, γιατί ο μη διεφθαρμένος καπιταλισμός με αυτό το πολιτικό πλαίσιο λειτουργίας δεν μπορεί, αντικειμενικά, να υπάρξει. Δεν θα διαφωνήσω με τους ισχυρισμούς ότι οι καταναλωτές πείθονται ή εξαναγκάζονται και αγοράζουν, όπως και ότι στην εκκλησία του

δήμου της άμεσης δημοκρατίας στην αρχαία Αθήνα τα αποτελέσματα προέκυπταν δια της πειθούς. Παρ’ όλα αυτά τα αποτελέσματα στο πρώτο δεν είναι προϊόν λειτουργίας μιας ελεύθερης αγοράς ούτε στο δεύτερο προϊόν λειτουργίας της δημοκρατίας.

Στο πολιτικό σύστημα η πρότασή μου (βλ. Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας, εκδόσεις Άμμων) εξασφαλίζει δημοκρατικά αποτελέσματα, διότι αφαιρεί τις ασφαλιστικές δικλείδες που διεφθαρμένου καπιταλισμού. Σε ότι αφορά τώρα στα της λειτουργίας της ελεύθερης οικονομίας σε ένα πραγματικά δημοκρατικό πολίτευμα η έρευνα οδήγησε σε μια  επινόηση με την οποία διασφαλίζεται η λειτουργία της ελεύθερης αγοράς, καταργώντας συγχρόνως και τους πολυδάπανους μηχανισμούς ελέγχων της που πολλές φορές οδηγούν μάλιστα και στη διαφθορά τους δια των χρηματισμών. Οι ανακοινώσεις για αυτό το σκέλος θα γίνουν στο εγγύς μέλλον και στην ώρα τους.