Ποιος θα αξιοποιήσει τον πολιτικό σεισμό των ευρωεκλογών

Κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση η ουσιαστική αδυναμία, η πραγματική ακινησία του αποκαλούμενου προοδευτικού-αριστερού φάσματος των πολιτικών δυνάμεων στις χώρες-μέλη της ΕΕ (σοσιαλιστών, σοσιαλδημοκρατών αριστερών), και μάλιστα ενόψει των ευρωεκλογών. Διαπιστώνουν όλοι την άνοδο της αντισυστημικής ψήφου, της ευρείας αμφισβήτησης και ανερχόμενης αντιπαράθεσης από μεγάλα τμήματα των κοινωνιών προς τις κυρίαρχες πολιτικές και προς τον γερμανικό νεο-δεσποτισμό.

Και, αντί να δουν αντικειμενικά, να σκεφτούν ορθολογικά και να απαντήσουν συγκροτημένα μ’ ένα εναλλακτικό σχέδιο, με μια άλλη στρατηγική εξαντλούν τη στάση τους σε μια αποστεωμένη ρητορική, σε μια ξεπερασμένη συνθηματολογία, σε μια αναποτελεσματική δημαγωγία, περί ”ακροδεξιάς”.

Καταγγέλλουν την επιφαινόμενη πολιτική κατάληξη (δηλαδή, την ψήφο, κυρίως, σε ακροδεξιά κόμματα και ευρωσκεπτικιστικά), χωρίς να έχουν μπει στην ανάλυση για τις ισχύουσες οικονομικές-κοινωνικές συνθήκες και πώς προέκυψαν (και που οδηγούν), χωρίς να αντιλαμβάνονται τα βαθύτερα αίτια και τα ρεύματα στις κοινωνίες, χωρίς να έχουν απαντήσεις ουσίας και να παρεμβαίνουν με περιεχόμενο πραγματικών προοδευτικών πολιτικών που δίνουν λύσεις και δεν αμύνονται, ούτε απολογούνται, ούτε αγκυλωμένοι σε εξουσιαστικές θέσεις λαθροβιώνουν.

Πολιτικές, που ανοίγουν νέες προοπτικές για την Ευρώπη και το κοινωνικό της διακύβευμα, που προχωρούν και δεν στέκουν φοβισμένες, καταγγελτικές κι ατελέσφορες, σχεδόν παρατηρητές, απέναντι στην ακροδεξιά. Οφείλουν (οφείλουμε) να αντιληφθούν (αντιληφθούμε) ότι η ψήφος στην ακροδεξιά προκύπτει, συμβαίνει, επειδή στο σύνολό του το προοδευτικό φάσμα δυνάμεων, δεν κάνει αυτό που πρέπει, δεν επιβεβαιώνει στην πράξη και με διάρκεια αυτό που πρέπει να είναι.

Επειδή, δεν υφίσταται, ζωντανή και δημιουργική, η σχέση τους με τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας, τις αναζητήσεις των πιο δυναμικών κοινωνικών δυνάμεων και το Μέλλον. Επειδή, δίπλα σ΄ αυτό το κενό εμφανίζεται καθοριστικό το προγραμματικό κενό, η πολιτική αδυναμία. Και, το κενό αυτό, η αδυναμία αυτή καθιστά τις Δυνάμεις χωρίς πραγματική προωθητική δύναμη, χωρίς δημιουργική ικανότητα μετασχηματισμού.

