Πως θα επηρεάσουν τον εκλογικό συσχετισμό τα κόμματα Τσίπρα-Σαμαρά-Καρυστιανού(;)

Η βεβαιότητα ότι ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται πλέον μία ανάσα την επιστροφή του στην πολιτική σκηνή με την ίδρυση νέου κόμματος, αποτελεί στο χώρο των πολιτικών αναλυτών και τον δημοσκόπων, το κύριο θέμα συζήτησης. Άπαντες συμφωνούν πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το νέο κόμμα Τσίπρα με το “καλημέρα” θα στρογγυλοκαθήσει στην δεύτερη θέση. Με απόσταση από την πρωτοπόρο ΝΔ, αλλά με σχετική άνεση από το ΠΑΣΟΚ και τα λοιπά κόμματα της αντιπολίτευσης.

Ο λόγος είναι απλός: Ο Τσίπρας διαθέτει ακόμα ένα αξιοπρόσεκτο πολιτικό βάρος, αναγνωρισιμότητα και, το κυριότερο, πρωθυπουργική εμπειρία. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους αρχηγούς της αντιπολίτευσης που ακόμα δίνουν… εξετάσεις, εκείνος έχει ήδη δοκιμαστεί, με τα θετικά και τα αρνητικά του, στην κορυφή της εξουσίας. Εμφανίζεται έτσι ως ο μόνος που μπορεί σήμερα να σταθεί απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη με όρους πολιτικούς αλλά και επικοινωνιακούς. Να τον κερδίσει, σύμφωνα με τις έως τώρα μετρήσεις, δείχνει απίθανο, αλλά τουλάχιστον ξέρει πως εκ των αντιπάλων του, είναι ο μόνος που μπορεί να τον κονταροχτυπήσει, έστω και στο ελάχιστο.

Την ίδια ώρα, το ΠΑΣΟΚ δεν δείχνει να μπορεί να καλύψει το κενό στην αντιπολίτευση. Η απουσία αφηγήματος, η έλλειψη πολιτικής πυγμής απέναντι στην κυβέρνηση, αλλά και οι συνεχείς εσωκομματικές τριβές το έχουν καταστήσει στα μάτια πολλών αναξιόπιστο και παθητικό παίκτη. Όταν μάλιστα το ίδιο το κόμμα αναλώνεται σε διαψεύσεις και εσωτερικούς “πολέμους”, πώς μπορεί να πείσει πως μπορεί να κυβερνήσει ή έστω να ελέγξει την εξουσία;

Η επιστροφή Τσίπρα σε αυτό το περιβάλλον δεν είναι απλώς φυσιολογική και είναι αναμενόμενη. Στο πολιτικό “ρημαδιό” που έχει αφήσει πίσω του ο διαλυμένος ΣΥΡΙΖΑ και η απουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης, ο πρώην πρωθυπουργός μοιάζει ως ο μόνος που μπορεί να αρθρώσει λόγο με απήχηση. Ο μόνος που μπορεί να “συμμαζέψει” την κατάσταση.

Δημοσκόπηση για κόμμα Τσίπρα

Σε χθεσινή δημοσκόπηση της MARC, με βάση την πρόθεση ψήφου, ένα κόμμα Τσίπρα θα το ψήφιζε το 5,7% των ψηφοφόρων της ΝΔ, το 91,3% του ΣΥΡΙΖΑ, το 23,8% του ΠΑΣΟΚ, το 23,2% της Ελληνικής Λύσης, το 21,7% του ΚΚΕ, το 24% της Πλεύσης Ελευθερίας, το 26,7% από άλλο κόμμα και το 23,5% δεν έχει αποφασίσει.

Στο Μέγαρο Μαξίμου, πάντως, επικρατεί στάση αναμονής. Δεν δείχνουν να ανησυχούν, τουλάχιστον ακόμη. Θεωρούν πως η επιστροφή Τσίπρα ενδέχεται να λειτουργήσει συσπειρωτικά για τη ΝΔ και να επαναφέρει τον “φόβο της επιστροφής της Αριστεράς”, ένα αφήγημα που έχει αποδώσει εκλογικά στο παρελθόν. Επιπλέον, υπάρχουν εκτιμήσεις πως η νέα πολιτική του κίνηση θα φέρει μεγαλύτερο κατακερματισμό στον αντιπολιτευτικό χώρο και, άρα, μικρότερη πίεση προς την κυβέρνηση.

Το κεφάλαιο Καρυστιανού

Όμως, ο πραγματικός αστάθμητος παράγοντας στο όλο σκηνικό δεν είναι ο Τσίπρας. Είναι η πιθανή εμφάνιση ενός κόμματος από την Μαρία Καρυστιανού – ένα σενάριο που συζητιέται ήδη έντονα. Η παρουσία της στον δημόσιο λόγο και η απήχηση της στα κοινωνικά δίκτυα την καθιστούν ελκυστική στον απογοητευμένο, “θυμωμένο” ψηφοφόρο. Σε μια συγκυρία όπου πολλοί νιώθουν ότι “κανείς δεν τους εκφράζει”, η Καρυστιανού μπορεί να χτυπήσει ακριβώς αυτό το κενό.

