Πως το “ηθικό πλεονέκτημα” του ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε τον Καμμένο σε κινούμενη βόμβα

Στις 17 Οκτωβρίου 2018 έγραφα σ’ αυτές εδώ τις στήλες: “Είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού πως η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πνέει τα λοίσθια. Η μόνη περίπτωση να επιβιώσει είναι εάν η Συμφωνία των Πρεσπών δεν περάσει στα Σκόπια, οπότε και θα αρθεί η κύρια αιτία που φέρνει σήμερα τους άλλοτε αγαπημένους κυβερνητικούς εταίρους σε αντιπαράθεση, εάν όχι σε σύγκρουση”.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που φάνηκε ότι ο Ζάεφ εξασφάλισε τους 80 βουλευτές, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Πολιτικοψυχολογικά, άλλωστε, το γυαλί είχε από τότε ραγίσει. Γι’ αυτό και η τότε σύσταση του Τσίπρα προς την Κουμουνδούρου ήταν να κάνουν υπομονή μέχρι τις εκλογές. Για να κερδίσει χρόνο, ο Τσίπρας ποντάρισε αφενός στον μπεσαλίδικο χαρακτήρα του Καμμένου, αφετέρου στην επιθυμία του να παραμείνει όσο μπορεί περισσότερο υπουργός Άμυνας. Και όταν τα πράγματα στρίμωξαν, δεν δίστασε να αγοράσει χρόνο, πληρώνοντας με το “κεφάλι” του Κοτζιά.

Ο Καμμένος δεν επεδίωκε να προκαλέσει ρήξη με το Μαξίμου. Από την άλλη πλευρά, όμως, είχε συνειδητοποιήσει πως εάν δεν αντιδρούσε στο Μακεδονικό θα υπέγραφε κατά απόλυτο τρόπο την πολιτική του αυτοκτονία. Θα μετατρεπόταν απολύτως σε δορυφόρο-συμπλήρωμα του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα σε μία εποχή που οι συριζαίοι είχαν πάψει να τον ανέχονται. Επιπροσθέτως θα ήταν κραυγαλέα ασυνεπής προς τους ψηφοφόρους του, οι οποίοι είναι πλήρως αντίθετοι με τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Για την ακρίβεια, ο Καμμένος έχασε το τρένο τον περασμένο Ιούνιο, όταν οριστικοποιήθηκε η Συμφωνία των Πρεσπών. Πριν από την υπογραφή της θα μπορούσε να αποχωρήσει από την συμπολίτευση με τη βάσιμη αιτιολογία ότι μία τέτοια λύση του Μακεδονικού δεν ήταν στη συμφωνία συγκρότησης του κυβερνητικού συνασπισμού το 2015. Εάν οι ΑΝΕΛ περνούσαν τότε στην αντιπολίτευση θα είχαν σε μεγάλο βαθμό κεφαλαιοποιήσει την αντίθεση της πλειονότητας του ελληνικού λαού στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Όχι μόνο θα εξασφάλιζαν την είσοδό τους στην επόμενη Βουλή, αλλά πιθανότατα θα αύξαναν το δημοσκοπικό ποσοστό τους, γεγονός που θα εξουδετέρωνε τις όποιες φυγόκεντρες τάσεις είχαν ήδη αρχίσει να αναπτύσσονται στην Κοινοβουλευτική Ομάδα τους. Και εάν η αποχώρησή τους από την κυβέρνηση οδηγούσε σε κάλπες, θα έβγαιναν και εκλογικά ενισχυμένοι.

Το Μαξίμου “ψαρεύει” βουλευτές

Όταν φάνηκε ότι ο Καμμένος δεν μπορούσε να υποταχθεί στις σκοπιμότητες της κυβέρνησης, έτσι όπως τις όριζε ο Τσίπρας, το Μαξίμου ενέτεινε τις προσπάθειες να συγκροτήσει μία νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία με “ψάρεμα” βουλευτών από τα μικρά κόμματα του ενδιάμεσου χώρου. Προνομιακός στόχος ήταν οι βουλευτές των ΑΝΕΛ, επειδή τα τέσσερα χρόνια της συγκυβέρνησης είχαν δημιουργηθεί σχέσεις συνεργασίας και προσωπικοί δεσμοί. Κατά συνέπεια, η “στρατολόγηση” ήταν ευκολότερη.

