Πόσο σοσιαλιστικό είναι το πρόσημο του ΠΑΣΟΚ

Ο πρώην υπουργός και ομότιμος καθηγητής οικονομίας Νίκος Χριστοδουλάκης δημοσίευσε ένα άρθρο στο 24.7News με τίτλο “Πρέπει το ΚΙΝΑΛ να είναι δεξιό ή αριστερό;”, όπου καταλήγει στο ότι το ΚΙΝΑΛ για να έχει πολιτική και εκλογική προοπτική πρέπει να έχει αυτόνομη πορεία και προτείνει την επιστροφή στην αναπτυξιακή παράδοση του ΠΑΣΟΚ με το σχήμα «μεγάλα έργα και υποδομές από το Ταμείο Ανάκαμψης, τα οποία θα διευκολύνουν τις πολλές και μικρές επιχειρήσεις να χρηματοδοτούνται από τα ΕΣΠΑ και τα άλλα αναπτυξιακά προγράμματα».

Στο άρθρο επιχειρηματολογεί με τα προφανή και τα αυτονόητα που τόσο περιφρονούνται από το υπαρκτό πολιτικό σύστημα και προφανώς έχει δίκιο. Θα μπορούσε μάλιστα να πει κανείς ότι το αναπτυξιακό σχήμα που επικαλείται είναι ιδεολογικά μια σοσιαλδημοκρατική πρόταση που συνάδει με την εξέλιξη των οικονομικών πολιτικών που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου. Στην ουσία απαντά στο ερώτημα του τίτλου του τοποθετώντας το ΚΙΝΑΛ στο κέντρο και μαζί με αυτό την ελληνική σοσιαλδημοκρατία.

Το ερώτημα είναι ποια σοσιαλδημοκρατία; Αυτή που μας έβαλε –και μπράβο της– στο ευρώ, αλλά όπως όπως; Ή αυτή που άφησε να εξελιχθεί η καταλήστευση των fake ενημερωτικών δελτίων του χρηματιστηρίου που οδήγησε στο κραχ του 1999-2000,  με αποτέλεσμα την εξαέρωση της λαϊκής αποταμίευσης; Ή τη σοσιαλδημοκρατία του Τόνι Μπλερ και των Σταϊνμάιερ και Γκάμπριελ που μετέτρεψαν το SPD σε δεκανίκι της Δεξιάς με τα γνωστά αποτελέσματα;

Ένα αντίστοιχο ερώτημα είναι ποιο σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ; Εκείνο της πρώτης τετραετίας που απέτυχε με τις ΑΣΚΕ, τον ΟΑΕ και τα δύο 25άρια τοις εκατό που ξετίναξε την ελληνική βιομηχανία και άφησε τους ιδιοκτήτες τους να χαίρονται τα λεφτά τους στην Ελβετία κ.ο.κ.; Βέβαια, το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ έφτιαξε το ΕΣΥ, αναμόρφωσε το αναχρονιστικό οικογενειακό δίκαιο, έφταιξε πολλούς θεσμούς και έκανε, αν μη τι άλλο αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος, με δέλτα κεφαλαίο.

Τι είναι σοσιαλιστικό σήμερα

Το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, όπως άλλωστε και η ευρύτερη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και Αριστερά αν θέλουν να ξαναβρούν την ψυχή τους πρέπει να τοποθετηθούν προγραμματικά απέναντι στην πηγή του κάθε κακού –κοινωνικού, οικονομικού, πολιτικού– που είναι το τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Στα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας, με την ΕΕ να είναι έτσι όπως είναι και με το νέο κύμα της παγκοσμιοποίησης και των εθνικισμών που αυτή διεγείρει, είναι σκόπιμο να ξέρουμε εμείς οι ψηφοφόροι πως αντιλαμβάνονται ηγέτες και κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς στην πράξη τον “πατριωτισμό”, αν θεωρούν αναγκαία τη συγκρότηση ενός δυναμικού “εθνικού κεφαλαίου”, κρατικού και ιδιωτικού, που θα χειρίζεται τις κρίσιμες πτυχές της ανάπτυξης και της εθνικής άμυνας. Δηλαδή, χρειαζόμαστε ή όχι ένα κρατικό ναυπηγείο, μια σοβαρή αμυντική βιομηχανία που να καλύπτει το 50% των εθνικών αναγκών κλπ.

Ένα άλλο κρίσιμο ζήτημα δημοκρατίας και ανάπτυξης με βαθύ αριστερό πρόσημο είναι η πραγματική αποκέντρωση εξουσίας και πόρων από το διεφθαρμένο κέντρο στις περιφέρεις, τους δήμους, τα επιμελητήρια, τα πανεπιστήμια που μόνο ο Γερουλάνος το προτείνει.

Πολιτικές θέσεις αρχών τουλάχιστον για την ενέργεια, την πράσινη μετάβαση, την ψηφιακότητα, την 4η Βιομηχανική Επανάσταση, την παιδεία, την υγεία, τους φόρους που να είναι ανατρεπτικές, συγκρουσιακές και αναπτυξιακές για όλους. Η δημοκρατικότητα και η σοσιαλιστικότητα των πολιτικών προτάσεων πρέπει να ορίζονται με συνεπή προγραμματική δέσμευση και όχι με ιδεαλιστικούς βερμπαλισμούς του τύπου “προοδευτική διακυβέρνηση” ή “πράσινη επανάσταση” και άλλα μεγάλα λόγια. Και σε όλα αυτά, ο αρχηγός-ηγέτης που θα βγάλουν οι κάλπες στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ θα παίξει τον κεντρικό ρόλο. Οι παλιοί είχαν τις ευκαιρίες τους. Είναι καιρός να φύγουν από τη μέση.