Ποιώντας την ανάγκη ελπίδα σε μια αδιάφορη πατρίδα

Κράτος, το οποίο οργανώθηκε στη βάση ενός οικονομικοπολιτικού συστήματος, ικανού να ελέγχει κάθε μορφή εξουσίας, λειτουργώντας στο παρασκήνιο και διαχειριζόμενο τους εθνικούς πόρους ως ιδιωτική του περιουσία, την οποία κατοχυρώνει με “νόμους” της εκάστοτε εντολοδόχου κυβέρνησης, με τους υπηκόους να διατηρούν το “προνόμιο” εκλογής της, ως κατάλοιπο της δημοκρατίας. Η “αλυσιδωτή αντίδραση” έκλυσης της διαβρωτικής ενέργειας σκανδάλων απότοκων μιας συμπεριφοράς “σαν να μην υπάρχει αύριο” (για τους ίδιους είναι καιρός, αλλά και για τη χώρα;), πλιατσικολογώντας και περιορίζοντας κάθε ελπίδα ανάκαμψης μιας πατρίδας υπό εκποίηση, η ανάσχεση της αποδόμησης -κατ’ αρχήν- και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της είναι πολύ δύσκολη, και σίγουρα όχι υπό το καθεστώς του.

Θέτοντάς το διαφορετικά, σε μια πατρίδα αδιάφορη και ανίκανη να κάνει κάτι για τους ιθαγενείς της, το πέρασμα από την ανάγκη στην ελπίδα απαιτεί ανθεκτικότητα και συλλογικότητα, η οποία μόνο στο επίπεδο των τοπικών κοινωνιών (απαλλαγμένων από την κομματική τύφλωση) είναι δυνατό να επιτευχθεί. Και τούτο, μόνο από ανθρώπους, οι οποίοι, αρνούμενοι “να χαμηλώσουν τα φτερά”, σχηματίζουν έναν πρώτο πυρήνα συλλογικής δράσης για τη δημιουργία νέων πηγών ελπίδας, ενώνοντας και δικτυώνοντας φυσικά πρόσωπα, τοπικές οργανώσεις, πανεπιστημιακές σχολές/τμήματα και επιχειρήσεις για κοινές πρωτοβουλίες αξιοποίησης των ανθρώπων τους -του σημαντικότερου πόρου τους, αλλά και της γης, της οποίας η απαξίωση είναι ανάλογη της ερήμωσής της.

Το Brain Drain

Μολονότι είναι πολλοί εκείνοι από τις γενιές Υ (Millennials) και Z, οι οποίοι, διευρύνοντας τον ορίζοντά τους, άνοιξαν τα φτερά (Brain Drain) προς χώρες με ευκαιρίες αξιόλογης απόσβεσης της επένδυσης σε γνώσεις και δεξιότητες, που κατέκτησαν με δαπάνες των οικογενειών τους, οι παραμένοντες στον τόπο είναι αρκετοί, αρκεί να μην έχουν παραιτηθεί, δηλαδή, να μην περιμένουν την ανάταση της πατρίδας από εκείνους που την έφεραν σ’ αυτό το χάλι.

Γι’ αυτούς, τους εξ ανάγκης ή από επιλογή εναπομείναντες, ούτε συναισθηματισμός χωρεί, καθώς ο κυνισμός κυριαρχεί στην πολιτική, οικονομική και στην κοινωνική ζωή του τόπου, ούτε και επανάπαυση σε κάποια ιδεολογία, χρησιμοποιούμενη σαν ατραπός της μετριότητας προς την εξουσία, η οποία, εκτός από τον ανώδυνο πλουτισμό, επιζητά το μεγαλείο της στα σιρίτια του πολέμου!

Ως εκ τούτου, το φιλότιμο, ως παιδί της ανάγκης, επιβάλλεται να παραχωρήσει τη θέση του στην αλληλεγγύη για να αναζωπυρωθεί η ελπίδα, της οποίας η εδραίωση επιτυγχάνεται δύσκολα, όπως και “θρυμματίζεται” εύκολα, καθώς το πέρασμα από το “μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα” του ζεμπέκικου, στο συρτό και την πεντοζάλη ή τον πυρρίχιο χορό, έχει τη δυσκολία του λόγω “μηδενικού αθροίσματος” της εξυπνάδας όλων μας!