Το πρόβλημα δεν θα είναι μόνο για την κυβέρνηση, που ενδεχομένως να χάσει ψήφους προς τα δεξιά της ή προς το αντι-συστημικό ρεύμα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα το έχουν οι υπόλοιπες αντιπολιτευτικές δυνάμεις. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος πως από τωρινός σύμμαχος τους, δεν αποκλείεται στο εγγύς ή στο απώτερo μέλλον η πρόεδρος το Συλλόγου Θυμάτων των Τεμπών να γίνει αντίπαλος τους.

Για την ιστορία, στη χθεσινή δημοσκόπηση της MARC, σε ερώτηση σχετικά με την πιθανότητα ψήφου ενός κόμματος της Μαρίας Καρυστιανού, το 32,3% απαντά σίγουρα ναι και μάλλον ναι (15,1% και 17,2%) και το 57,3% απάντησε μάλλον και σίγουρα όχι (15,1% και 42,2%).

Με βάση την πρόθεση ψήφου, το 64,3% των ψηφοφόρων της Πλεύσης Ελευθερίας θα ψήφιζαν ένα κόμμα της Καρυστιανού, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά ψηφοφόρων από τα άλλα κόμματα διαμορφώνονται ως εξής: Από τη ΝΔ θα την ψήφιζε ένα 10,1%, από τον ΣΥΡΙΖΑ 36,2%, από το ΠΑΣΟΚ 35,3%, από την Ελληνική Λύση 47,6%, από το ΚΚΕ το 30,1%, από άλλο κόμμα το 46,1% ενώ απαντά ότι δεν έχει αποφασίσει το 30,8%.

Επί του παρόντος βέβαια όλα αυτά είναι υποθέσεις. Η ίδια όποτε δέχεται σχετικό ερώτημα απαντά με άκρως διπλωματικό τρόπο, αποφεύγοντας να διαψεύσει ή να επιβεβαιώσει. Δίχως φυσικά και ποτέ – για να τα λέμε όλα – να έχει “πιεστεί” να διαλευκάνει το τοπίο. Με αποτέλεσμα να “πλανάται” στην δημόσια σφαίρα ένα σενάριο το οποίο όλα – βάσει λογικής  –δείχνουν πως θα οδηγήσουν σε ένα φορέα. Και το ονομάζουμε έτσι διότι η ίδια – κατά δήλωση της –  δεν θέλει να αποκαλείται ως “κόμμα” αυτό που έχει στο μυαλό της.

«Με ενοχλεί να ακούγεται η λέξη κόμμα δίπλα από το όνομα μου» είπε, ενώ ανέφερε ότι αν ασχοληθεί με την πολιτική αυτό θα γίνει σε ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα. «Προσπαθώ να παρακινώ τον κόσμο να μείνει ενεργοποιημένος. Οραματίζομαι μια πολιτική με άλλης ποιότητας πολιτικούς. Ονειρεύομαι πολιτικούς που θα ανακατεύεται κάπου το όνομά τους και θα παραιτούνται αμέσως» πρόσθεσε, μιλώντας στα Παραπολιτικά.

“Πονοκέφαλος” για την κυβέρνηση ο Σαμαράς 

Για το Μέγαρο Μαξίμου συνεχίζει μεγαλύτερος “πονοκέφαλος” να αποτελεί ο Αντώνης Σαμαράς και η επόμενη του κίνηση. Διότι ελλοχεύει μίας ισχυρής διαρροής νυν ψηφοφόρων της ΝΔ προς ένα νέο κόμμα Σαμαρά. Σε ερώτηση της MARC για το πόσοι θα ψήφιζαν ή δεν θα ψήφιζαν ένα κόμμα με αρχηγό τον Τσίπρα το 10,2% απάντησε σίγουρα ναι, το 13,8% μάλλον ναι, το 72,8% σίγουρα και μάλλον όχι.

Αντίστοιχα για ένα κόμμα με αρχηγό τον Σαμαρά, το 5,8% απάντησε ότι θα ψήφιζε σίγουρα ναι, το 10,5% μάλλον ναι και το 81,4% σίγουρα και μάλλον όχι. Σε απόλυτους αριθμούς, η Μαρία Καρυστιανού δείχνει ένα συγκινεί ένα ποσοστό κοντά στο 32%, ο Αλέξης Τσίπρας κοντά στο 24% και ο Αντώνης Σαμαράς κοντά στο 16%. Με τη διαφορά, αν το δει κάποιος από τη σκοπιά της κυβερνητικής πλειοψηφίας, ότι το κόμμα Σαμαρά “υφαρπάζει” ψήφους από την ΝΔ ενώ οι Καρυστιανού και Τσίπρας “κατακερματίζουν” τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Πέραν όλων των άλλων, πρόβλημα για την ΝΔ ένα κόμμα Σαμαρά δεν αποτελεί κίνδυνο μονάχα επειδή θα φέρει νέους συσχετισμούς στις εκλογικές δεξαμενές, αλλά και επειδή ενδεχομένως θα δημιουργήσει έριδες και σε επίπεδο στελεχών.