Πώς ο Μητσοτάκης εκμεταλλεύεται εκλογικά την γεωπολιτική αστάθεια

Στην εκδήλωση έδωσε το παρόν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης, εκπροσωπώντας τον πρωθυπουργό αλλά και ο ανεψιός του, Γρηγόρης Δημητριάδης, απαξιωμένος μετά την αποπομπή του από το Μέγαρο Μαξίμου, λόγω του σκανδάλου των υποκλοπών. Για τον Άδωνι Γεωργιάδη δεν υπάρχει λόγος, ήταν στο φυσικό του περιβάλλον. Με την δημόσια εκδήλωση ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδειξε ότι περιφρονεί την αντιπολίτευση και το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης που είναι βέβαιο ότι η Ομάδα Αλήθειας αποτελεί υπόδειγμα τριγωνικής διαπλοκής και κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος για κομματικούς σκοπούς. 

Η κρίση στην Μέση Ανατολή αντιμετωπίζεται κατ’ αρχήν σαν ευκαιρία από το Μέγαρο Μαξίμου, προκειμένου να αυξήσει την συσπείρωση γύρω της από ένα τμήμα του πληθυσμού που αγωνιά για τις εξελίξεις. Η αντίδραση του κόσμου είναι αυθόρμητη. Προς τούτο ο πρωθυπουργός συγκαλεί συσκέψεις του ΚΥΣΕΑ, κάνει διαρροές περί κινδύνου ενός χτυπήματος στην Σούδα ή τρομοκρατικής ενέργειας στην Αθήνα, συνομιλεί με τον Αλ Σίσι της Αιγύπτου και στέλνει πολεμικά πλοία στην Λιβύη για να αποτρέψει λαθροδιακινητές.

Δίχως καμία πραγματική δυνατότητα παρέμβασης (άλλωστε έχει συνταχθεί πλήρως με τον Νετανιάχου) και δίχως διάθεση να αναλάβει οποιαδήποτε διεθνή πρωτοβουλία, ο πρωθυπουργός εξαντλείται σε κινήσεις εσωτερικής κατανάλωσης και ευχολόγιο. Αντιμετωπίζει την κρίση στην Μέση Ανατολή σαν ευκαιρία για να προωθήσει τον σχεδιασμό του για νέα όπλα – κλασικές μπίζνες.

Βραδυφλεγής βόμβα ο ΟΠΕΚΕΠΕ 

Η ελληνική εξωτερική πολιτική, όπως του επισήμαναν οι δύο πρώην πρωθυπουργοί Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς, διολισθαίνει και καταγράφει ήττες σε όλα τα μέτωπα. Από τον Χάφταρ της Λιβύης και την Μονή Σινά, μέχρι την Σύρια. Κυρίως στο πεδίο των ελληνοτουρκικών, όπου στην εξαετία του η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε δορυφόρο της Τουρκίας και ασκεί εξωτερική πολιτική στο πλαίσιο που βάζει η Άγκυρα. Δεν ποντίζει το καλώδιο ηλεκτρικής διασύνδεσης με την Κύπρο, δεν αναρτά τον Χωροταξικό Σχεδιασμό, δεν αντιδρά στην συμμετοχή της Τουρκίας στο SAFE και στην αμυντική αρχιτεκτονική της Ευρώπης. Γενικότερα δεν ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα πέρα από τα έξι ναυτικά μίλια. 

Η διεθνής κρίση προσφέρει ακόμη μία δυνατότητα, υποβαθμίζεται στον δημόσιο διάλογο το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ που τείνει να εξελιχθεί σε βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της κυβέρνησης. Ο Μητσοτάκης κατέφυγε στην γνωστή συνταγή. Είπε στο μήνυμά του στο Facebook: Το σκάνδαλο είναι ευρωπαϊκό, είναι διαχρονικό, φταίνε εξίσου όλες οι κυβερνήσεις, η έρευνα θα γίνει, θα αποδοθούν οι ευθύνες (εννοεί σε υπηρεσιακά πρόσωπα), οι υπεύθυνοι θα επιστρέψουν τις επιδοτήσεις.

Φυσικά ψεύδεται, αφού η ευρωπαϊκή εισαγγελία διερευνά την περίοδο της δικής του διακυβέρνησης και ιδίως τις περιόδους της υπουργίας Λευτέρη Αυγενάκη και Μάκη Βορίδη που είχαν αποτέλεσμα να βαφτεί μπλε στις εκλογές του 2023 ο χάρτης της Κρήτης. Οι δύο υπουργοί δεν δείχνουν να ανησυχούν ιδιαίτερα. Οι επιδοτήσεις στους κτηνοτρόφους και αγρότες της Κρήτης ήταν κεντρική επιλογή. Εάν πέσουν, θα συμπαρασύρουν τον πρωθυπουργό.

Οπότε ήδη συζητείται πως η διαβίβαση της δικογραφίας στην Βουλή δεν θα έχει αποτέλεσμα. Το Μαξίμου δεν θα συναινέσει για περαιτέρω έρευνα πολιτικών προσώπων και κυρίως για σύσταση Προανακριτικής για τους δύο υπουργούς. Όσο για τον επικοινωνιακό αντίκτυπο θα φροντίσουν τα ενσωματωμένα ΜΜΕ και η Ομάδα Αλήθειας που θα ανεβάσουν το έργο “μία ακόμη συνωμοσία για να πέσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης”. 