Η αλληλεγγύη είναι η μόνη κοινωνική δυναμική πυροδότησης της συμμετοχής, προτάσσοντας τη συναισθηματική νοημοσύνη έναντι της κυνικής ή κοινωνιοπαθούς συμπεριφοράς, η οποία μας κρατά διαιρεμένους και αδιάφορους για τα τεκταινόμενα. Παρότι δε, προστατεύει τον καθένα, είναι απούσα από την καθημερινότητά μας, αναδυόμενη μόνο μπροστά σε κάποιον εθνικό κίνδυνο με ευδιάκριτα χαρακτηριστικά όπως, π.χ., η ναζιστική σβάστικα και το οθωμανικό γιαταγάνι!

Η υπό εξέλιξη άλωση είναι αθόρυβη και για πολλούς αθέατη, καθώς οι ενδεδυμένοι τον μανδύα του συμμάχου μετέρχονται καινοτόμες πρακτικές πολέμου, με εξαγορές ακίνητης περιουσίας και κινητών συνειδήσεων ή και με παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων και παραλείψεις διπλωματικών ενεργειών, προληπτικών ή, έστω, ανασταλτικών από όψιμους σκακιστές της πολιτικής

Οι πολιτικοοικονομικές δυναστείες, που την καταδυναστεύουν από γεννησιμιού της, την αντιμετωπίζουν ως οικονομικό τους χώρο -όχι ως πατρίδα- αποψιλώνοντας κάθε περιουσιακό στοιχείο, δανεικό ή “χαρισμένο”, προτού “θραύσματά” του καταλήξουν “επί υποθήκη” στους λοιπούς μας. Η δε παροιμιώδης ασέβειά μας προς την κοινή μας περιουσία, τους παρέχει το πλεονέκτημα να την οικειοποιούνται βολεμένοι στο σβέρκο μας, εξυφαίνοντας σενάρια ποδηγέτησής μας, όσο ποιούμε την ανάγκη μας φιλότιμο και όχι αλληλεγγύη.

Διαμόρφωση μίας άλλης Ελλάδας

Στη χώρα, όπου τα αυτονόητα περιορίζονται στα αρνητικά και μόνο, η ελπίδα δεν χαρίζεται παραμένοντας λαχτάρα, όσο θα λείπει η αποφασιστικότητα διαμόρφωσης ενός ουσιαστικού μέλλοντος μιας άλλης Ελλάδας, της δικής μας. Αυτή μόνο με κινητοποίηση των κατά τόπους κοινοτήτων, θα καταστεί δυνατό να διαμορφωθεί, ξεκινώντας με την απογραφή όσων τους έχουν απομείνει σε νου -καθαρό από τατουάζ ραγιάδικης ή κομματικής νοοτροπίας- και σε φανερούς ή λανθάνοντες πόρους, τους οποίους γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλον, σχεδιάζοντας τους μεσομακροπρόθεσμους στόχους για αξιοπρεπή διαβίωση και κοινωνική αλλαγή, χωρίς να περιμένουν εκείνους που κείνται μακράν, όχι μόνο γεωγραφικά.

Το πρώτο κύμα μπορεί να προκληθεί από τους πλέον ευαισθητοποιημένους και να ενισχυθεί με την τεχνογνωσία στελεχών διαφόρων τοπικών φορέων, όπως αναφέραμε ήδη, ώστε να δημιουργηθεί μια ανθρώπινη γεννήτρια ιδεών, η αδιατάρακτη λειτουργία της οποίας θα αναδείξει τις ικανές να εξελιχθούν σε απτό έργο με ίδιους πόρους και τη συμπαράσταση του ιδιωτικού τομέα (π.χ., στο πλαίσιο της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης-ΕΚΕ) με υλικοτεχνική υποστήριξη, αλλά και μέσω του Rural Toolkit.

Ένα εργαλείο εντοπισμού ευκαιριών χρηματοδότησης από την ΕE για την ενίσχυση της ανάπτυξης στις αγροτικές περιοχές, και επισκόπησης των υφιστάμενων ταμείων, προγραμμάτων και πρωτοβουλιών υποστήριξης τοπικών αρχών, ΜΚΟ, ιδρυμάτων, επιχειρήσεων και ατόμων, προκειμένου να αξιοποιήσουν τις πλέον κατάλληλες ευκαιρίες για τον ενδιαφερόμενο. Σε κάθε περίπτωση, η αδράνεια καθιστά την αποτυχία βεβαιότητα, ενώ η δράση τη μετατρέπει σε πιθανότητα. Όσο, δε, καλύτερη η οργάνωση και η εκτέλεση, τόσο πιθανότερη η επιτυχία! Ενδιαφέρεται κανείς;