Πόσο φταίει ο Κασσελάκης για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ;

Η νίκη έχει πολλούς πατέρες, ήττα είναι ορφανή, το απόφθεγμα δεν θα μπορούσε να μην έχει την εφαρμογή του στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ που κατέγραψε μία ακόμη ήττα στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και όλοι κατηγορούν όλους τους άλλους ως υπεύθυνους. Ο Δημήτρης Παπαδημούλης πρώτος έδειξε προς την πλευρά του νέου προέδρου λέγοντας ότι η μετάβαση από τον Τσίπρα στον Κασσελάκη δεν προσέδωσε την δυναμική που αναμενόταν. Η παρατήρηση φαίνεται βάσιμη -και την συμμερίζονται αρκετοί- με βάση τα αποτελέσματα των εκλογών.

Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν αποδείχθηκε μάγος στις δύο πρώτες εβδομάδες της ηγεσίας του, για να αναστήσει πολιτικά ένα κόμμα που μετά την διπλή συντριπτική και στρατηγική ήττα των βουλευτικών εκλογών έχει περιέλθει σε περιδίνηση με τάσεις διάλυσης. Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν επέλεξε τους υποψηφίους, δεν διαμόρφωσε την προεκλογική στρατηγική, ούτε είχε χρόνο για να ηγηθεί της καμπάνιας των εκλογών. Με ποια λογική, κάποιος πχ που βλέπει θετικά τον Στέφανο Κασσελάκη σαν πρόσωπο, θα έπρεπε να πειστεί για να ψηφίσει τον Κώστα Ζαχαριάδη στην Αθήνα ή τον Γιώργο Ιωακειμίδη στην περιφέρεια που ήταν και σχετικά άγνωστος.

Θα περίμενε κανείς να στηρίξουν τον κ. Ζαχαριάδη με ζέση οι εσωκομματικές δυνάμεις που τον επέλεξαν στην ψηφοφορία έναντι του Νίκου Φίλη. Αλλά η κ. Αχτσιόγλου δεν εμφανίστηκε ούτε καν στην παρουσίαση του συνδυασμού του, είτε για να μη είναι στο κάδρο της ήττας, είτε απλώς για να αποφύγει την φωτογραφία με τον πρόεδρο του κόμματος. Ακόμη πιο πέρα γιατί ένας απογοητευμένος ψηφοφόρος να πεισθεί να ξαναψηφίσει ένα κόμμα, που δύο εβδομάδες μετά την διαδικασία εκλογής αρχηγού σπαράσσεται από εσωτερικές αντιπαραθέσεις με τα μισά κορυφαία στελέχη να αποδομούν τον νέο πρόεδρο και να ανακόπτουν στο ξεκίνημα την όποια δυναμική ανάκαμψης θα μπορούσε να αποκτήσει; Παρόμοια κατάσταση δεν έχει υπάρξει στο παρελθόν σε κανέναν κόμμα μετά την ανάδειξη νέου αρχηγού.

Ακόμη και η Ντόρα Μπακογιάννη το 2009 και ο Βαγγέλης Μειμαράκης το 2016 που ένιωσαν ότι με αντικανονικές διαδικασίες τους στέρησαν την ηγεσία που δικαιούνταν, απλώς σιώπησαν. Παρομοίως και στο ΠΑΣΟΚ. Ούτε οι ίδιοι έδειξαν περιφρόνηση στον αντίπαλό τους που τους κέρδισε, ούτε εκείνοι που τους στήριξαν βγήκαν στα τηλεοπτικά παράθυρα να λένε ότι ο νέος αρχηγός τους δεν έχει πολιτική ουσία, είναι εικόνα, φαίνεσθαι και θα οδηγήσει το κόμμα σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Επικριτές

Οι επικριτές του κ. Κασσελάκη πάντως επιμένουν ότι παρά ταύτα θα έπρεπε να καταγράψει την δυναμική του και του χρεώνουν ατυχείς δηλώσεις όπως για την υιοθέτηση αγοριών ή την ταύτιση με τον Παππά και ακόμη περισσότερο με τον Πολάκη που πάντα προκαλεί αντιδράσεις σε μερίδες ψηφοφόρων. Πέρα από την εκατέρωθεν πολεμική, η απάντηση δεν είναι εύκολη αφού δεν είναι καθαρό σε ποιο σημείο της καθόδου του ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στην εικόνα ο Στέφανος Κασσελάκης. Τα όσα κυκλοφορούσαν κατά την διάρκεια του καλοκαιριού  ήταν απογοητευτικά. Μία δημοσκόπηση εκείνη την στιγμή θα ήταν βάση σύγκρισης. Είναι σαφές ότι ο Στέφανος Κασσελάκης αναζωογόνησε την διαδικασία εκλογής αρχηγού και προσέλκυσε ψηφοφόρους.

