Που μας πηγαίνει η λαοθάλασσα με την απαίτησή της για οξυγόνο;

Έτσι, δεν αντέδρασε στην ακραίας επικινδυνότητας υποτέλεια, με την οποία αντιμετωπίζονται μονίμως τα εθνικά μας προβλήματα, αλλά ούτε και στα πολλαπλής κοπής αφηγήματα περί της δήθεν φιλίας μας με τους Τούρκους. Έτσι, δεν ξεσηκώθηκε με το εγκληματικό περιεχόμενο των Μνημονίων, που υπέγραψαν οι κυβερνώντες του. Έτσι, δεν αντέδρασε, όταν τελικά ξεπουλήθηκε το όνομα της Μακεδονίας, παρότι είχε αγωνιστεί με νύχια και δόντια εναντίον.

Έτσι, δεν εξαγριώθηκε για το πως το ξεκάθαρο ΟΧΙ του, στο δημοψήφισμα του 2015 μεταλλάχθηκε, με θαυματουργό τρόπο σε ΝΑΙ. Έτσι, κατάπιε τις, συνεχώς, επαναλαμβανόμενες ενθουσιώδεις δηλώσεις των αρμοδίων, περί του πόσο καλά πηγαίνει η, κατά τα άλλα, εμφανώς καταρρέουσα οικονομία μας. Έτσι, ο λαός μας έδωσε την εντύπωση ότι καταπίνει αμάσητες τις αβάσιμες διαβεβαιώσεις περί δήθεν αυξήσεων μισθών, που πριν ακόμη εξαγγελθούν, καταβροχθίζονται από τον πληθωρισμό.

Έτσι, φαινομενικά, αγόγγυστα, αποδέχτηκε τη συνεχή επιδείνωση του βιοτικού του επιπέδου, και προσπάθησε να επιβιώσει σε συνθήκες, περίπου, κατοχικές. Έτσι, παθητικά και χωρίς αντίδραση, άκουσε και τους συχνούς διθυράμβους για τις δήθεν σημαντικές ξένες επενδύσεις, που δήθεν μας κατακλύζουν, παρότι γνώριζε ότι επρόκειτο για αρπαγή της δημόσιας περιουσίας του, που φευ περνούσε σε ξένα χέρια.

Έτσι ανέχθηκε τη συρροή παράνομων μεταναστών, που εισέβαλαν στην πατρίδα του, με θανάσιμα επικίνδυνες δικαιολογίες, όπως, για να “εξασφαλιστούν εργατικά χέρια και για να ενσωματωθούν με τους Έλληνες”. Έτσι, αδιαφόρησε, όταν τον πληροφόρησαν ότι τα γένη δεν είναι δύο, όπως όλοι είχαμε διδαχθεί στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, αλλά αντιθέτως εκατοντάδες.

Τι προκάλεσε τον ξεσηκωμό;

Δεν ξέρω πόσοι, ανάμεσά μας, ήλπιζαν ακόμη ότι αυτή η αδράνεια του λαού μας δεν θα ήταν τελεσίδική και ότι τα πολύχρονα δεινά του δεν θα κατάφερναν να μουμιοποιήσουν τις αντιδράσεις του. Φρονώ, ωστόσο, ότι πολύ λίγοι ανέμεναν αυτήν την παγκόσμια λαοθάλασσα, που εκλιπαρούσε για οξυγόνο, γιατί πνιγόταν, την Κυριακή 26 Ιανουαρίου. Που γέμισε ασφυκτικά τις πλατείες και τους δρόμους της κάθε ελληνικής γωνιάς, εντός της χώρας, αλλά και παντού στην υφήλιο όπου υπήρχαν Έλληνες. Χιλιάδες Έλληνες, χωρίς κομματικό πρόσημο, χωρίς αναμονή ανταπόδοσης κάποιας μορφής “καρέκλας”, χωρίς το οποιασδήποτε μορφής διακριτικό σήμα, ξεχύθηκαν στους δρόμους, εκλιπαρώντας για οξυγόνο, δηλαδή για ΑΛΛΑΓΗ όλων αυτών που τους το αφαιρούσαν.

