Πώς το κράτος των ελίτ περιφρονεί το δημόσιο αίσθημα

Η υπόθεση έφτασε στο αποκορύφωμα της την επαύριο της Κυριακής της Ορθοδοξίας, όπου εορτάζεται η αναστήλωση των ιερών εικόνων, όταν ο βουλευτής ενήργησε αυτόβουλα και αποκαθήλωσε τα εκθέματα που περιλάμβαναν προσβλητικές ως προς την Ορθόδοξη πίστη αναπαραστάσεις της Θεοτόκου και του Χριστού, του Αγίου Γεωργίου, κα, αφού κατά δήλωσή του προηγούμενες έγγραφες διαμαρτυρίες προς τους αρμόδιους και προσπάθειες να επικοινωνήσει με την διεύθυνση της Πινακοθήκης είτε αποκρούσθηκαν, είτε αγνοήθηκαν. Ο κ. Παπαδόπουλος δικαιολόγησε την πράξη του επικαλούμενος, μεταξύ άλλων, την αδιαφορία των αρμοδίων για την προστασία των παιδιών, οι οποίοι ήταν έκθετοι στην εικονοκλαστική αυτή “τέχνη” κατά τις επισκέψεις τους σε σχολικές εκδρομές.

Περιέργως πως, ο καρδιοχειρουργός, εκλεγμένος βουλευτής και εσχάτως ακτιβιστής έτυχε μιας απροσδόκητης βοήθειας από τα ελληνικά ΜΜΕ. Αρκετοί τηλεπαρουσιαστές και σχολιαστές συμφώνησαν ότι η εν λόγω έκθεση ήταν προσβλητική για την Ορθόδοξη πίστη… και συνεπώς για τον ελληνικό λαό, η συντριπτική πλειοψηφία του οποίου την ασπάζεται. Ο κ. Παπαδόπουλος κέρδισε επίσης τις εντυπώσεις σε συνεντεύξεις που παραχώρησε μετά το επεισόδιο, όταν κατάφερε να αφοπλίσει τους τηλεοπτικούς “οικοδεσπότες” και να κάνει τους κατηγόρους του να μοιάζουν με κακοπροαίρετους ιδεολήπτες. Εξάλλου, μόλις το κοινό άκουσε τον δημιουργό της εν λόγω έκθεσης ή τους υπερασπιστές του να τον συγκρίνουν με τον Γκόγια(!), έγινε πολύ ξεκάθαρο ποια από τις δύο πλευρές είχε χάσει την επαφή της με την πραγματικότητα…

Στο τέλος, μετά από όλη αυτή την αχρείαστη φασαρία, το θέμα λύθηκε με την Εθνική Πινακοθήκη να πράττει αυτό που όφειλε να είχε κάνει ευθύς εξαρχής – να αποσύρει την έκθεση, η οποία δεν έπρεπε ποτέ να είχε φιλοξενήσει ούτω ή άλλως. Στην συγκεκριμένη υπόθεση δεν τίθεται ζήτημα λογοκρισίας ή ευσεβισμού, αλλά σεβασμού προς το κοινό. Ως δημόσιο ίδρυμα, η Εθνική Πινακοθήκη χρηματοδοτείται από τον υπερφορολογημένο ελληνικό λαό, ο οποίος ήδη επιβαρύνεται με δυσβάσταχτο φορτίο. Συν τοις άλλοις, λοιπόν, δεν υπάρχει κανένας λόγος να βλέπει και την πίστη του να διασύρεται.

Ολέθριο λάθος από την Πινακοθήκη

Εάν η έκθεση παρουσιαζόταν σε κάποια ιδιωτική πινακοθήκη, η υπόθεση θα ήταν διαφορετική, αλλά όταν δημόσιοι λειτουργοί ενεργούν πρωτίστως με γνώμονα την ιδεοληψία και δαπανούν τα περιορισμένα μέσα του ελληνικού κράτους για την προώθηση της προσωπικής τους ατζέντας, καθ’ ην στιγμή ακόμη και άμεσες ανάγκες μένουν ακάλυπτες λόγω των περιορισμένων οικονομικών, τότε πέρα από την υλική ζημιά που προκαλείται, προστίθεται και ο ηθικός εξευτελισμός.

Ήταν ολοφάνερο λάθος της διεύθυνσης να προβληθεί η επίμαχη αυτή έκθεση και δυστυχώς, υπάρχουν καταγγελίες για παρόμοια έκθεση (σύμφωνα με δημοσιεύματα αποτελεί δημιούργημα κόρης πρώην υπουργού) με πορνογραφικό περιεχόμενο που φιλοξενείται στην ίδια δημόσια πινακοθήκη και προσβάλει εθνικά και θρησκευτικά σύμβολα. Αναρωτιέται κανείς πότε επιτέλους θα προβεί η κυβέρνηση στις δέουσες ενέργειες που υπαγορεύονται από το Σύνταγμα και τον νόμο;

