Πολιτική ανοικτών συνόρων επιβάλλει η ΕΕ στην Ελλάδα

Στα τέλη Οκτωβρίου η Κομισιόν και η Επίτροπος Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, Ίλβα Γιόχανσον, ζήτησαν να συγκληθεί έκτακτο διοικητικό συμβούλιο της FRONTEX, προκειμένου «να συζητηθούν οι ισχυρισμοί για παράνομες επαναπροωθήσεις μεταναστών στην Ελλάδα και η προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων». Παρά τις εξηγήσεις που δόθηκαν και τη διαβεβαίωση από ελληνικής πλευράς ότι δεν γίνονται επαναπροωθήσεις, η κ. Γιόχανσον επανήλθε, ζητώντας οι σχετικές καταγγελίες «να διερευνηθούν επαρκώς, για να γνωρίζουμε τί ακριβώς έχει συμβεί».

Οι παραπάνω πρωτοβουλίες, αν και φαινομενικά αποσπασματικές, έχουν ως προφανή στόχο να ασκήσουν πίεση στην Ελλάδα, προκειμένου να μην εκφεύγει από το πλαίσιο της μεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ. Μια πολιτική η οποία αποτυπώθηκε τον Δεκέμβριο του 2018 στη Σύνοδο του ΟΗΕ στο Μαρρακές, όταν έγινε θριαμβευτικά αποδεκτό από τις περισσότερες χώρες της ΕΕ, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, το νέο Παγκόσμιο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση.

Πρόκειται ουσιαστικά για μια πολιτική “ανοικτών συνόρων” η οποία χρησιμοποιεί ως όχημά της την παραδοχή ότι οι μεταναστευτικές ροές που καταφθάνουν στην Ευρώπη είναι κατ’ αρχήν προσφυγικές. Άρα, βάσει του διεθνούς δικαίου κανένα κράτος δεν μπορεί να τις ανακόψει. Στην πράξη όμως η υποχρέωση αυτή βαρύνει μόνο τα κράτη της περιφέρειας που έχουν εξωτερικά σύνορα.

Διότι τα κράτη του ευρωπαϊκού πυρήνα έχουν ελέω της Συνθήκης του Δουβλίνου την ευχέρεια να εξετάζουν αιτήματα ασύλου μόνο όταν αυτά το θελήσουν. Σε κάθε άλλη περίπτωση έχουν το δικαίωμα να επιστρέφουν στην αρχική χώρα εισόδου τους αιτούμενους ασύλου, ή τους παράνομους μετανάστες που θα ανακαλύψουν στην επικράτειά τους.

Λίγοι πρόσφυγες, πολλοί παράνομοι μετανάστες

Πόσο προσφυγικές είναι, όμως, οι ροές των μεταναστών που καταφθάνουν στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα; Κατ’ αρχάς θα έπρεπε κανείς να δυσπιστεί για τον προσφυγικό χαρακτήρα αυτών των ροών και μόνο από το απλό γεγονός ότι μετά το 2015 άρχισαν να καταφθάνουν μαζικά στην Ελλάδα παράνομοι μετανάστες, προερχόμενοι από δεκάδες διαφορετικές χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Χώρες στις οποίες ως επί το πλείστον δεν διεξάγεται πόλεμος.

Οι άνθρωποι αυτοί στο σύνολό τους έρχονται από την Τουρκία, όπου επίσης δεν διεξάγεται πόλεμος. Για την Ευρώπη, η Τουρκία θεωρείται μια ασφαλής χώρα, όπως δείχνει το μέγεθος των ευρωπαϊκών επενδύσεων που κατευθύνονται σε αυτήν. Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον αντιφατικό η ΕΕ να ζητά από την Ελλάδα, να κρατά ανοικτά τα ανατολικά σύνορά της, επικαλούμενη “ανθρωπιστικούς λόγους”.

