Ποιος πονάει το σύστημα περισσότερο; Αυτόν θα ψηφίσω!

Όταν ο πρωθυπουργός το μόνο που έχει να πει για τη Σύνοδο Κορυφής για την Άμυνα πως δικαιώθηκε η ελληνική θέση για τη ρήτρα διαφυγής, κάτι που το επαναλαμβάνει τρεις τέσσερεις βδομάδες τώρα, ο πολίτης θα σκεφτεί πως 1) δεν το έκαναν για μας, αλλά για τη Γαλλία και την Ιταλία, και 2) ότι πάλι πάνε να μας βολέψουν με “καθρεπτάκια”. Άλλωστε, το αποτύπωμα της χώρας εντός της ΕΕ είναι ανύπαρκτο, δεν μας υπολογίζουν σε τίποτε. Αν προσθέσουμε και τον εξευτελισμό της Διακήρυξης των Αθηνών, τότε, το παζλ χαλάει τελείως.

Αλλά ας πάμε στο επιχείρημα της εσωτερικής κυβερνησιμότητας και της περιβόητης “σταθερότητας” ο πολίτης έχει μπροστά του για να την σταθμίσει καταστάσεις και σκάνδαλα, όπως την ακρίβεια και το ληστρικό σύστημα τιμολόγησης της ενέργειας, τις παρακολουθήσεις πολιτικών και στρατιωτικών, την δικαιοσύνη κατά περίπτωση, το “μπάζωμα” και τη συγκάλυψη των Τεμπών κ.ο.κ. Συνεπώς, αν και οι δημοσκόποι δεν τον μετρούν, ο κοινωνικός μηδενισμός έχει πολλά πάρα πολλά δικαιολογητικά να προτάξει.

Είναι σαφές ότι έξι χρόνια μετά τα μνημόνια και δεκαέξι από τη χρεοκοπία, οι προσδοκίες της ελληνικής κοινωνίας έχουν καταρρεύσει. Η πραγματική ανάπτυξη δεν ήρθε, ούτε άλλωστε το αναπτυξιακό μέρισμα. Αυτά που δίνονται είναι τα ρέστα του πληθωρισμού που τροφοδοτεί τα έσοδα του κράτους. Το ισοζύγιο είναι τραγικό. Έχουμε χάσει έξι χρόνια εξ αιτίας της κακής πολιτικής και των λανθασμένων επιλογών. Ο κοινωνικός μηδενισμός είναι το κατώφλι του ολοκληρωτισμού…

Το πολιτικό αδιέξοδο κυβερνησιμότητας

Αν και ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαθέτει στη φαρέτρα του περί τα 18 δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης που θα δυσκολευτεί μεν να τα πάρει, αλλά μπορεί να παίξει με αυτά, και δύο χρόνια πολιτικό αέρα που μπορεί να σβήσει πολλά, τίποτε αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η ΝΔ θα είναι πρώτο κόμμα στις εκλογές του 2027.

Είναι βέβαια και ο παράγοντας Σαμαράς που μπορεί να κόψει μια χοντρή φέτα από το κόμμα. Βέβαια, ο Σαμαράς δεν αντέχει ιστορικά μια νέα αποστασία, γι΄ αυτό ήλπιζε και ελπίζει ότι το ένστικτο αυτοσυντήρησης των βουλευτών θα τον καλέσει σε κάποια κρίση να σώσει το καράβι. Όμως, αυτό δεν συνέβη ούτε με την ευκαιρία της συγκάλυψης των Τεμπών, οπότε το σενάριο της σωτηρίας της ΝΔ δεν παίζει. Επιπλέον έχει χάσει πολλά momentum για να ιδρύσει δικό του κόμμα. Οπότε, ακόμη κι αν κατέβη και πάρει ένα 15-20% -που χλωμό το βλέπω- μπορεί με μια ΝΔ χωρίς Μητσοτάκη να κάνουν κυβέρνηση.

Η θεωρία όλων των loser είναι πως υπάρχει η τεράστια πηγή ψήφων από το 50% που δεν ψηφίζει, αλλά την μηρυκάζουν είκοσι χρόνια και αυτή συνεχώς χοντραίνει. Διότι, η αποχή υπάρχει επειδή κανένας από τους υπαρκτούς πολιτικούς σχηματισμούς και τους πολιτικούς ηγέτες δεν μπορεί να την εκπροσωπήσει. Η αποχή δεν είναι καναπές, είναι ακραία στάση ριζικής πολιτικής απονομιμοποίησης του όλου συστήματος. Είναι ακραία γιατί το σύστημα δεν προσφέρει “οξυγόνο”, δηλαδή προοπτική, ελπίδα.

Η τραγική ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ είναι η χειροπιαστή απόδειξη. Έτσι, ο δημοκρατικός πολίτης, αφού διαδηλώνει για τα δίκαια και το σύστημα του απαντά με νέους ελιγμούς και θεατρικές παραστάσεις, καταλαβαίνει πως δεν εισακούγεται και έτσι καταφεύγει στην πολιτική καταγγελία δια της αποχής. Και μετά το σύστημα αναρωτιέται γιατί το AfD έγινε αξιωματική αντιπολίτευση στη Γερμανία.

Οι πιο αισιόδοξοι, αυτοί που ψηφίζουν, παραμένουν εγκλωβισμένοι “σταθερά” στο αδιέξοδο. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί. Έχει κολλήσει στο τέλμα του τίποτα. Η μόνη λύση είναι ο Ανδρουλάκης να παραμείνει αρχηγός του κόμματος και να ορίσει τον Παύλο Γερουλάνο ως υποψήφιο πρωθυπουργό, όπως κάνουν στη Γερμανία. Άλλος αρχηγός του SPD και άλλος για πρωθυπουργός. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοκτόνησε οριστικά, διότι όλες οι αναλύσεις του ήταν λάθος. Και ήταν λάθος διότι τα ιστορικά πλέγματα εμπόδισαν την προσαρμογή στην πραγματικότητα. Χώρια που δεν έχει αφηγητές, να θεωρητικοποιήσουν τις καταστάσεις. Με τον Βελόπουλο και τη Λατινοπούλου να είναι τα κρυφά δεκανίκια και τα άλλοθι του Μητσοτάκη, το μόνο που απέμεινε στον ορθολογικά σκεπτόμενο ψηφοφόρο είναι η Ζωή!

Έτσι, η Ζωή Κωνσταντοπούλου εκτινάχθηκε στο 15,9% και είναι πρώτη σε δημοτικότητα μεταξύ των πολιτικών αρχηγών με 50% και τον Κουτσούμπα δεύτερο με 37%. Δεν είναι τυχαίο, πέρα του ότι «κάνει για εκατό»! Μα το κόμμα της που φέρει τον ποιητικό τίτλο “Πλεύση Ελευθερίας” είναι κόμμα διαμαρτυρίας, δεν έχει κυβερνητικό πρόγραμμα. Ε! σιγά τα ωα. Σιγά το δύσκολο, φτιάχνεται σε ένα Σαββατοκύριακο. Σάμπως είχε πρόγραμμα για τη χώρα ο Κυριάκος; Όλοι στου κασίδη το κεφάλι μαθαίνουν. Έχω την αίσθηση ότι η Ζωή δεν είναι Κασσελάκης. Τώρα, εάν πρόκειται για πυροτέχνημα ή για το φαινόμενο της “εκδίκησης της γυφτιάς” μένει να το δούμε. Το βέβαιο είναι ότι προς το παρόν ο κόσμος ψηφίζει αυτόν/ή που πονάει το σύστημα περισσότερο…