Πώς άκουσα τον Τσίπρα να μιλάει στη Σορβόννη

Ο κ. Τσίπρας αναφέρθηκε κυρίως σε μια απρόσωπη, αυταρχική, μιλιταριστική Ευρώπη, της οποίας η ηγεσία (Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν) είναι αυθαίρετη, καθότι μη εκλεγμένη από τους Ευρωπαίους ψηφοφόρους. Η γραφειοκρατία της ΕΕ είναι φλέγον ζήτημα, το οποίο διαρκώς επανέρχεται στο πολιτικό προσκήνιο. Από ευρωσκεπτικιστές πολιτικούς φορείς (στην Γαλλία από το κόμμα των Μαρί Λεπέν και Ζορντάν Μπαρντελά), αλλά και από τους ίδιους του πολίτες των κρατών-μελών της Ένωσης.

Το κλίμα της γενικής έλλειψης εμπιστοσύνης στους εθνικούς και ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, σε συνδυασμό με σειρά κρίσεων (Ουκρανικό, πληθωρισμός, ενέργεια, μεταναστευτικό), που φέρνουν σε αδιέξοδο τις ηγεσίες της ΕΕ και των κρατών-μελών της (μεταξύ τους και η Γαλλία) είναι εύφορο, για την άνοδο των πολιτικών άκρων. Πράγμα το οποίο, κατά τον κ. Τσίπρα «γυρίζει την Ευρώπη σε συνθήκες Μεσοπολέμου, με ορατό τον κίνδυνο, η Ακροδεξιά σε Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία, Ιταλία να είναι ή να πλησιάζει στην ηγεσία της πιο στρατιωτικοποιημένης Ευρώπης, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο».

Η Ευρώπη, όπως την αντιλαμβάνεται ο κ. Τσίπρας, φαντάζει με άγονη πολιτική σκηνή, στην οποία υπάρχει ένα «σοβαρό κενό ηγεσίας». Πράγματι, η Ακροδεξιά, την άνοδο της οποίας επισημαίνει ως (αυτονόητο) κίνδυνο ο κ. Τσίπρας, εκμεταλλεύεται στο έπακρο την γενική “χαοτική” κατάσταση, που επικρατεί στην Ευρώπη, προκειμένου να κερδίζει διαρκώς έδαφος στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. «Από αυτές τις κρίσεις, οι ακροδεξιές και νεοσυντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης, που επένδυσαν στον φόβο, αναδείχθηκαν πιο ισχυρές» , τονίζει ο κ. Τσίπρας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην Γαλλία, όπου η Ακροδεξιά των Λεπέν-Μπαρντελά φαντάζει ως σημαντικό πολιτικό αντίβαρο απέναντι στην ηγεσία του Μακρόν. Όπως άλλωστε και το αντίπαλον δέος της, η Ακροαριστερά του Μελανσόν.

Η Γαλλία σε πολιτική κρίση

Ενώ λοιπόν ο κ. Τσίπρας επισείει με αγωνία τον κίνδυνο ανόδου ακροδεξιών μορφωμάτων, δείχνει να παραλείπει την εξίσου σημαντική άνοδο της Ακροαριστεράς, η οποία κατά βάθος και κατά μερικές απόψεις αποτελεί το “αδιαίρετον και ομοούσιον” της ακροδεξιάς “χολέρας”. Η ηγεσία της Ακροαριστεράς άλλωστε δεν κρύβει την άποψη της, ότι “η δημοκρατία είμαι εγώ”. Ο Μελανσόν, παίζοντας το χαρτί του all inclusive πολιτικού ηγέτη μιας νέας, ριζοσπαστικής, επαναστατικής Αριστεράς, δεν διστάζει να συνεργαστεί ακόμη και με ακραίους ισλαμιστές, όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα, προκειμένου να εξασφαλίσει τις ψήφους της μουσουλμανικής κοινότητας στην Γαλλία.

Παράλληλα ο Μελανσόν προσελκύει μια αγανακτισμένη νεολαία, η οποία, σε μια φάση “δικαιολογημένης”  απόγνωσης, στρέφεται προς το κάλεσμα της Ακροαριστεράς για ενιαία επανάσταση και απόλυτη ρήξη με το πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Με άλλα λόγια, για την πτώση του Μακρόν και της 5ης Δημοκρατίας και αντικατάστασή της από μια 6η “μελανσονική” Δημοκρατία. Το πρόβλημα, ωστόσο, της Γαλλίας δεν είναι τόσο οι Λεπέν, Μπαρντελά και Μελανσόν, όσο το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας τον τελευταίο καιρό, το οποίο τους τροφοδοτεί.

Παγιδευμένος ανάμεσα σε μια Εθνοσυνέλευση που σαμποτάρει κάθε προσπάθεια για ψήφιση προϋπολογισμού και έναν αγανακτισμένο λαό, ο Μακρόν δεν έχει ούτε πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο ούτε σταθερή Κυβέρνηση, ικανή να σηκώσει κεφάλι. Αποτέλεσμα διαγραφόμενο: Ο Μακρόν ίσως αναγκαστεί να διαλύσει το Κοινοβούλιο, με πιθανό αποτέλεσμα τη νίκη της Ακροδεξιάς στις εκλογές. Από εκεί και πέρα, Κύριος οίδε, ποιες θα είναι οι συνέπειες, για την Γαλλία και την ΕΕ.

Κάλεσμα Τσίπρα

Ίσως η ομιλία του κ. Τσίπρα έγινε την κατάλληλη στιγμή και μπροστά στο κατάλληλο κοινό. Σε ένα σκηνικό, που θυμίζει την άνοδο των Μουσολίνι-Χίτλερ-Στάλιν, οι Γάλλοι φοιτητές (“άξια τέκνα” των προπατόρων τους, του Μάη 68 ) και οι αριστερές νεολαίες ανά την Ευρώπη είναι, στα μάτια του κ. Τσίπρα, εκείνοι που καλούνται να συνεχίσουν τον αγώνα της γενιάς του 1960, με στόχο την δημιουργία ενός «νέου πατριωτισμού, που να είναι συμπεριληπτικός, ηθικός, οικονομικός και κοινωνικός». Απέναντι σε μια Ευρώπη και μια Γαλλία  «του αυταρχισμού, της γεωπολιτικής ανασφάλειας και των ακραίων ανισοτήτων».

Το κάλεσμα του κ. Τσίπρα, για αλλαγή, μέσω των χρωμάτων της Αριστεράς, που καλείται «να βγάλει την κοινωνία και την χώρα από την κρίση» συνοδεύεται από ένα συμπέρασμα: « Όχι, η Ευρώπη δεν είναι μια ήπειρος χωρίς ηγεσία. Είναι μια ήπειρος με λάθος ηγεσία». Από εκεί και πέρα, ας βγάλει καθένας τα συμπεράσματα του, για το “όραμα Τσίπρα”, το οποίο –μπροστά στους κινδύνους– μάλλον “έπεα πτερόεντα” είναι παρά άξια συνέχεια των δημοκρατικών αρχών της Ευρώπης.

---

* Ο Έκτορας Φλεβάρης είναι φοιτητής Νομικής και Ιστορίας στο Universite Paris 1 Pantheon-Sorbonne