Ποιος πολιτικός δικαιούται τον τίτλο “Ευπατρίδης”

Οι πολιτικοί απολαμβάνουν τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη των πολιτών στις δράσεις και στις πρωτοβουλίες τους. Όμως και εκείνοι συγχρόνως, αναλαμβάνουν ιδεατά τουλάχιστον, βαρύ χρέος ώστε να αποδεικνύεται διαρκώς, ότι είναι ισόβια αφιερωμένοι στις επιταγές του λαού.

Ήταν Γενάρης του 1945 στην καθημαγμένη από την κατοχή πρωτεύουσα και μια ομάδα από ρωμαλέους νέους, όλοι τους απλοϊκά ντυμένοι, σοβαροί και αμίλητοι περπατούσαν στις ανηφοριές της Κυψέλης. Συνοδεύονταν από δυο άνδρες μεγαλύτερους σε ηλικία με γκρίζα κουστούμια. Η εμφάνιση και το ντύσιμό τους, μαρτυρούσαν ότι είχαν έρθει από επαρχιακή περιοχή, και μάλλον από τη Κρήτη, αφού μερικοί φορούσαν τη χαρακτηριστική φορεσιά των Κρητών της εποχής εκείνης του μεσοπολέμου και μετά, τις γκυλότες με τα μαύρα υποδήματα!

Όταν έφτασαν στο προορισμό τους, σε μια τριώροφη πολυκατοικία, οι συνοδοί της ομάδας τους οδήγησαν στον 2ο όροφο, όπου βρισκόταν το σπίτι του πρωθυπουργού της Ελλάδας, του Νικόλαου Πλαστήρα! Ήταν ενημερωμένοι γι’ αυτό, αφού οι συνοδοί τους, που τους είχαν συναντήσει στο λιμάνι του Πειραιά αφού τους καλωσόρισαν, που είχαν έρθει από το ταξίδι τους, τους είχαν πει «Τώρα θα πάμε όλοι μαζί στο σπίτι του πρωθυπουργού, που θέλει να σας γνωρίσει και να σας καλωσορίσει!».

Οι νέοι με πολύ ευλάβεια, ένας- ένας πέρασαν μέσα. Ίσα-ίσα που χώρεσαν στο μικρό διαμέρισμα των δύο δωματίων. Ο πρωθυπουργός όρθιος τους χαιρετούσε έναν-έναν και αυτοί του συστήνονταν. Όλοι τους έμειναν όρθιοι, μαζί και ο πρωθυπουργός, αφού δεν υπήρχαν και τα ισάριθμα καθίσματα για να καθίσουν.

Ο “Ευπατρίδης” Πλαστήρας

Ο Πλαστήρας με τη στωική του εμφάνιση και το βαθιά ερευνητικό του βλέμμα, σαν ένας στοργικός πατέρας, τους καλωσόρισε: «Να ξέρετε πως το νησί σας και εσάς τους Κρητικούς, σας έχω στη καρδιά μου. Έχετε αποδείξει πως είστε και παλληκάρια και αφοσιώνεστε στον ρόλο σας. Τους Κρητικούς τους γνώρισα στα πολεμικά μέτωπα, από τη Μακεδονία μέχρις και τον Σαγγάριο στη Μικρά Ασία και από τότε σας εμπιστεύομαι απόλυτα. Σας κάλεσα εδώ για να σας γνωρίσω, το κάθε ένα σας χωριστά, αλλά και για να σας εξηγήσω τη σοβαρή δουλειά που θα σας αναθέσει η κυβέρνηση μας. Ξέρετε ότι η πρωτεύουσα το προηγούμενο μήνα, πέρασε μια κατάσταση, από τις χειρότερες στη νεότερη ιστορία της.

»Εξ αιτίας μιας συγκέντρωσης – παρέλασης των σωμάτων του ΕΛΑΣ στη πλατεία συντάγματος που δυστυχώς το θέμα δεν το χειρίστηκε ορθά η προηγούμενη κυβέρνηση κατέληξε σε αιματοχυσία που γενικεύτηκε σε όλη τη πρωτεύουσα και διήρκεσε εβδομάδες. Η χωροφυλακή και οι υπόλοιπες ομάδες τάξης συγκρούστηκαν με τα ένοπλα σώματα του ΕΛΑΣ, και οδηγηθήκαμε σε εθνική τραγωδία με είχαμε χιλιάδες νεκρούς. Η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου που είχε αναλάβει από τον Οκτώβριο που αποχώρησαν οι Γερμανοί και της είχαν αναθέσει τον ρόλο για να επιτύχει την εθνική συμφιλίωση αναγκάστηκε να παραιτηθεί αφού η αριστερά απέσυρε την εμπιστοσύνη της στο πρόσωπο του πρωθυπουργού. Τον ρόλο αυτό του συμφιλιωτή τον ανέθεσαν πλέον σε εμένα ως νέου πρωθυπουργού. Εκτιμούμε πως η Αστυνομία πόλεων και η ηγεσία της περιέπεσε σε σφάλματα και αμαυρώθηκε η εικόνα της.

