Ποιοι έριξαν το λίπασμα για να “ανθίσει” η Χρυσή Αυγή

Η απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών, με την οποία χαρακτηρίστηκε η Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση, εφτά χρόνια μετά την άγρια δολοφονία του Παύλου Φύσσα και πλέον των πέντε ετών δικαστικής διαδικασίας, έστω και καθυστερημένα έθεσε την ταφόπλακα σε αυτό το κακέκτυπο ναζιστικό μόρφωμα, που γιγαντώθηκε στα χρόνια των μνημονίων στην Ελλάδα.

Η απόφαση αυτή ευθυγραμμίστηκε απόλυτα με το κοινό περί δικαίου αίσθημα και προσέδωσε σημαντικό οξυγόνο στο θεσμό της Δικαιοσύνης. Πλην όμως, δεν αρκεί για την πλήρη εξάλειψη του ναζιστικού και φασιστικού φαινομένου, που καραδοκεί στην σημερινή ρευστή περίοδο της θρυμματισμένης παγκοσμιοποίησης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη.

Αποτελεί, όμως, η απόφαση αυτή ένα ιστορικό ορόσημο και αφορμή για ενδοσκόπηση και αναστοχασμό περί των αιτιών και των συνθηκών που επέτρεψαν την επώαση του φιδιού στην Ελλάδα καθώς και των ευθυνών των ψηφοφόρων, που παρασύρθηκαν από τον μισαλλόδοξο λόγο και τις πράξεις βίας της “σποράς των ηττημένων του 1945”!

Έτσι, η καταδίκη της Χρυσής Αυγής δεν πρέπει να περιοριστεί στο παρόν χρονικό πλαίσιο της δικαστικής απόφασης, αλλά οφείλει να λάβει μόνιμα χαρακτηριστικά εγρήγορσης απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια νεκρανάστασης του εγκληματικού προσώπου του ναζισμού και φασισμού, με διαφορετικό μανδύα και προσωπείο.

Για την ανασκόπηση του φαινόμενου αυτού στην Ελλάδα, πρέπει να επισημανθούν οι παράγοντες που συνετέλεσαν στην εκκόλαψη του “αυγού του φιδιού” και να αποτυπωθούν ορισμένα κρίσιμα συμπεράσματα για το μέλλον. Ως προς τις ευθύνες γιγάντωσης της Χρυσής Αυγής, σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν κατά σειρά:

Το καθεστώς της δικομματικής κλεπτοκρατίας

Πρώτον, το πολιτικό κατεστημένο της Χώρας και η παρασιτική οικονομική ολιγαρχία της παρακμής, που οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία και στην μνημονιακή δαμόκλειο σπάθη και την κοινωνία στην απόγνωση. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής σε μία χώρα με χιλιάδες νεκρούς κατά την ναζιστική Κατοχή και με το εμβληματικό έπος της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και τους μεγάλους αντιφασιστικούς αγώνες, οφείλεται πρωτίστως στην σφοδρή οικονομική και κοινωνική κρίση. Αυτή προέκυψε εξαιτίας του προηγηθέντος δικομματικού καθεστώτος κλεπτοκρατίας κατά την ύστερη Μεταπολίτευση και του εν συνεχεία μνημονιακού κοινωνικού “εξανδραποδισμού” της ελληνικής κοινωνίας.

Δεύτερον, οι κατασταλτικοί θεσμοί (Αστυνομία, Δικαιοσύνη κ.λπ.), που επέδειξαν τεράστια ανοχή στην πρώτη φάση μέχρι την δολοφονία του Φύσσα, απέναντι στην συνεχή βία της Χρυσής Αυγής (λεκτική και φυσική), η οποία συνιστούσε αντικειμενικά παραβατική ποινική εγκληματική δράση. Η ατιμωρησία αυτή επέτρεψε την ενίσχυση και άνοδο του ναζιστικού αυτού μορφώματος. Η πρόσφατη ποινική καταδίκη τους, αποκατέστησε το κύρος της Δικαιοσύνης.

Τρίτον, ο πολωτικός και διχαστικός πολιτικός λόγος του πολιτικού προσωπικού εξουσίας κατά την περίοδο της μνημονιακής λαίλαπας. Έτσι, από την μια πλευρά είχαμε, την τότε τρικομματική κυβέρνηση υπό τον Σαμαρά να διατυμπανίζει την ανιστόρητη και επικίνδυνη “θεωρία των δύο άκρων”, εξισώνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή, με αποτέλεσμα τη νομιμοποίηση της τελευταίας στην κοινωνική θάλασσα των ανέργων, των νεόπτωχων και των απελπισμένων Ελλήνων, που είχαν σαρωθεί από τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές.

Το αντισυστημικό προσωπείο

Τέταρτον, από την άλλη πλευρά, κυριαρχούσε ο ισοπεδωτικός λόγος των “φερτών” υλικών του αντιμνημονιακού μετώπου (ΑΝΕΛ κλπ), που χαρακτήριζαν συλλήβδην τους πολιτικούς αντιπάλους τους γερμανοτσολιάδες, παρέχοντας έτσι τη δυνατότητα στη Χρυσή Αυγή να εμφανίζεται ως γνήσιο αντισυστημικό και αντιμνημονιακό κόμμα.

