Πολιτικό θέατρο του παραλόγου

Αν ζούσαν ο Ιονέσκο και ο Μπέκετ, μάλλον, θα έσκιζαν τα θεατρικά έργα τους, βλέποντας τον παραλογισμό της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Και μάλιστα, έναν παραλογισμό όχι αποκύημα συγγραφικής φαντασίας, όπως ο δικός τους, αλλά πραγματικός, από πολιτικούς που στο σανίδι του θεάτρου θα έσκιζαν, ενώ τώρα… σκίζουν εμάς. Και δυστυχώς, για την περίπτωσή μας, δικαιώνεται ο Ντοστογιέφσκι που είχε γράψει πως “η πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο τρελή φαντασία”.

Κι εδώ που τα λέμε, πώς να συναγωνιστούν τα δικά τους έργα αυτά που ζούμε; Ποια “Φαλακρή τραγουδίστρια” βρε Ιονέσκο, όταν υπάρχει ο “Φαλακρός συνταξιούχος” του Κατρούγκαλου! Τι να μας πει το “Περιμένοντας τον Γκοντό” Μπέκετ μας, μπροστά στο “Περιμένοντας την εξουσία” του Μητσοτάκη υιού (πώς λέμε Δουμάς υιός, καμμία σχέση…).
Και πού να φανταζόταν ο δόλιος Ιονέσκο όταν έγραφε τις “Καρέκλες”, πως, δεκαετίες μετά, κάτι τυχάρπαστοι δεν αφήνουν τις κυβερνητικές τους καρέκλες, ούτε για να πάνε στην τουαλέτα!

Υπάρχει, βέβαια, ένα πρόβλημα. Εν αντιθέσει με το θεατρικό παράλογο δεν γίνεται να διασκεδάσουμε με το πολιτικό παράλογο, παρότι είναι για γέλια.

Είναι πράγματι αστείο να σου λέει ο Αλέξιος ο Μικρός για τέλος των μνημονίων. Αλλά πώς να γελάσεις όταν θα ξανακοπεί η σύνταξη του πατέρα, ο γιος δουλεύει ανασφάλιστος για τρία κατοστάρικα, εσύ εξακολουθείς να είσαι άνεργος, τα χρέη εξακολουθούν κι αυτά να σε πνίγουν και το σπίτι σου μπορεί να μην πάει σε χέρια τραπεζίτη, αλλά θα πάει σίγουρα σε άλλα χέρια, αφού βγαίνει στο σφυρί.

Ωραίο αστείο, λοιπόν, η επιστροφή στην κανονικότητα, αλλά δεν προβληματίζει τον πρωθυπουργό που, εκτός από τους Καρανίκες που έχει μαζέψει γύρω του, δεν γελάει κανείς; Εντάξει, γελούν και οι υπουργοί του, αλλά όχι με τα αστεία του. Αυτοί γελούν εις βάρος μας…

Κι έχεις και τον Καμμένο υπουργό, που τον θεωρεί τον καλύτερο πρωθυπουργό, αλλά και προδότη για τη συμφωνία με τα Σκόπια! Και τον στηρίζει μέχρι να τον ρίξει. Προφανώς, ο Τσίπρας θεωρεί αυτόν τον παραλογισμό λογικότατο κι έτσι συνεχίζουν να συγκυβερνούν. Και μεις συνεχίζουμε να μη γελάμε. Για να είμαστε ειλικρινείς, πάντως, με το αστείο της αποστασίας ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια!

Από την άλλη, είναι τέτοιο το στερητικό σύνδρομο εξουσίας που έχουν ο Μητσοτάκης ο Δεύτερος (και καταϊδρωμένος) και το κόμμα του, που ευχαρίστως θα δεχόντουσαν να γίνουν κυβέρνηση και στην Μποτσουάνα! Διότι εδώ, είναι αμφίβολο με όσα λένε και κάνουν (ναι, τόσο τυχερός είναι ο Αλέξης. Εμείς δεν είμαστε τυχεροί με τον Αλέξη…).

Ακόμα και Μπουρμπούτσαλα να ονομάζονταν τα Σκόπια, ο Κυριάκος δεν θα υπέγραφε τη συμφωνία. Και θα έβαζε τον Άδωνη να κάνει μία ιστορική αναδρομή στην ελληνιστική εποχή και να ισχυριστεί πως τα Μπουρμπούτσαλα ήταν του Μεγαλέξανδρου!

Το κορυφαίο, όμως, του Κυριάκου ήταν που θύμωσε με την πιθανότητα να μην κοπούν οι παλαιές συντάξεις (για τις κομμένες καινούργιες δεν μιλά κανείς τους…) και επιτέθηκε στον Μοσχοβισί, για να εισπράξει ένα “Tu es cont” και να λήξει εκεί και άδοξα η συνάντησή τους.

Και ναι, θα μπορούσαμε να γελάμε με όλα αυτά τα παράλογα και αστεία αν δεν επηρέαζαν προς το χειρότερο τη ζωή μας. Μια ζωή, που αφού μας την ανέτρεψαν (όλοι τους, ε…), τώρα ανερυθρίαστα μας λένε πως την επανέφεραν. Μόνο που εμείς εξακολουθούμε να είμαστε ανάποδα…