»Γι’ αυτό χρειαζόμαστε νέο αίμα στο σώμα με πρόσωπα οι οποίοι θα είναι της απολύτου εμπιστοσύνης μας που θα εφαρμόζουν τις αποφάσεις μας για το καλό των πολιτών μας και της πατρίδας. Με το τρόπο αυτό θα καταφέρουμε να έχουμε και τον στενό έλεγχο στο σώμα. Αυτά τα πρόσωπα θα είστε εσείς, μαζί με και με άλλους που θα επιλεγούν άμεσα. Η παράταξή μας, το ‘’Δημοκρατικό Κέντρο’’ σας διάλεξε για να επιτελέσετε ’’εθνικό έργο’’. Θα με προστατεύετε και εμένα και τη κυβέρνησή μας, και όλους τους πολίτες μας , και θα παίρνετε εντολές από τους επικεφαλής σας και μόνο, που θα είναι άνθρωποι της απολύτου εμπιστοσύνης μας. Είμαι σίγουρος πως ποτέ δεν θα με αρνηθείτε!»

Το παράδειγμα του Βενιζέλου

Τους είπε και άλλα πολλά και επίσης τους εξήγησε γιατί επιλέχθηκαν αυτοί να είναι από τη Κρήτη, ενώ ο ίδιος είχε καταγωγή από την Καρδίτσα. Η Κρήτη ήταν από τις μοναδικές περιοχές της Ελλάδας, όπου δεν είχαν εκδηλωθεί σημαντικές συγκρούσεις μεταξύ αριστερής και δεξιάς παράταξης και άρα δεν υπήρχε εμφυλιοπολεμικό κλίμα όπως στην υπόλοιπη χώρα.

«Εμείς σκεφτήκαμε ότι ο Πλαστήρας συνέλαβε αυτό το σχέδιο, έχοντας στο νου του, κάτι παρόμοιο που πριν 30 τόσα χρόνια, είχε επιχειρήσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1912 στη Θεσσαλονίκη. Όταν τον Οκτώβριο του 1912, απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη από τους Οθωμανούς αλλά και από τις ορέξεις των Βουλγάρων που την εποφθαλμιούσαν, ο Βενιζέλος, σκέφτηκε πως δεν υπήρχαν μονάδες τάξης για να φυλάνε την πόλη. Προς τούτο έφερε από την Κρήτη, που του ήταν απόλυτα αφοσιωμένοι, κατ’ αρχήν τον διοικητή της Κρητικής Χωροφυλακής με ένα σώμα αξιωματικών και οπλιτών, για τη φύλαξη της πόλης.

»Αργότερα ολόκληρο το σώμα της Κρητικής Χωροφυλακής μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη για τη τήρηση της τάξης της συμπρωτεύουσας. Στη συνέχεια τους χαιρέτησε ξανά όλους δια χειραψίας, και όλοι τους αποχώρησαν μαζί με τους συνοδούς τους, όπως και είχαν φτάσει εκεί δύο ώρες νωρίτερα». Η αφήγηση αυτή, μας έγινε μερικές δεκαετίες αργότερα, από τον γέροντα πλέον Αντρέα Καναβά, συνταξιούχο της Αστυνομίας πόλεων, από το χωριό Νεύς Αμάρι του Ρεθύμνου. Ήταν ένας από τους πρώτους είκοσι λεβέντες Κρητικούς που στρατολόγησε ο Πλαστήρας για να επιτελέσουν το’’ Εθνικό έργο’’ που τους ανέθεσε!

«Ποτέ μου δεν θα μπορούσα να φανταστώ», μονολόγησε στην αφήγησή του ο γηραιός  Αντρέας, ότι ένας πρωθυπουργός θα ήταν τόσο απλός και θα είχε ένα τόσο λιτό σπίτι. Αυτός ήταν ο Νικόλαος Πλαστήρας ή “Μαύρος Καβαλάρης” όπως τον είχαν αποκαλέσει, επειδή ως έφιππος αξιωματικός στις μάχες, το άλογό που ίππευε, ήταν πάντα μαύρο! Τότε πια, ήταν απόστρατος στρατηγός που είχε πολεμήσει με γενναιότητα και είχε διακριθεί τόσο στους Βαλκανικούς πολέμους, όσο και στη Μικρασιατική εκστρατεία.