Υπάρχουν όμως και επίσημα στατιστικά δεδομένα που καταδεικνύουν ότι οι παράνομες μεταναστευτικές ροές που φθάνουν στην Ελλάδα δεν είναι στην πλειονότητά τους προσφυγικές. Αυτό φαίνεται από το ποσοστό των θετικών απαντήσεων που δίνονται πρωτοβαθμίως στα αιτήματα ασύλου. Το ποσοστό αυτό στην Ελλάδα το 2020 μειώθηκε περίπου στο 40% ως αποτέλεσμα και της κυβερνητικής αλλαγής. Σε ακόμη χαμηλότερα επίπεδα βρίσκεται ο ευρωπαϊκός μέσος όρος, αφού σύμφωνα με την Eurostat το 2019 το ποσοστό των θετικών απαντήσεων σε αιτήματα ασύλου ήταν 38%.

Το ηλικιακό προφίλ

Το γεγονός ότι αυτοί που έρχονται στην Ευρώπη από την Ασία και την Αφρική δεν έχουν και τόσο προσφυγικό προφίλ, φαίνεται από ένα άλλο στοιχείο. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, το 2019 σε αυτούς που υπέβαλαν για πρώτη φορά αίτηση ασύλου οι άρρενες ήταν περίπου το 62%. Από αυτούς, αν εξαιρέσει κανείς τα παιδιά, στα οποία τα πράγματα είναι κάπως μοιρασμένα, θα διαπιστώσει ότι στους έχοντες ηλικία 14-17 ετών, οι άρρενες αποτελούσαν το 68%. Αντίστοιχα, στη “στρατεύσιμη” ηλικία των 18-34 ετών, οι άνδρες ήταν το 69%.

Από όλα αυτά προκύπτει ότι από τους μετανάστες που καταφθάνουν στην Ευρώπη, οι έχοντες προσφυγικό προφίλ αποτελούν μειονότητα. Επίσης, λίγο μπορούν να εισφέρουν στο δημογραφικό πρόβλημα της Ευρώπης, αφού δεν είναι πληθυσμοί ισορροπημένοι κατά φύλο. Δηλαδή, κατά κανόνα δεν μας έρχονται οικογένειες ή ζευγάρια, αλλά νεαροί άνδρες, οι οποίοι στην πραγματικότητα επιδιώκουν να μεταναστεύσουν παράνομα στην Ευρώπη, προσποιούμενοι τους “πρόσφυγες”. Κάνουν δηλαδή αυτό που τους έχει δασκαλέψει ένα ολόκληρο σύστημα διακίνησης, το οποίο έχει θεριέψει και τρέφεται από τη νέα “μεγάλη μπίζνα” της παράνομης μετανάστευσης.

Πρόκειται, λοιπόν, εν πολλοίς για ένα μαζικό φαινόμενο παράνομης μετανάστευσης, το οποίο εκμεταλλεύεται καταχρηστικά τη Σύμβαση της Γενεύης για τους Πρόσφυγες του 1951. Μια Σύμβαση την οποία σημειωτέον η Τουρκία δεν έχει επικυρώσει. Όμως, η Σύμβαση της Γενεύης όταν έγινε, είχε υπ’ όψιν της κυρίως τη διαχείριση ατομικών περιπτώσεων και την παροχή προστασίας σε άτομα που διώκονταν από ανελεύθερα ή δικτατορικά καθεστώτα. Δεν είχε υπ’ όψιν της μια βιομηχανία παράνομων μεταναστευτικών ροών που ξεκινούν από τη Γουϊνέα, το Κογκό και τη Σομαλία, έως το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και το Μπαγκλαντές.

Ανθρωπισμός με ξένες πλάτες

Και βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι όσον αφορά την Ελλάδα, οι άνθρωποι αυτοί μας έρχονται από την Τουρκία, όπου φυσικά δεν πάνε με τα πόδια. Φτάνουν εκεί αεροπορικώς, εκμεταλλευόμενοι τα πολύ φθηνά εισιτήρια που τους παρέχονται. Αντί λοιπόν η ΕΕ να ασκεί τις πιέσεις της στην Τουρκία, η οποία εκβιάζει την Ευρώπη με το μεταναστευτικό, εγκαλεί την Ελλάδα. Και ούτε λίγο ούτε πολύ της ζητά να ανοίξει τα σύνορά της για λόγους “ανθρωπιστικούς”. Μάλιστα αυτό το ζητά εν μέσω υγειονομικής καραντίνας λόγω κορονοϊού και στον απόηχο των τρομοκρατικών ενεργειών στο Παρίσι και στη Βιέννη που έγιναν στα τέλη Οκτωβρίου.