Η πρώτη απορία αναφέρεται βέβαια, στο τι, ακριβώς, προκάλεσε αυτή την αστραπιαία μεταπήδηση από μια ακραίας μορφής παθητικότητα, σε απαίτηση τέλους των δεινών, που ρήμαξαν τη ζωή τους τα τελευταία χρόνια. Και, ειδικότερα, στο πως και στο γιατί, η σπίθα προκλήθηκε από τις τελευταίες αναφορές σε αποκαλύψεις του εγκλήματος των Τεμπών. Αυτές τους εξαγρίωσαν, ενώ είχαν περίπου αδιαμαρτύρητα αποδεχτεί τις αλλεπάλληλες προηγούμενες καταστροφές στη ζωής τους.

Η πρώτη, και ίσως, και αυθόρμητη ερμηνεία αυτού του κοινωνικού ξεσπάσματος μπορεί να εκφραστεί ως το ξεχείλισμα του ποτηριού της ανοχής. Δεν θα έμενα, ωστόσο, σε αυτή την εξήγηση, που θεωρώ αρκετά ρηχή.

Γι’ αυτό, και αναζήτησα την απάντηση, στο χώρο των ευαισθησιών του λαού μας, που όταν θιγούν ή αγνοηθούν για οποιοδήποτε λόγο, ο ξεσηκωμός είναι αυθόρμητος και ανεξέλεγκτος. Ιδιαίτερα, και όταν αυτές οι ευαισθησίες αφορούν τα παιδιά μας, τη ζωή μας, δηλαδή τη συνέχειά μας.

Ένα δυστύχημα, όσο τραγικό και αν είναι, γίνεται αναγκαστικά δεκτό ως “κακή ώρα”. Όταν, ωστόσο, αυτό επιφορτίζεται με θανάσιμη αδιαφορία ετών, από τους εκάστοτε αρμόδιους, που δεν λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα για την πρόληψη ανάλογων τραγωδιών στο μέλλον, τότε το δυστύχημα αποκτά χαρακτηριστικά εγκλήματος. Και μέχρις εδώ, λαμβανομένων υπόψη και σε τι χώρα ζούμε, υπάρχει οδύνη, υπάρχει οργή, αλλά ελέγχεται ως κάποιο σημείο.

Τα τεκμήρια του εγκλήματος

Η κατάσταση, στο έγκλημα των Τεμπών, έγινε ουσιαστικά ανεξέλεγκτη, όταν ήρθαν στο φως συντονισμένες προσπάθειες αρμοδίων/υπεύθυνων για:

*απόκρυψη στοιχείων,
* αποπλάνηση των συγγενών των θυμάτων, για το τι ακριβώς συνέβη,
*αλλοίωση ηχητικών αποδείξεων,
*μπαζώματα στα επικίνδυνα, για αποκαλύψεις, σημεία,
*συγκάλυψη των πραγματικών γεγονότων,
*πιθανότητα εξαφάνισης βαγονιού που, μετέφερε ίσως εύφλεκτο υλικό, που ήταν απαγορευμένο, που προκάλεσε ασφυξία και κάψιμο ζωντανών των παιδιών, και που δημιούργησε την πυρόσφαιρα,
*και πάνω απ’ όλα για την εμφανή δυσφορία των κυβερνητικών να ασχοληθούν με το έγκλημα, που αφαίρεσε αθώες ζωές.

Και οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ: Στο ίδιο κλίμα τού “ως εδώ και μη παρέκει” εντάσσεται και η υγιής και επιτέλους ζητούμενη αντίδραση των εργαζομένων στην ΕΡΤ. Έκφρασε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την απορία, την απογοήτευση αλλά και την οργή όσων παρακολουθούσαν τις ειδήσεις της ΕΡΤ στις 12 το μεσημέρι της 26ης Ιανουαρίου. Και τούτο, επειδή ενόσω μπουμπούνιζαν στους δρόμους οι διαδηλωτές, και ενόσω οι υπεύθυνοι “κατάπιναν κυριολεκτικά τη γλώσσα τους”, η ΕΡΤ εμφάνιζε την μεγαλειώδη αυτή συγκέντρωση, ως τελευταίο και …..εντελώς ασήμαντο γεγονός.

