Πόσο “τυφλά” είναι τα διεθνή δικαστήρια

Αυτή είναι η μοίρα του κόσμου. Να δημιουργούν, συνήθως μετά από καταστροφικούς πολέμους, υπερεθνικούς θεσμούς, χάριν της ειρήνευσης (και να μην ισχύουν για τους νικητές του πολέμου). Ούτε βέβαια τα διεθνή δικαστήρια, στα οποία αυτές οι δυνάμεις δεν υπάγονται, γιατί δεν έχουν υπογράψει τη σχετική σύμβαση (κυρίως ΗΠΑ, Ρωσία κλπ). Όμως ακόμα και οι δυνάμεις που έχουν υπογράψει, όπως η Αγγλία, τα διεθνή δικαστήρια δεν διανοούνται να τους κατηγορήσουν π.χ. για εγκλήματα πολέμου (όπως συνέβη στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν κλπ).

Ενεργούν ως διεθνής συμμαχία, είτε με τη συναίνεση, για να τηρούν τα προσχήματα, είτε και όχι όταν δεν καταφέρουν να πείσουν τα άλλα κράτη (το οποίο σπανίως συμβαίνει, ότι πρόκειται περί ανθρωπιστικής επιχείρησης). Κάπως έτσι συνέβη με τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία, που στην ουσία επρόκειτο για μια επίδειξη δύναμης. Μία πρόβα τζενεράλε από τις στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, με τις ΗΠΑ και Γερμανία να έχουν τον αποφασιστικό ρόλο, στην διάλυσή της.

Με νεκρούς και πολλούς αμάχους και πολλές προβοκάτσιες, για να πεισθούν οι λαοί για το δίκαιο της επέμβασης. Οι δολοφονίες αμάχων ονομάσθηκαν «παράπλευρες απώλειες», οι παράνομες επιθέσεις ανθρωπιστική βοήθεια πολιτισμένων χωρών (με τη δημιουργία και ειδικών δικαστηρίων για την περίπτωση αυτή). Μόνο που ήταν μονόπλευρα. Το “ουαί τοις ηττημένοις” έδωσε για μία ακόμη φορά βροντερό παρόν καταισχύνης και συνάμα δύναμης συντριπτικής.

Το ίδιο βέβαια επαναλήφθηκε αρκετές φορές, όπως στη γειτονική Μέση Ανατολή, που κανείς δεν γνωρίζει πλέον τι συμβαίνει εκεί. Ένα χάος τεχνητό, χωρίς ιδιαίτερη πληροφόρηση, για τον πολύ κόσμο. Με τις δύο δυνάμεις (Ρωσία και Τουρκία) να μοιράζουν την περιοχή, τις ΗΠΑ να σιωπούν και τους ισλαμιστές τρομοκράτες να επιβιώνουν και να χρησιμοποιούνται ως μισθοφορικός στρατός για νέους πολέμους.

“Τσουβαλιάζονται” θύτες και θύματα

Τι κάνουν όμως οι διεθνείς οργανισμοί σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Σιωπούν ή αρκούνται σε παραινέσεις, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι επιτιθέμενους και αμυνόμενους. Εξισώνουν τους θύτες και τα θύματα, προτείνοντας κάποιους διαμεσολαβητές, από τους πάμπολλους που διαθέτουν. Όπως συνέβη και με την Κύπρο και το μονόπλευρο σχέδιο Ανάν. Και όσο για τα διεθνή δικαστήρια, που θα έπρεπε να λειτουργούν, θυμίζουν τα ελληνικά δικαστήρια που βρίσκονται σε συνεχή ημιαργία και αποφεύγουν να ενοχλούν τους ισχυρούς.

«Ασχολείται τώρα με την Αφρική», μας είχαν τότε ενημερώσει μετά την προσφυγή του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, για την παράνομη εισβολή στο Ιράκ. Ήταν τότε γενικός Εισαγγελέας ο κος Οκάμπο, Αργεντινός δικηγόρος και ήδη συνέταιρος σε μεγάλη δικηγορική εταιρεία στις ΗΠΑ. Η θητεία του τού εξασφάλισε μια σπουδαία θέση στο παγκόσμιο στερέωμα. Όπως εδώ απονέμεται θέση σε δικαστές όταν αφυπηρετούν (που ήταν πρόθυμοι για την συνεργασία τους με την εκάστοτε κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της ευδοκίμου υπηρεσίας τους).

Άρα τι ρόλο παίζουν οι διεθνείς οργανισμοί; Πώς να πείσουν τον κόσμο ότι επιβάλουν τους διεθνείς κανόνες δικαίου, όταν οι ενέργειές τους είναι μονομερείς; Έτσι συμβαίνει πάντα, θα πείτε, με τον ισχυρό και τον αδύναμο. Πράγματι, δεν μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη. Πιάνουν μόνο τα μικρά ψάρια, όπως συμβαίνει και στη χώρα μας;