Πως ο Μητσοτάκης μετέτρεψε τη δημοκρατία σε καθεστώς

Στην έγκριση της Εξεταστικής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ συμμετείχαν τελικά 83 βουλευτές της κυβέρνησης – εκ των οποίων οι 75 με επιστολική ψήφο – και κάποιοι ανεξάρτητοι. Δεν ήταν μόνο η όλη μεθόδευση που τεκμηριώνει το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, ούτε καν η παραβίαση της αρχής της μυστικότητας της ατομικής ψήφου των βουλευτών, αλλά ήταν η χρήση επιστολικής ψήφου από 75 βουλευτές της ΝΔ, που έγινε χωρίς τη συνδρομή των προβλεπόμενων προϋποθέσεων (συμμετοχή σε αποστολή στο εξωτερικό, εγκυμοσύνη, λοχεία ή περιορισμοί λόγω πανδημίας), κατά παράβαση του άρθρου 70Α ΚτΒ.

Η συγκάλυψη αυτή του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν συνιστά απλώς μία άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να αποδώσει δικαιοσύνη όπως ζητούσε η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, αλλά μία επιπλέον απόδειξη της κατάλυσης του Συντάγματος και της επιβολής της εκτελεστικής εξουσίας επί της δικαστικής, όπως άλλωστε διαβεβαίωσε ο Άδωνις Γεωργιάδης: «Διαθέτουμε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και παραπέμπουμε ή αθωώνουμε όποιον θέλουμε».

Η προβλεπόμενη από το άρθρο 110 του Συντάγματος πάροδος πενταετίας για την αναθεώρηση του Συντάγματος έχει συντελεστεί και ανά πάσα στιγμή μπορεί να αρχίσει η διαδικασία για να γίνει. Πρόκειται για μία κρίσιμη και δομική ευκαιρία για την αποκατάσταση του πραγματικού και του πολιτικού στη χώρα, μέσω των οποίων μπορεί να καταστεί δυνατή η ανάκτηση μιας κάποιας αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης από τον ελληνικό λαό. Το ερώτημα είναι αν η πλειοψηφία της κυβέρνησης Μητσοτάκη θα θέσει το πλαίσιο της ολικής αμνηστίας και απορρύθμισης, ή κάποια άλλη πλειοψηφία θα προλάβει να χειριστεί την αλλαγή του Συντάγματος.

Τι απαιτεί η συνταγματική αναθεώρηση

Είναι σκόπιμο να θυμίσουμε ότι η αναθεώρηση απαιτεί την εμπλοκή δύο διαδοχικών Βουλών και συγκεκριμένες αυξημένες πλειοψηφίες:

1. Η ανάγκη αναθεώρησης διαπιστώνεται με απόφαση της Βουλής, ύστερα από πρόταση πενήντα (50) τουλάχιστον βουλευτών. Αυτή η απόφαση λαμβάνεται με πλειοψηφία των τριών πέμπτων (3/5) του όλου αριθμού των μελών της Βουλής σε δύο ψηφοφορίες που απέχουν μεταξύ τους έναν τουλάχιστον μήνα. Με αυτή την απόφαση καθορίζονται ειδικά οι διατάξεις που πρέπει να αναθεωρηθούν.
2. Αφού η αναθεώρηση αποφασιστεί από την τρέχουσα Βουλή, η επόμενη Βουλή, κατά την πρώτη σύνοδό της, αποφασίζει με την απόλυτη πλειοψηφία (1/2 + 1) του όλου αριθμού των μελών της σχετικά με τις αναθεωρητέες διατάξεις.

Αν η πρόταση για αναθεώρηση έλαβε την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, όχι όμως και την πλειοψηφία των τριών πέμπτων στην πρώτη Βουλή, τότε η επόμενη Βουλή μπορεί να αποφασίσει σχετικά με τις αναθεωρητέες διατάξεις με την πλειοψηφία των τριών πέμπτων (3/5) του όλου αριθμού των μελών της.

Επειδή λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει τη δυνατότητα της επιλογής του τι θα αναθεωρηθεί δεν θα αφήσει την ευκαιρία. Γιατί στην αναθεώρηση μπορεί να καλύψει και τα νώτα του. Αν δεν του βγουν τα 3/5 θα είναι ένα καλό επιχείρημα για τις εκλογές όπου θα εμφανιστεί ισχυριζόμενος ότι τα συμφέροντα δεν τον αφήνουν να φτιάξει το θεσμικό πλαίσιο για την κάθαρση!… Άλλωστε ο Κυριάκος είναι ο βασιλιάς της ρητορικής και της απροσδιοριστίας (contingency) στην πολιτική.

Γιατί είναι επικίνδυνη η κατάσταση

Η πολιτική φάση της Μεταπολίτευσης έχει από καιρού παρέλθει και εξακολουθούμε να παραμένουμε σε μια μακρόχρονη μεταβατική φάση, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η κατάλυση των πολιτικών ταυτοτήτων και της πίστης στα κόμματα (loyalty) που με τη σειρά τους αποδυναμώνουν, εάν δεν απονεκρώνουν το “πολιτικό”, δηλαδή τη δημιουργική εμπλοκή και σύγκρουση μέσα στους κόλπους και τους θεσμούς της δημοκρατίας. Αυτό αφορά τους πολίτες, τους ψηφοφόρους, όχι τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό που έχουν απαξιωθεί στην συνείδησή τους με περιστατικά όπως του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Ένα άλλο γεγονός απορρύθμισης και απαξίωσης του πολιτικού είναι η ηθική και η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς που κατά τη φάση της Μεταπολίτευσης μεταλλάχθηκε σε ένα οπορτουνιστικό κομματισμό και θεσιθηρία και εξατμίστηκε παντελώς στη μεταβατική φάση των μνημονίων με την επέλαση της μονταζιέρας και της ρητορικής του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου, όπου τα γεγονότα δεν υπήρχαν, αλλά μόνο ερμηνείες τους. Η ηγεμονία άλλωστε είναι πάντα η προσωρινή και ασταθής άρθρωση διαφορετικών αιτημάτων και ταυτοτήτων σε ένα συλλογικό «εμείς». Αυτό, η ουσία του πολιτικού, έχει αποσαρθρωθεί. Οι νέοι αποστασιοποιούνται γιατί έχουν πεισθεί ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει.