Την ίδια στιγμή όμως που η ΕΕ απαιτεί από την Ελλάδα να κρατάει ανοιχτά τα ανατολικά σύνορά της, λαμβάνει μέτρα για να σφραγίσει τα βόρεια σύνορά της. Γιατί στην πράξη αυτό κάνει, έχοντας τοποθετήσει δυνάμεις της FRONTEX επί αλβανικού και σκοπιανού εδάφους ήδη από τον Μάιο του 2019. Η επίσημη δικαιολογία είναι βέβαια ότι οι δυνάμεις αυτές τοποθετήθηκαν με σκοπό να ελέγξουν το διασυνοριακό έγκλημα, αλλά στην πράξη σκοπός τους είναι να αναχαιτίσουν τυχόν διαρροές μεταναστών προς την Κεντρική Ευρώπη. Τον Ιούλιο του 2020 δημιουργήθηκε μάλιστα και μια δεύτερη “γραμμή αμύνης” με εγκατάσταση κλιμακίων της FRONTEX στο Μαυροβούνιο.

Εν πάση περιπτώσει, αν η ΕΕ ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν έχει παρά να δημιουργήσει ευρωπαϊκά προξενεία στην Τουρκία, όπου θα μπορούν να προσέρχονται με τα χαρτιά τους όσοι επιθυμούν να λάβουν άσυλο. Με αυτό τον τρόπο δεν θα κινδυνεύουν, διασχίζοντας τη θάλασσα με φουσκωτά, ούτε θα ταλαιπωρούνται σε καταυλισμούς στα ελληνικά νησιά. Έτσι βέβαια μπορεί οι ΜΚΟ και οι δουλέμποροι να μην έχουν πλέον “αντικείμενο εργασιών”, αλλά το κέρδος από την καθαρά ανθρωπιστική σκοπιά θα είναι μεγάλο.

Εκεί λοιπόν, στα ευρωπαϊκά προξενεία που θα δημιουργηθούν επί τουρκικού εδάφους, θα κρίνει η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ασύλου αν οι αιτούμενοι διεθνή προστασία θα μπορούν να λάβουν άσυλο. Και όσοι από αυτούς θα λαμβάνουν θετική απάντηση, θα μπορούν να πηγαίνουν αεροπορικώς σε όποια χώρα της Ευρώπης επιθυμούν. Όχι όπως τώρα που εγκλωβίζονται στην Ελλάδα, αφού και αυτοί που λαμβάνουν επίσημα άσυλο δεν μπορούν να μεταβούν σε κάποια άλλη χώρα της Ευρώπης. Φαίνεται έτσι για μια ακόμη φορά η ανακολουθία της ΕΕ, η οποία δίνοντας μερικά χρήματα στην Ελλάδα φροντίζει να κρατά το πρόβλημα έξω από την πόρτα της.

Υποχρέωση της κυβέρνησης

Η ελληνική κυβέρνηση έχει ως συνταγματική υποχρέωση να μεριμνά για την ευημερία και την ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών. Από αυτή την άποψη η Ελλάδα ήδη έχει σηκώσει στο μεταναστευτικό πολύ μεγαλύτερο βάρος από αυτό που της αναλογεί. Όσοι άλλοι έχουν τις δικές τους και απολύτως σεβαστές ευαισθησίες, καλόν θα ήταν να τις δείξουν έμπρακτα και όχι μέσω τρίτων.

Διότι δεν μπορεί η ΕΕ επειδή μας δίνει κάποια χρήματα να μετατρέπει την Ελλάδα σε έναν κλειστό θάλαμο υποδοχής των παράνομων μεταναστευτικών ροών που καταφθάνουν στην Ευρώπη. Ούτε η ελληνική κοινωνία μπορεί να δεχτεί τον αναγκαστικό εποικισμό που της επιβάλλει η Τουρκία με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Στο κάτω-κάτω της γραφής έχουν και οι Έλληνες τα δικαιώματά τους και ανάμεσα σε αυτά, έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν σε ποια χώρα θα ζήσουν αύριο τα παιδιά τους.