Εάν κάτι απασχολεί το κυβερνητικό επιτελείο είναι οι ενδεχόμενες οικονομικές συνέπειες της κρίσης στη Μέση Ανατολή. Η άνοδος των τιμών του πετρελαίου θα έχει αλυσιδωτές επιπτώσεις στην ενέργεια, αλλά και στον κύκλο της παραγωγής και κατανάλωσης με νέα άνοδο του πληθωρισμού και των βασικών βιοποριστικών αγαθών. Φυσικά θα προβάλλει ξανά το επιχείρημα ότι το πρόβλημα είναι εξωγενές, αλλά είναι αμφίβολο εάν θα έχει αποτέλεσμα σε μία κοινωνία, ή στο ποσοστό εκείνο που είναι στο όριο της επιβίωσης και έχει κουραστεί από το ίδιο επιχείρημα. Η πραγματική αγωνία του Μεγάρου Μαξίμου είναι εάν θα ανατρέψει τον σχεδιασμό για πολιτική επιδομάτων στην ΔΕΘ και την αντεπίθεση που σχεδιάζει.

Εκβιασμός 

Παρά την επίδειξη αυτοπεποίθησης ο Μητσοτάκης είναι αποσταθεροποιημένος. Ενδεικτικό είναι ότι τα φιλικά μέσα ενημέρωσης πήραν εντολή να εξαφανιστεί η φράση «εσχάτη προδοσία και όσοι την εκστόμιζαν», παρότι η κατηγορία ήταν καταφανώς υπερβολική και νομικά αστήρικτη. 

Πέρα από τους ευσεβείς πόθους του Μαξίμου και τις εσωκομματικές ίντριγκες στα κόμματα της αντιπολίτευσης, το ερώτημα είναι: Μπορεί μία κυβέρνηση από το 22%-24% που βρίσκεται σήμερα (σύμφωνα με την πρόθεση ψήφου και όχι με τις αυθαίρετες εκτιμήσεις των φιλικών δημοσκόπων) και ενώ έχει σταθερά αρνητικό πρόσημο σε όλα τα ποιοτικά στοιχεία, να φθάσει στο 37% και να διεκδικήσει την αυτοδυναμία;

Ακόμη και εκείνοι που το βάζουν στο τραπέζι ξέρουν ότι αγγίζει το όριο του γελοίου. Το σενάριο όμως που επεξεργάζεται το Μέγαρο Μαξίμου δεν είναι δίχως βάση. Ο στόχος είναι να κερδίσει σταδιακά ένα ποσοστό από τις απώλειες, έτσι ώστε στις εκλογές να πλησιάσει το νούμερο των ευρωεκλογών. Και στην συνέχεια να πάει σε δεύτερες εκλογές εκβιάζοντας το εκλογικό σώμα με τον φόβο της ακυβερνησίας και του χάους, ώστε να αποσπάσει το πολυπόθητο 30%. Ήδη προεξοφλείται ότι ένα μικρό ποσοστό που δεν έχει πληγεί οικονομικά, θα αντιπαρέλθει την γενικότερη εικόνα της χώρας και θα βρει συνειδησιακό άλλοθι στην ανάγκη για κυβερνητική σταθερότητα. Είναι άλλωστε το μόνο επιχείρημα που επικαλείται ο Μητσοτάκης. Πάντα υπάρχουν οι φοβισμένοι μικροαστοί…

Κάπως έτσι η αυτοδυναμία μεν αποκλείεται, ωστόσο η ΝΔ βρίσκεται στο επίκεντρο των σεναρίων για κυβερνήσεις συνεργασίας. Ο χρόνος των εκλογών είναι κρίσιμο μέγεθος. Αυτό που δεν λέγεται είναι ότι στα σχετικά σενάρια, το 2026 είναι εκλογική χρονιά. Εκτός εάν ο Κυριάκος εκμεταλλευτεί την αστάθεια στο διεθνές πλαίσιο (πχ πόλεμος Ισραήλ-Ιράν) για να τις φέρει ακόμη νωρίτερα. 

Σενάρια χωρίς τον Μητσοτάκη 

Ένα κρίσιμο ερώτημα στον χώρο της ευρύτερης κεντροδεξιάς και των συστημικών κύκλων που συναρτάται με τα σενάρια της επόμενης ημέρας είναι εάν ο Αντώνης Σαμαράς προχωρήσει στη ίδρυση κόμματος. Το συντηρεί, το προετοιμάζει αλλά δεν το προαναγγέλλει. Περιμένει ότι από έναν συνδυασμό εξωτερικών και εσωτερικών παραγόντων ο Μητσοτάκης θα αποδυναμωθεί περαιτέρω. Ένα κόμμα υπό τον Σαμαρά σε κάθε περίπτωση θα στερήσει ένα ποσοστό από τη ΝΔ, θα την κατεβάσει κάτω από το 20% και θα καταρρίψει την όποια προοπτική για το 30%.

Το σχετικό σενάριο αποβλέπει επίσης σε μία κυβέρνηση συνεργασίας στην οποία θα είναι και η ΝΔ και ενδεχομένως το ΠΑΣΟΚ. Ο Αντώνης Σαμαράς στερεί στα μάτια των δεξιών το επιχείρημα ότι δεν υπάρχει πρόσωπο να αναλάβει την διακυβέρνηση. Σε μία παράλληλη, αλλά αντίθετης κατεύθυνσης γραμμή, κινείται και το σενάριο για επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα, το οποίο βρίσκει ευήκοα στα και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, για δημιουργία ενός νέου μεγάλου φορέα της Κεντροαριστεράς. Το σενάριο επίσης ανησυχεί το Μαξίμου. 

Σε κάθε περίπτωση είτε προκύψει συνεργασία από τα δεξιά είτε από τα κεντροαριστερά του πολιτικού συστήματος, όλοι βάζουν σαν προϋπόθεση να μην είναι μέσα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν είναι μέρος της λύσης, είναι πλέον το κομβικό πρόβλημα…