Ποιο μήνυμα στέλνουν οι κινητοποιήσεις στο πολιτικό σύστημα

Σάμινα, λεωφορείο με μαθητές στα Τέμπη, λεωφορείο με μαθητές στα Καμένα Βούρλα, Ηλεία, Μάνδρα, Μάτι, είναι μόνο τα πιο σοβαρά από τα δεκάδες άλλα που καταδεικνύουν την τριτοκοσμική, τουλάχιστον, λειτουργία της χώρας που κατά τα άλλα έχει ενταχθεί τυπικά στις σύγχρονες ευρωπαϊκές χώρες, εδώ και μισό αιώνα περίπου.

Η αλαζονεία που επέδειξε η κυβέρνηση για όλα τα θέματα που διαχειρίστηκε τα τελευταία χρόνια και ειδικά στην υποτίμηση της τραγωδίας των Τεμπών όπου χάθηκαν 57 άνθρωποι, κυρίως μικρά παιδιά είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο ο απλός κόσμος, ο μέσος πολίτης σηκώθηκε από τον καναπέ και συμμετείχε στη μαζική αυτή διαμαρτυρία της 28/2.

Στην αξιολόγηση αυτής της μαζικής συμμετοχής δεν είναι φρόνιμο να εντάξει κανείς όλον αυτόν τον κόσμο σε κάποια ή σε κάποιες κομματικές παρατάξεις. Ο κόσμος ήταν βουβός, ήθελε με κάθε τρόπο να δηλώσει ότι δεν ανέχεται πια την τραγική επικοινωνιακή και μόνο διαχείριση μιας τέτοιου μεγέθους τραγωδίας.

Δεν ήθελε πια να ακούει τους υποστηρικτές της κυβέρνησης στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να υποστηρίζουν με φανατισμό απέναντι στη λογική και στο αίσθημα δικαίου, την προσπάθεια αποπροσανατολισμού και απόκρυψης στοιχείων, την καθυστέρηση της έρευνας και της ποινικής διαδικασίας, επί δύο ολόκληρα χρόνια και να βεβαιώνουν ότι δεν ευθύνεται κανείς για την τραγωδία.

Αναξιόπιστο το πολιτικό σύστημα

Ότι δεν υπάρχει κανένα μελανό σημείο στη διαδικασία ελέγχου και φυσικά δεν υπάρχει καμία ευθύνη σε πολιτικά πρόσωπα, παρόλο που για το γεγονός αυτό καθαυτό ευθύνονται απολύτως όσοι διαιώνισαν τις παθογένειες του κράτους με την πελατοκρατεία και την προώθηση ημετέρων, με την μακαριότητα που διέκρινε τους ιθύνοντες για την υλοποίηση της σύμβασης 717, με την προκλητική συμπεριφορά των πολιτικών υπευθύνων απέναντι στις οικογένειες των θυμάτων και την συνεχιζόμενη απραξία σε κάθε τομέα, η οποία συμβάλει στην διαιώνιση του τριτοκοσμικού χαρακτήρα στη λειτουργία της διακυβέρνησης και της διοίκησης στην Ελλάδα.

Τα μπρος πίσω από τον ίδιο τον πρωθυπουργό για το αν υπήρχε καύσιμο υλικό στο τραίνο ή αλλοίωση του χώρου του δυστυχήματος, κάτι ανεπίτρεπτο για χώρο δικονομικού ενδιαφέροντος, τα βίντεο που υπήρχαν – δεν υπήρχαν που ήταν αλλοιωμένα ή όχι, που βρέθηκαν στα “σκουπίδια”, δείχνουν τουλάχιστον την αναξιοπιστία της πολιτείας για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα.

Μπορεί με την πρόταση μομφής να μην υφίσταται καίριο, κοινοβουλευτικά τυπικό πολιτικό ζήτημα, όμως είναι φανερό (σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις) ότι η κυβέρνηση έχει προ πολλού απωλέσει την λαϊκή εντολή. Το πρόβλημα όμως δεν είναι πότε ο πρωθυπουργός θα επιλέξει να κάνει εκλογές.

Το πρόβλημα έγκειται στο ερώτημα αν κάποια παράταξη ή παρατάξεις είναι έτοιμες να αποτελέσουν την εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Σύμφωνα με όλα τα ευρήματα ο κόσμος μάλλον δείχνει μια απροθυμία να εμπιστευτεί κάποιον συγκεκριμένο χώρο για να αντικαταστήσει το παρόν καθεστώς.

Κόμματα “παρέας” ή κόμματα του “εμείς”;

Ας αναζητήσουν οι υπεύθυνοι τις αιτίες που συμβαίνει αυτό, βάζοντας πρώτο στη λίστα των αναζητήσεων τη λέξη “αξιοπιστία” (που συνδυάζεται με τη λέξη υπευθυνότητα) και την απόρριψη της λογικής της εκάστοτε παρεούλας με την οποία θέλουν κάποιοι εδώ και πολλά χρόνια να διαχειρίζονται τα κόμματα.

Δεν μπορούμε να κατηγορούμε την κυβέρνηση για υπερσυγκεντρωτισμό εξουσιών και να ζητάμε αποκέντρωση και αποσυγκέντρωση και τα κόμματα που ευαγγελίζονται το πλάτεμα και το βάθεμα της δημοκρατίας, να λειτουργούν με αποκλεισμούς, με ημέτερους και με επικοινωνιακές λαϊκίστικες λογικές.

Άνοιγμα λέγεται η μέθοδος, που θα οδηγήσει σε συσπείρωση και μεγάλωμα των πολιτικών χώρων, εμπιστοσύνη, ανωτερότητα και μεγαλοσύνη, λέγεται αυτό που πρέπει να διακρίνει τους “νικητές- ηγέτες” κι όχι η μέθοδος του σκαντζόχοιρου. Είναι επιτέλους η ώρα του “εμείς” κι όχι του “εγώ και η παρέα μου”. Είναι η ώρα της προοδευτικής συσπείρωσης γιατί η ακροδεξιά καλπάζει.

Ξυπνήστε! Η Δημοκρατία και η κοινωνία βάλλεται πανταχόθεν!