Συχνά επικαλούμαστε την ανάγκη της ενίσχυσης των δημοκρατικών θεσμών ως εφαλτήριο για να λειτουργήσει το «πολιτικό». Όμως, θεσμοί υπάρχουν και μάλιστα είναι καλοί, στα χαρτιά όμως όπως φάνηκε στη Βουλή με αφορμή τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Αυτό δεν φτάνει, χρειάζονται και οι άγιοι να τους επανδρώσουν. Και για να πάνε οι άγιοι και με γερό στομάχι χρειάζονται αξιοπρεπή επάρκεια κινήσεων και ασφάλεια έναντι του πολιτικού κινδύνου. Αυτά η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα σιδέρωσε.

Στην ουσία από τις υποκλοπές και τον pretador, και με τη ρητορική της απροσδιοριστίας σε συνδυασμό με τον ολικό έλεγχο της μιντιακής ισχύος και του ελέγχου της δικαιοσύνης και του βαθέως κράτους, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει εξαλείψει τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, αλλά και τη δομημένη πολιτική σύγκρουση που είναι η ανάσα της δημοκρατίας.

Ο Μητσοτάκης δεν απαιτεί πια το φιλελεύθερο consensus, αλλά την τυφλή υποταγή σε μια δική του «κανονικότητα». Έχει ακυρώσει πλήρως τον αντιπολιτευτικό λόγο, διότι αυτός δεν μπορεί να στηριχθεί στους θεσμούς γιατί ελέγχονται από αυτόν. Αυτή η κατάσταση οδηγεί στη φάση της αποχής, η οποία μοιάζει να έχει ολοκληρωθεί. Αν δεν εκφραστεί κοινοβουλευτικά στις εκλογές και μάλιστα γρήγορα, η επόμενη φάση, ως έκφραση της συσσωρευμένης και αναβαθμισμένης απελπισίας, θα οδηγήσει στη βία και στον εκφασισμό των μαζών.

Η αποκατάσταση του “πολιτικού”

Η ανάκτηση του συγκεκριμένου και του πολιτικού δεν μπορεί παρά να προκληθεί μόνο από υπαρξιακή ανάγκη, μεγάλη συνειδητοποιημένη ανάγκη. Αυτό μπορεί να γίνει από μια μεταφυσική συναστρία είτε μέσα στην ίδια τη Βουλή, είτε στις εκλογές από τους ίδιους τους ψηφοφόρους. Μπορεί να προκληθεί από εξωτερικούς παράγοντες, εξέλιξη που συνήθως είναι δραματικά αρνητική, όπως για παράδειγμα, η προδοσία της Κύπρου που έφερε τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Ή εάν το τουρκικό γεωτρύπανο με συνοδεία τουρκικών φρεγατών επιχειρήσει να τρυπήσει στην ζώνη της ελληνικής ΑΟΖ στο πλαίσιο του τουρκολιβυκού μνημονίου. Οπότε η όποια ελληνική κυβέρνηση εάν δεν το βυθίσει, θα έχει αποποιηθεί κυριαρχικά δικαιώματα.

Τι είναι συγκεκριμένο και τι πολιτικό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε στο υπουργικό συμβούλιο να μην χαθεί ούτε ένα ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Το είπε γιατί υπάρχει όντως κίνδυνος να χαθούν λεφτά. Έστω ότι δεν χάνει ούτε ένα ευρώ, είναι όμως αυτό εθνική επιτυχία; Η απάντηση είναι ΟΧΙ!

Κι εδώ μπαίνει το συγκεκριμένο και το πολιτικό. Μεγαλύτερη σημασία από την αυτονόητη μη απώλεια κοινοτικών πόρων είναι τι απόδοση θα έχουν τα 31 δισ. ευρώ στην ελληνική οικονομία σε σύγκριση με τις άλλες χώρες. Δηλαδή, πρέπει να δούμε τι επίπτωση θα έχουν στο ΑΕΠ τα λεφτά του ταμείου στην Ελλάδα και στις άλλες οικονομίες. Μόνο τότε θα ξέρουμε. Αυτό είναι συγκεκριμένο, αυτό είναι πολιτικό. Δυστυχώς, διδακτορικά για τα ΚΠΣ και τα ΕΣΠΑ και τη συγκριτική τους επίπτωση στο ΑΕΠ, στις εξαγωγές, στην ανάδειξη των κρίσιμων τομέων δεν μας φέρνουν οι καθηγητές των πανεπιστημίων μας. Και εννοείται ότι τα κομματικά ινστιτούτα περί άλλα τυρβάζουν.

Τα σκάνδαλα και η ολική απορρόφηση της πολιτικής και της δημοσιότητας από αυτά εγκλωβίζει τη χώρα σε ένα φαύλο κύκλο μηρυκασμού της μιζέριας και της καθυστέρησής της. Κάθε μέρα που περνάει το κόστος για την αυριανή μέρα είναι τεράστιο. Η χώρα πεθαίνει και δεν κάνουμε τίποτα…