Πέμπτον, η υποστήριξη από πολλά ΜΜΕ, που εμφάνιζαν τους χρυσαυγίτες σαν ιδεολόγους και παρεξηγημένους και σε κάθε περίπτωση αποδεκτούς ως πολιτική συνιστώσα, ιδιαίτερα ως προς το υπαρκτό μεταναστευτικό πρόβλημα, που δημιούργησε χαίνουσες πληγές στην ελληνική κοινωνία, εξαιτίας της ελλείψεως σοβαρής μεταναστευτικής πολιτικής από τα κόμματα εξουσίας. Σημειωτέον ότι το ζήτημα αυτό αποτελεί ως σήμερα λίπασμα για νέες ακροδεξιές κινήσεις.

Έκτον, η δημοσιοποιηθείσα και ποτέ διαψευσθείσα αποκάλυψη, ότι στη πρώτη φάση η Χρυσή Αυγή χρηματοδοτήθηκε από εφοπλιστικούς κύκλους του Λονδίνου και άλλους αφανείς παίκτες της ελληνικής παρασιτικής ολιγαρχίας, προκειμένου να επεκτείνει την εγκληματική της δράση σε όλους τους νομούς της Ελλάδας, εκκαθαρίζοντας χώρους ιδιαιτέρων συμφερόντων (π.χ. ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος). Από τη χρηματοδότηση αυτή, προέκυψαν τα λαϊκά συσσίτια με τα οποία η Χρυσή Αυγή εμφάνιζε υποκριτικά κοινωνικό πρόσωπο στις δύσκολες μνημονιακές εποχές της ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα.

Το μακρύ χέρι του κεφαλαίου

Πέραν όμως της παράθεσης των ανωτέρων αιτίων, που είναι οι βασικότερες, αλλά όχι οι μόνες, κρίσιμο στοιχείο αποτελεί η παράθεση ορισμένων βασικών συμπερασμάτων για το νεοναζιστικό φαινόμενο.

Πρώτον, ο νεοναζισμός χρησιμοποιείται σαν το μακρύ χέρι του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης και γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνος, όταν το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα τον εντάξει σαν ένα από τα πολιτικά του εργαλεία. Δηλαδή, όταν η εγκληματική του δράση γίνει μέρος της κυρίαρχης πολιτικής και ενσωματωθεί σε κρατικές ή ημικρατικές ή παρακρατικές υπηρεσίες. Το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη οφείλει άμεσα να προχωρήσει στον ξερίζωμα όλων των ακροδεξιών θυλάκων, που φλέρταραν ανοιχτά με τη Χρυσή Αυγή.

Δεύτερον, η άνοδος του φασισμού οφείλεται κυρίως στις συνθήκες οικονομικής κρίσης, που οδηγούν βίαια μεγάλα τμήματα της κοινωνίας στην οικονομική εξαθλίωση. Η αντιμετώπιση αυτού δεν μπορεί να γίνει μόνο με την επίκληση συνθημάτων περί δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά μόνο με ουσιαστική παρέμβαση και εξάλειψη των κοινωνικών αιτίων, που αποτελούν το “λίπασμα” στο φασιστικό φαινόμενο.

Σε σοβαρές κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις, μεσαία και ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα οδηγούνται μαζικά σε βίαιη “προλεταριοποίηση”. Λόγω αυτών των συνθηκών, μάλιστα, κυριαρχεί το λούμπεν στοιχείο. Τότε, οι “δράκοι” της νεοναζιστικής και φασιστικής καρικατούρας, λαμβάνουν πιο προσηνή και οικεία προσωπεία.

Τρίτον, η βασική αιτία της επώασης του νεοφασισμού στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, είναι η σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας και η δραματική επίθεση και κατεδάφιση των θεσμών του κράτους πρόνοιας. Μια πολιτική, που έχει ως σημείο αναφοράς την εξυπηρέτηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και η οποία δημιουργεί κοινωνικά ερείπια. Δίπλα στα αποτελέσματα αυτής της μονεταριστικής πολιτικής, που είναι η αύξηση της ανεργίας, η μεγέθυνση των αποκλεισμένων κοινωνικών στρωμάτων, η φτώχεια και η απόγνωση των ανθρώπων, παραμονεύει ο νεοφασισμός.

Μεταμοντέρνος Μεσαίωνας

Στο εξαιρετικό βιβλίο του “Ο νεαρός Χίτλερ”, ο Paul Ham αναλύει τις συνθήκες και τους όρους μετατροπής ενός συνηθισμένου ανθρώπου με μειωμένες πνευματικά ικανότητες, του Αδόλφου Χίτλερ, σε Φύρερ και σφαγέα των ευρωπαϊκών κοινωνιών, σε κυνικό εξολοθρευτή ολόκληρων λαών και κοινωνικών ομάδων (Εβραίοι, τσιγγάνοι, ανάπηροι κλπ).

Καταλήγει, μάλιστα, στο εξής τελικό συμπέρασμα-κραυγή: «Η Ευρώπη και γενικά η Δύση θα εξακολουθήσει να ολισθαίνει προς ένα οιονεί προ-διαφωτιστικό ζόφο προκαταλήψεων, προς μια κατάσταση “τεχνικο-μεσαιωνισμού” με πυρηνικά όπλα, υπό την διακυβέρνηση αμόρφωτων ανδρών μέσα σε επίχρυσα σπίτια και πρώην τραπεζιτών, που ονειρεύονται ιερούς πολέμους. Σε τέτοιες συνθήκες, οι εξτρεμιστές μπορούν μια μέρα να βρουν έναν γνήσιο “Φύρερ” να τους ποδηγετήσει ανάμεσα στους νταήδες-καρικατούρες και τους παλαβούς ξανθούς, που κατείχαν μέχρι σήμερα το πόστο».