Πέραν της επικαιρότητάς της, η υπόθεση αυτή αποκαλύπτει ένα βαθύτερο πρόβλημα που είναι συνυφασμένο με την σύγχρονη ελλαδική πραγματικότητα. Ο κόσμος δεν θα πρέπει να φτάνει στα άκρα για να υποχρεώσει το ελλαδικό κράτος – από τον πρωθυπουργό ως τον τελευταίο δημόσιο υπάλληλο – να πράξουν το αυτονόητο. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, αν δεν είναι ο μέσος πολίτης (ή στην προκειμένη περίπτωση ακόμη και ένας βουλευτής) έτοιμος να κάνει φασαρία, κινδυνεύει να μετατραπεί σε θύμα, να καταπατηθούν τα δικαιώματά του… Η πραγματικότητα αυτή είναι κάτι που παραβλέπεται συστηματικά, χωρίς να γίνονται αρκετά να αλλάξει επιτέλους η κατάσταση αυτή.

Ελιτίστικη αντίληψη 

Κατά κάποιον τρόπο, η αγανάκτηση για το κατάντημα αυτό αποτελεί μια ουσιαστική συνιστώσα για την δημόσια κατακραυγή που ξέσπασε μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Τα δυστυχήματα αποτελούν ένα δυσάρεστο κομμάτι της ζωής και πιθανότητα δεν θα εκλείψουν ποτέ οριστικά, αλλά το αυξανόμενο αίσθημα ότι υπήρξε συγκάλυψη στην υπόθεση των Τεμπών και ότι οι ευθύνες φτάνουν ως τα υψηλότερα κλιμάκια του κράτους είχαν ως αποτέλεσμα την πραγματοποίηση του πιθανόν μεγαλύτερου συλλαλητηρίου που έγινε ποτέ στην Ελλάδα από την Μεταπολίτευση, οι μετασεισμοί του οποίου ενδεχομένως να σηματοδοτούν και το κλείσιμο αυτού του ιστορικού κεφαλαίου στην πολιτική ζωή του τόπου, ανοίγοντας την συζήτηση ακόμη και για αλλαγές στο πολίτευμα (μετάβαση σε Προεδρική Δημοκρατία, διαρχία ώστε να μετριαστεί η πρωθυπουργική απολυταρχία, κτλ).

Είναι πασίδηλο πλέον ότι η ελιτιστική αντίληψη που κυριαρχεί στους κρατικούς θεσμούς έρχεται όλο και περισσότερο σε αντίθεση με το δημόσιο συναίσθημα. Είτε πρόκειται για την άδικη αντιμετώπιση σημαντικών τμημάτων του πληθυσμού που ήταν ενάντιοι στην Συμφωνία των Πρεσπών και διαμαρτύροντο για την κατάχρηση του ονόματος της Μακεδονίας από τα Σκόπια, την αδιανόητη συνεργεία του σημερινού ελληνικού ΥΠΕΞ στην προώθηση της επεκτατικής ατζέντας της Τουρκίας στο Αιγαίου και αλλαχού, την χρήση των χρημάτων των φορολογουμένων για την προώθηση “έργων τέχνης” που διασύρουν την Ορθόδοξη πίστη, μοιάζει σαν να υπάρχει μια ολοένα και αυξανόμενη απαξίωση για οτιδήποτε εκτιμάει ο λαός ως ιερό και όσιο και μια πρόθεση να προκαλούνται συνεχώς οι πολίτες.

Ακόμη και ο τελευταίος ανασχηματισμός, ο οποίος υποτίθεται θα σηματοδοτούσε μια επανεκκίνηση για την κυβέρνηση, ξεκίνησε με γκολ από τα αποδυτήρια για λόγους που θα έπρεπε να ήταν προφανείς εξαρχής στον πρωθυπουργό. Ένας υφυπουργός παραιτήθηκε 24 ώρες μετά την ορκωμοσία του εξαιτίας, εν μέρει τουλάχιστον, των δημοσίων αναρτήσεων του εις βάρος των διαδηλωτών για τα Τέμπη (δηλαδή, εις βάρος των ψηφοφόρων εκείνων που θα αναδείξουν την αυριανή κυβέρνηση) και τουλάχιστον ένας άλλος οφείλει να παραιτηθεί ή να “τον παραιτήσουν” για παλαιότερες θέσεις που εξέφρασε (αν είναι δυνατόν!) υπέρ των κατεχομένων και εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ως εικονολάτρες, ο ελληνικός λαός γνωρίζει εδώ και αιώνες ότι η τιμή που επιφυλάσσεται προς την εικόνα περνάει στο πρωτότυπο. Τοιουτοτρόπως, οι αυξάνουσες εικονοκλαστικές τάσεις που προβάλλουν οι “ελίτ” οι οποίοι κατέχουν θέσεις εξουσίας περνάνε στον πανελλήνιο την ασέβεια και απαξίωσή τους για την δημοκρατία και ειδικότερα, για το πρώτο παράγωγο της λέξης αυτής, δηλαδή για τον λαό.