Πως η Γερμανία έχει μετατρέψει την Ευρώπη σε γεωπολιτικό νάνο

Λίγες μέρες πριν την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής, με την οποία ουσιαστικά ολοκληρώνεται η γερμανική προεδρία, για μια ακόμα φορά στο ευρωπαϊκό προσκήνιο κυριαρχεί η τακτική του ηθελημένου στρουθοκαμηλισμού έναντι των διαρκών παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου εκ μέρους της Τουρκίας, όπως ακριβώς επιδιώκει η Γερμανία και κράτη-μέλη που συμπλέουν μαζί της σε αυτή το ζήτημα (Ιταλία, Ισπανία κ.α.)

Στόχος τους είναι η ΕΕ να μην “γρατσουνίσει” το καθεστώς Ερντογάν. Έτσι, φτάνουν μέχρι να αυτογελοιοποιούνται, όταν ισχυρίζονται ότι η αποχώρηση του Οruc Reis από την ελληνική υφαλοκρηπίδα, λίγες μέρες πριν τη Σύνοδο αποτελεί θετική εξέλιξη! Κι αυτό, παρά το κουρέλιασμα όλων των προϋποθέσεων που τέθηκαν στην προηγούμενη Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου σχετικά με την τουρκική επιθετικότητα και την επιβολή κυρώσεων έναντι της Άγκυρας.

Υπενθυμίζουμε τις παράνομες έρευνες στην υφαλοκρηπίδα της Ελλάδος, τις παράνομες έρευνες και γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της Κύπρου, το άνοιγμα των Βαρωσίων, την εμπλοκή στον πόλεμο του Ναγκόρνο Καραμπάχ, την παράνομη προώθηση όπλων στη Λιβύη, την κατοχή εδαφών της Συρίας και την προετοιμασία για νέα εισβολή εκεί. Όλα αυτά περίπου σβήστηκαν για να μιλάει η Μέρκελ για θετική ατζέντα με την Τουρκία.

Πρόκειται αντικειμενικά για μια αποτυχημένη προεδρία σε μια κρίσιμη χρονική περίοδο ρευστών γεωπολιτικών ανακατατάξεων σε συνδυασμό με την πανδημία του Covid-19. Με βασική ευθύνη της Γερμανίας, η Ευρώπη παραμένει σε ρόλο κομπάρσου αντί να αναζητήσει ενισχυμένο γεωπολιτικό ρόλο, όπως της αρμόζει.

Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στο ζήτημα της πανδημίας. Το πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο (2021-2027) ύψους 1,1 τρισ. ευρώ και το Ταμείο Ανάκαμψης παραμένουν στον αέρα, επειδή η χρηματοδότηση κρατών-μελών έχει διασυνδεθεί με τον άσχετο όρο περί Κράτους Δικαίου, με αποτέλεσμα το όλο πρόγραμμα να έχει βαλτώσει λόγω του ουγγρικού και πολωνικού βέτο. Υπενθυμίζουμε ότι στην αρχή η Γερμανία αρνιόταν οποιαδήποτε κοινή δράση και υποχώρησε λόγω κυρίως της γαλλικής πίεσης και της πανευρωπαϊκής κατακραυγής.

Η Γερμανία και τα πειθήνια όργανα

Ο υπονομευτικός ρόλος της Γερμανίας εν σχέσει με την γεωπολιτική ενδυνάμωση της Ευρώπης καταγράφεται ιδιαίτερα στη στάση της έναντι της Τουρκίας. Η Τουρκία προκρίνεται από το γερμανικό κατεστημένο και μάλιστα σε βάρος δύο ισότιμων κρατών-μελών, όπως είναι η Ελλάδα και η Κύπρος. Τα πειθήνια όργανα της Μέρκελ, οι Μισέλ και Μπορέλ επιχειρούν να εξοβελίσουν τη λέξη “κυρώσεις” από τη Σύνοδο Κορυφής.

Παράλληλα, προωθούν την επικίνδυνη για Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία πολυμερή διεθνή διάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο. Ουσιαστικά στήνουν το σκηνικό για να μπορέσει η Τουρκία να θέσει και να νομιμοποιήσει όλες τις μονομερείς παράνομες επιδιώξεις της κατά δύο κρατών-μελών της ΕΕ.

Τίποτα βέβαια δεν είναι τυχαίο. Οι γερμανοτουρκικές σχέσεις έχουν ιστορικό βάθος. Τα δε οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας στην Τουρκία είναι πολύ σημαντικά. Από την απαρχή της ένωσης των γερμανικών κρατιδίων και την δημιουργία της γερμανικής αυτοκρατορίας υπό τον Μπίσμαρκ το 1871 το Βερολίνο στράφηκε προς την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία για να ανταγωνιστεί τη Βρετανία και τη Γαλλία.

Eπιτήδεια ουδέτερη

Η συνεργασία τους πέραν των αρχικών οικονομικών δραστηριοτήτων, ως ισότιμων εταίρων, μετατράπηκε και σε στενή στρατιωτική συνεργασία, με αποτέλεσμα η Τουρκία να συμμετάσχει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων. Οι στενές αυτές σχέσεις συνεχίστηκαν και μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τους Νεότουρκους και στη συνέχεια με τον Κεμάλ, αφού οι Γερμανοί ανέλαβαν την αναδιοργάνωση του τουρκικού στρατού, έχοντας, μάλιστα, πρωταγωνιστικό ρόλο στην τουρκική πολιτική του βίαιου εκτοπισμού και της γενοκτονίας των μη τουρκικών μειονοτήτων (Αρμενίων, Ποντίων, Ελλήνων κλπ).

Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Τουρκία παρέμεινε επιτήδεια ουδέτερη, ενισχύοντας έτσι την προσπάθεια της χιτλερικής Γερμανίας να καταλάβει την Ευρώπη, έχοντας συστηματική επωφελή, για την ίδια, εμπορική συνεργασία με το ναζιστικό καθεστώς, καθ’ όλη την περίοδο ως το 1945. Η Τουρκία κήρυξε τυπικά τον πόλεμο στη γερμανία, όταν, ήδη ο πόλεμος τελείωνε.

Στο οικονομικό επίπεδο, οι σχέσεις των δύο χωρών είναι στενότατες και σημαντικές. Οι τουρκικές εξαγωγές προς τη Γερμανία, φτάνουν περίπου στα 18 δισ. δολάρια, όντας ο σπουδαιότερος προορισμός τους. Σημαντικότατες είναι και οι εισαγωγές από τη Γερμανία σε μηχανήματα, ηλεκτρονικά, οχήματα κλπ, που φτάνουν στα 23 δισ. περίπου. Τέλος, μεγάλες είναι οι εισαγωγές της Τουρκίας σε οπλικά συστήματα. Σημειωτέον, ότι σήμερα κατασκευάζονται με εντατικό ρυθμό για λογαριασμό της Τουρκίας έξι γερμανικά υποβρύχια τύπου 214 (αντίστοιχα του “Παπανικολής”). Όπως λένε οι Γερμανοί, θέλουν να είναι συνεπείς στο χρονοδιάγραμμα παράδοσης.

H δήλωση Τσαβούσογλου

Διανύουμε μια περίοδο κατά την οποία φθίνει η αμερικανική ισχύς και αναδύεται ένας πολυπολικός κόσμος με μείζονες συγκρούσεις (κρίση Ουκρανίας, νεοψυχροπολεμικό κλίμα στις σχέσεις Δύσης-Ρωσίας, σινορωσική προσέγγιση, αντιπαράθεση Κίνας-ΗΠΑ, ισλαμική τρομοκρατία, αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής, Λιβύη, Ανατολική Μεσόγειος, Συρία και εντεινόμενο τουρκικό επεκτατισμό). Σε μία τέτοια περίοδο θα ανέμενε κανείς ότι η Ευρώπη θα προσπαθούσε να ενισχύσει τη γεωπολιτική της παρουσία. Αντ’ αυτού επιδεικνύει και επιβεβαιώνει ότι παραμένει γεωπολιτικά “νάνος”.

Η Ευρώπη, που αποτέλεσε το θέατρο παγκοσμίων πολέμων και ανταγωνισμών και που θα έπρεπε να είναι μια νησίδα σταθερότητας σ’ αυτόν το νέο κόσμο που βρίσκεται υπό διαμόρφωση, αναλαμβάνοντας σχετικές πρωτοβουλίες, πράττει το αντίθετο. Λόγω της στενόμυαλης μονεταριστικής οικονομικής πολιτικής και των στενών εθνικών επιδιώξεων των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών, έχει καταστεί αδύναμος παγκόσμιος κρίκος. Τι άλλο μπορεί να συναχθεί από την γερμανική υποστηρικτική στάση υπέρ του νεοοθωμανικού επεκτατισμού, που περιπαίζει ευθέως την Ευρώπη και πέραν των γειτόνων του απειλεί χώρες όπως η Γαλλία και η Αυστρία.

Χαρακτηριστική ως προς αυτό, ήταν η δήλωση Τσαβούσογλου, κατά τη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ την 1η Δεκεμβρίου. Μετά τη δριμύτατη επίθεση του απερχόμενου υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Πομπέο, ο Τούρκος ομόλογός του τόνισε ότι για την Τουρκία η Γερμανία αποτελεί τον μόνο έντιμο συνομιλητή. Είναι βέβαιο ότι η στάση αυτή του Βερολίνου ως προς τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της Ευρώπης, θα αποτελέσει τη μήτρα μεγάλων εσωτερικών τριγμών της ΕΕ.

Από τα παραπάνω συνάγεται ότι ο Ελληνισμός βρίσκεται προ μεγάλων κινδύνων. Αναγκαία συνθήκη είναι η αποτίναξη του ρόλου της χώρας από αυτό της “αποικίας χρέους” ή του “κράτους-πελάτη” και η μετατροπή της έναντι φίλων και εχθρών σε πραγματικά κυρίαρχο κράτος. Ας γίνει η αρχή στην προσεχή Σύνοδο Κορυφής. Αν επιβληθεί η γερμανική ατζέντα, θα πρέπει Ελλάδα και Κύπρος να ασκήσουν βέτο, ενισχύοντας παράλληλα την στρατηγική σχέση με τη Γαλλία, που με αδικαιολόγητες κυβερνητικές ευθύνες έχει υπονομευθεί την τελευταία περίοδο.