Στη πρώτη του πρωθυπουργική θητεία που διήρκεσε μόλις πέντε μήνες έως και τον Μάϊο του΄45, κατάφερε να επιτευχθεί η συμφωνία της Βάρκιζας τον Φεβρουάριο του ΄45 και ο αφοπλισμός των ένοπλων τμημάτων του ΕΛΑΣ και παράλληλα η άρση του στρατιωτικού νόμου που είχε επιβληθεί καθώς και αμνήστευση εκείνων που είχαν εμπλακεί στα Δεκεμβριανά, καθότι και όντας ανήκων στον Κεντρώο πολιτικό χώρο, έχαιρε της εμπιστοσύνης όλων! Αργότερα θήτευσε ξανά πρωθυπουργός και στην κυβέρνηση του 1950, αλλά και στην μετέπειτα του 1952. Την απλότητα αυτή στην καθημερινή του ζωή την διατήρησε ως και τον θάνατό του το 1953.

Αφιερωμένος στην πατρίδα

Ο Νικόλαος Πλαστήρας λοιπόν, κρίνεται ως ένας πολιτικός που πραγματικά, σε όλη του τη ζωή και πολύ περισσότερο στη διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας, η πρώτη και μοναδική του μέριμνα ήταν το συμφέρον της πατρίδας! Δεν έδρεψε δάφνες δόξας και ποτέ δεν ενήργησε για την υστεροφημία του, ή την οικονομική του προαγωγή. Όπως μη προνομιούχος γεννήθηκε το ίδιο απλός και ετελεύτησε τον βίο του. Ήταν ένας πραγματικά ‘’αφιερωμένος’’ στην πατρίδα και στο λαό του. Θεωρούμε λοιπόν πως ο Πλαστήρας αποτέλεσε το ‘’παράδειγμα’’ για να ονομαστεί ένας πολιτικός και μάλιστα πρωθυπουργός ως ‘’Ευπατρίδης’’.

Στην ανεξάρτητη πια Ελλάδα, μετά την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς, ΄΄Ευπατρίδης’’ πολιτικός, που υπηρέτησε και ως πρωθυπουργός, υπήρξε αναμφισβήτητα ο Χαρίλαος Τρικούπης προερχόμενος από την συντηρητική παράταξη της εποχής του. Αργότερα έτερος ‘’Ευπατρίδης’’ πολιτικός που επίσης υπηρέτησε πρωθυπουργός υπήρξε ο Ελευθέριος Βενιζέλος , που δικαίως θεωρείται και ο θεμελιωτής της νεότερης Ελλάδας.

Νεότερος στο ρόλο του πρωθυπουργού με τον χαρακτηρισμό του ΄΄Ευπατρίδη΄΄ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πρωθυπουργός για πρώτη φορά το 1956. Ωστόσο οι τρείς πρώτες θητείες της πρωθυπουργίας του βαρύνονται με τα σοβαρότατα ατοπήματα κατά της δημοκρατικής λειτουργίας: Αφενός με το ότι διατήρησε τα στρατόπεδα εξορίας για τους αριστερούς τόσο του Άη Στράτη που έκλεισε το ΄62, όσο και της Γυάρου για το διάστημα΄56-΄61, και αφετέρου την ευθύνη του για τις εκλογές ‘’της βίας και της νοθείας’’ του ΄61.

Ο επόμενος αναμφισβήτητα ‘’Ευπατρίδης’’ πρωθυπουργός, υπήρξε ο Γεώργιος Παπανδρέου, του οποίου ολόκληρος ο πολιτικός βίος χαρακτηρίζονταν από τους αγώνες του τόσο για την εθνική μας ανεξαρτησία, όσο και για την εδραίωση της Δημοκρατίας.

Ο τελευταίος ‘’Ευπατρίδης’’

Ο τελευταίος των νεότερων πρωθυπουργών, που δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή, και που δικαιούται αναμφισβήτητα τον χαρακτηρισμό του “Ευπατρίδη’’ πολιτικού, είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου. Σε ολόκληρο τον πολιτικό του βίο και μέχρι το θάνατό του, αγωνίστηκε τόσο για την εδραίωση της Δημοκρατίας στη χώρα μας, όσο και για τη προάσπιση των συμφερόντων των χαμηλών κοινωνικοοικονομικά τάξεων του ελληνικού λαού, των μη προνομιούχων Ελλήνων όπως ο ίδιος συχνά ανέφερε.

Σημειώνουμε βέβαια πως η χώρα μας, διατελεί ακόμη σε οικονομική και κοινωνική στενότητα έναντι των δυτικοευρωπαϊκών χωρών. Αυτό την φέρνει στην ευαίσθητη θέση, να έχει ακόμη την ανάγκη να κυβερνιέται από πολιτικά πρόσωπα ‘’αφιερωμένα’’ στην ιδέα του έθνους και του λαού μας, πράγμα που δεν είναι αναγκαίο στους Δυτικοευρωπαίους.