Αν και αναμενόμενη η ήττα κατέδειξε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει δίκτυα και μηχανισμούς στις τοπικές κοινωνίες, δεν έχει “γείωση” ή δικτύωση. Το διάστημα από το 2015 όταν ήταν στην ακμή του μέχρι και το 2023 παρήλθε άκαρπο. Οι κομματικές οργανώσεις του επί μακρό διάστημα έκαναν face control στους πολίτες που ήθελαν να ενταχθούν στον κομματικό μηχανισμό και απέρριπταν ανθρώπους που απολάμβαναν περιωπή στις τοπικές κοινωνίες, στους συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς φορείς, με το επιχείρημα ότι δεν ήταν αρκετά αριστεροί ή καθαροί.

Η αποτυχία να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ από κινηματικός φορέας που εκμεταλλεύτηκε μία συγκυρία το 2012-2015, σε κόμμα με γερές δομές και προσβάσεις στην κοινωνία έχει την σφραγίδα του Αλέξη Τσίπρα. Υπό την δική του αδιαμφισβήτητη ηγεσία έμεινε ένα  μικρό κόμμα που ο μηχανισμός του αντιστοιχούσε στο 5% και όχι στην πλειοψηφία που συγκυριακά είχε κατακτήσει. Ακόμη και οι επιλογές των γραμματέων και των οργανωτικών στελεχών δικές του ήταν ή τις αποδέχθηκε σε μία διαδικασία ατέρμονων συμβιβασμών με μία εσωκομματική αντιπολίτευση η οποία μονίμως διαμαρτύρεται αλλά παρά την δήθεν πολιτικότητά της δεν έχει ξεκαθαρίσει στόχους και πολιτική για την επίτευξή τους -που να μην είναι εφικτή μόνο στον αριστερό βολονταρισμό τους. Ενώ πάντως στο να αποκτήσουν ερείσματα στην κοινωνία συλλογικά απέτυχαν, όλοι τους διέπρεπαν στις εσωκομματικές ίντριγκες και στα πισώπλατα μαχαιρώματα και κυρίως στο να κόβουν ικανούς ανθρώπους που τυχόν βρέθηκαν στον δρόμο τους αλλά δεν διέθεταν πιστοποιητικό κομματικών φρονημάτων -με πρώτο το περιβάλλον του πρώην προέδρου.

Ψυχρολουσία

Ο ΣΥΡΙΖΑ περιφρόνησε την κοινωνία, και ο πρώην πρόεδρός του πρώτος. Η αίσθηση που υπήρχε στην ηγεσία και στην παλιά φρουρά του κόμματος ήταν ότι προέχουν οι εσωκομματικές ισορροπίες μεταξύ των συνιδιοκτητών του κόμματος. «Μπορεί να δυσφορεί ο κόσμος αλλά τι θα κάνει; Δεν έχει αλλού να πάει», όπως έλεγαν. Τελικά απλώς αποχώρησε και έστειλε τον ΣΥΡΙΖΑ στο 18% και πιο χαμηλά. Η πρώην ηγεσία και η παλιά φρουρά ποτέ δεν ζήτησαν συγγνώμη από τον κόσμο τον οποίο απογοήτευσαν. Προφανώς δεν νιώθουν ότι έκαναν κάτι λάθος.

Ο Στέφανος Κασσελάκης υπέστη την πρώτη του ψυχρολουσία.  Ίσως αντιλήφθηκε ότι οι ωραίες εικόνες ή το να σε κυνηγάνε τα κανάλια στο γυμναστήριο και στην βόλτα με τον σκύλο δεν φέρνει ψήφους. Όσο πιο γρήγορα αντιληφθεί ότι αυτού του είδους η δημοσιότητα που δεν συνοδεύεται από πολιτικό περιεχόμενο γρήγορα γίνεται μπούμερανγκ, τόσο το καλύτερο. Άλλωστε τα κανάλια δεν τον ερωτεύθηκαν, κερδίζουν δωρεάν τηλεθέαση φθείροντας τον πολιτικά.

Ορθώς είπε ότι οι εκλογές δεν γίνονται σε δύο μήνες, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κοινωνική δικτύωση και η ανασυγκρότησή του πρέπει να αρχίσει χθες. Μόνο που η κοινωνική δικτύωση ενός πολιτικού φορέα αγγίζει το βαθύ περιεχόμενο της πολιτικής και δεν είναι εύκολη, πολύ περισσότερο όταν ο πολιτικός φορέας έχει εισέλθει σε καθοδική τάση. Θα πρέπει να κάνει μαγικά νια να τον αναστήσει, αφού προηγουμένως ξεκαθαρίσει τις πολιτικές και ιδεολογικές του θέσεις, το προγραμματικό του πλαίσιο και τις συμμαχίες. Εκτός εάν κατέβει στην κοινωνία και επιδιώξει κοινωνική δικτύωση με τις εικόνες της οικογένειάς του.