Βουλευτές, όπως οι Παπαχριστόπουλος, Κουντουρά και Κόκκαλης δεν έβλεπαν πολιτικό μέλλον με τον Καμμένο. Όσοι είναι υπουργοί θέλουν να διατηρήσουν το υπουργικό τους αξίωμα για μερικούς μήνες ακόμα. Και μετά προσδοκούν να λειτουργήσουν σαν δορυφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι η Κουμουνδούρου τους θεωρεί παντελώς ξένους. Ποντάρουν, όμως, στο γεγονός ότι ο Τσίπρας επιδιώκει να αναγορευθεί σε ηγέτη της ευρείας Κεντροαριστεράς, στην οποία πιστεύουν πως μπορούν να κολλήσουν. Το ίδιο ισχύει και για την Παπακώστα, ενώ ο Δανέλλης θεωρεί πως αυτός είναι ο φυσικός του ιδεολογικός-πολιτικός χώρος.

Κάπως έτσι μας προέκυψε η νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 151 με 151ο τον Ζουράρι. Μπορεί αυτός να μην είχε ακριβώς τα κίνητρα των υπολοίπων προθύμων, αλλά στην πράξη δεν έκανε διαφορά. Κι όταν τα πράγματα ζόρισαν, λόγω της σύνθεσης των κοινοβουλευτικών επιτροπών, με εντυπωσιακό συγχρονισμό-συντονισμό οι έξι πρόθυμοι δήλωσαν ότι ανήκουν στην συμπολίτευση, χωρίς να εντάσσονται στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η βολική πολιτική ηθική του ΣΥΡΙΖΑ

Αναμφίβολα πρόκειται για πρωτοφανή μεθόδευση. Τα πράγματα θα ήταν καθαρά και δεν θα άφηναν περιθώριο για θεσμικές αμφισβητήσεις εάν οι έξι προσχωρούσαν, έστω με την ιδιότητα του συνεργαζόμενου, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κυβερνώντος κόμματος. Πιθανόν κάποιοι από αυτούς ήθελαν να τηρήσουν τα προσχήματα, αλλά το βασικό πρόβλημα το είχε η Κουμουνδούρου. Δεν ήθελε να νοθευτεί η ιδεολογική καθαρότητα!

Μόνο οι συριζαίοι μπορούν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Γκρίνιαζαν για τον δεξιό, υπερδεξιό ή και ακροδεξιό Καμμένο (ανάλογα ποιος συριζαίος τον χαρακτήριζε), αλλά υποδέχθηκαν με ανοικτές αγκάλες την Παπακώστα, την Κουντουρά, τον Κόκκαλη και τον Παπαχριστόπουλο. Ο τελευταίος έχει περάσει από πολλά κόμματα και ήταν αυτός που έκλεισε πρώτος συμφωνία με το Μαξίμου για να περάσει στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο παμπόνηρος, μάλιστα, για να πραγματοποιήσει ομαλή μετάβαση χρησιμοποίησε σαν όχημα τη Συμφωνία των Πρεσπών. Δήλωσε εξαρχής ότι είναι υπέρ, προσθέτοντας σε ένδειξη πολιτικού ήθους ότι θα παραδώσει την έδρα του. Έτσι απέφυγε τον στιγματισμό. Τελικώς την παρέδωσε σε φίλια χέρια (Κουίκ), αφού, βεβαίως, προηγουμένως ψήφισε ό,τι του ζήτησε το Μαξίμου, με αποτέλεσμα να προκύψει το γνωστό σκηνικό.

Ο Καμμένος νοιώθει -όχι άδικα- ότι ο Τσίπρας τον πρόδωσε και γι’ αυτό έχει απασφαλίσει. Αρχικά έριξε την ευθύνη στους γύρω-γύρω, αφήνοντας κάπως τον πρωθυπουργό στο απυρόβλητο. Όταν διαπίστωσε, όμως, ότι ήταν ο ίδιος που ενορχήστρωσε τη διάλυση των ΑΝΕΛ, η σχέση εμπιστοσύνης και συμπόρευσης που πίστευε ότι είχε με τον Τσίπρα μετατράπηκε στο αντίθετό της. Είναι ακριβώς το αίσθημα προδοσίας και πισώπλατης μαχαιριάς που μετατρέπει τον πρώην υπουργό Άμυνας σε κινούμενη βόμβα. Απλώς, προς το παρόν δεν γνωρίζουμε την ποσότητα και την καταστρεπτική ικανότητα του εκρηκτικού…