Οι κοινωνίες θα μιλήσουν

Σφετεριστές (=ακροδεξιοί), φοβισμένοι (=καθεστωτικοί πάσης φύσεως) και ανατρεπτικοί (=φορείς αλλαγής), θα βρεθούν σε νέα αφετηρία. Οι κοινωνίες, και μάλιστα σε τόσες χώρες, δεν τρελάθηκαν για να αυτοκαταστραφούν. Οι προοδευτικοί δεν επαρκούν, δεν είναι αυτό που οι συνθήκες και η Ιστορία απαιτούν. Το μήνυμα των ευρωεκλογών απέναντι στις δεσπόζουσες ηγεσίες της ΕΕ και στη βαριά και ανεξέλεγκτη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, απέναντι στις κυρίαρχες πολιτικές τους και τον αυθαίρετο ετσιθελισμό τους θα είναι πολύ ισχυρό, θα αποκτήσει χαρακτηριστικά κλονισμού. Οι κοινωνίες θα μιλήσουν και, με έναν τρόπο, θα απαιτήσουν.

Το σύνολο των προοδευτικών δυνάμεων θα χάνει, θα (ξε)πέφτει, όσο δεν απαντά συγκροτημένα, απέναντι στον γερμανικό οικονομικό εθνικισμό και το νεο-δεσποτισμό, απέναντι στην διεύρυνση της αντίθεσης Βορρά-Νότου και τη διεύρυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, στην αποσάθρωση του κοινωνικού κράτους, στο μεταναστευτικό πρόβλημα ως πρόβλημα πολεμικών αναμετρήσεων και επιπτώσεων περιφερειακών διενέξεων, αλλά και ως μεταφερόμενο εσωτερικευμένο ενδοχώριο πρόβλημα, στο πρόβλημα των εθνών για ισοτιμία και συγκλίσεις με αυτονομία, στην κοινή ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση, στην κοινή ευρωπαϊκή άμυνα με ταυτόχρονο αναπροσανατολισμό εξωτερικών σχέσεων.

Και κάτι, από τώρα, για την μετεκλογική περίοδο: αν δεν γίνουν τα παραπάνω (και, δυστυχώς, δεν βλέπω να δρομολογούνται), ας μην κάνουν οι Σοσιαλιστές, Σοσιαλδημοκράτες, Προοδευτικοί κι Αριστερά και το δεύτερο Λάθος (ακολουθώντας τα επανειλημμένα του SPD). Δηλαδή, να συνασπισθούν φοβισμένοι και φοβικοί πίσω από τους Γερμανούς δεξιούς (CDU, CSU), με τον δήθεν σκοπό να ορθώσουν κοινό μέτωπο άμυνας απέναντι στην ακροδεξιά.

Επιτέλους, ας αντιληφθούν ότι τα παραδοσιακά αντιφασιστικά ανακλαστικά των κοινωνιών αν δεν υποστηρίζονται από μια ανάλογη ιδεολογία (ιδεολογία, όχι προσχήματα και δημαγωγία), αν δεν συνοδεύονται από συνεχείς δράσεις (δράσεις: αγώνες, πορεία κατακτήσεων, όχι διαχείριση εξουσίας και κρατικού χρήματος), αν δεν διαπερνιούνται από περιεχόμενα νέων, ανορθωτικών και δημιουργικών πολιτικών, ξεφτίζουν. Στην ουσία, θα λέγαμε, ακολουθούν το ξέφτισμα των ίδιων των λεγόμενων προοδευτικών – αριστερών κομμάτων.

Σε κάθε περίπτωση, για τον επερχόμενο πολιτικό σεισμό των ευρωεκλογών, πρέπει να τους πούμε, όλους ( και ”νικητές” και ηττημένους): Δεν είναι η ακροδεξιά που νίκησε, ηλίθιε! Είναι η κοινωνία που, και χωρίς εσένα, μίλησε. Κι ανάλογα ας ετοιμασθούμε, να αποφασίσουμε και να προχωρήσουμε σε Ελλάδα και Ευρώπη. Στη νέα φάση: οι νέοι φορείς Αλλαγής, εκπροσωπώντας και εκφράζοντας τα κυοφορούμενα ανατρεπτικά θα βρεθούν στη νέα αφετηρία. Πολλά, τα σημαντικότερα, θα εξαρτηθούν από αυτούς.