Η τομή της 26ης Ιανουαρίου

Είναι, ωστόσο, ηλίου φαεινότερο ότι με παρόμοια τερτίπια απόκρυψης ενός τόσο σημαντικού γεγονότος, που κατάφερε να βγάλει στους δρόμους αυτό το ανεξέλεγκτο πλήθος, είναι αδύνατον να φράξουν την αλλαγή. Την απαίτηση του κόσμου να μπορεί, επιτέλους, να αναπνέει οξυγόνο. Είναι, συνεπώς, σίγουρο, ότι οι μέρες που θα ακολουθήσουν την 26η τρέχ. θα είναι διαφορετικές από αυτές που προηγήθηκαν.

Ωστόσο, είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο να σκιαγραφήσω, αμέσως και τώρα, τη φύση, τις κατευθύνσεις, την αποτελεσματικότητα, αλλά και τον πιθανό βαθμό επικινδυνότητας αυτών των αναμενόμενων εξελίξεων. Ακριβώς, επειδή δεν υπάρχουν προς το παρόν πινακίδες, που να οδηγούν στη φυσιογνωμία τής, μετά την 26η τρέχοντος, κατάστασης, θα αρκεστώ σε ορισμένες σκέψεις, μπορεί και προβλέψεις, που εύκολα περιλαμβάνουν και στοιχεία, που ενδέχεται να εκληφθούν, ως ουτοπικά.

Η πρώτη μου ευχή/αναμονή στρέφεται προς την απουσία κομματικής σφραγίδας από τις λύσεις που θα αναζητηθούν. Το ξεσήκωμα της 26ης Ιανουαρίου ανήκει σε όλους τους Έλληνες, απανταχού της Γης. Δεν έχει κομματικό χρώμα. Συνεπώς, και οι απαιτούμενες λύσεις, για να βγει η πατρίδα μας από το χρόνιο τέλμα, στο οποίο έχει βυθιστεί, οφείλουν να είναι αποδεκτές από όλους τους Έλληνες.

Ως Έλληνες, λοιπόν, εντός και εκτός της Ελλάδας, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε όσα μας πληγώνουν, και όσα μας εξαφανίζουν, από κοινού. Στο εσωτερικό, θα πρέπει να πασχίσουμε για καλύτερη Δικαιοσύνη, για πραγματική και όχι πια φανταστική οικονομική ανάπτυξη, για περισσότερη και όχι ανύπαρκτη Δημοκρατία, για κοινωνική ισότητα, αλλά και για αποτελεσματικό έλεγχο των συνόρων.

Τα ακανθώδη εθνικά μας θέματα, που εξυπακούεται ότι δεν αντιμετωπίζονται ως δια μαγείας, είναι απαραίτητο να τα προσεγγίσουμε, όχι ως υποτελείς, όχι ως φαντασμένοι “φίλοι” των εχθρών μας, όχι ως επαρμένοι από ανύπαρκτο θαυμασμό έξωθεν, αλλά ως σοβαροί πατριώτες, έτοιμοι να υπερασπιστούν την πατρίδα τους με συμμαχίες, που δεν είναι υποχρεωτικό, αν αυτές δεν αποδίδουν αρκετά, να παραμένουν αποκλειστικά εγκλωβισμένες στη Δύση.

Τα Μνημόνια, με τη μορφή που κακώς/κάκιστα υπογράφηκαν, πρέπει άμεσα να αναθεωρηθούν, γιατί μας εξαφανίζουν. Με τη λήψη υπόψη των γερμανικών χρεών και με προστασία του εθνικού μας πλούτου. Οι επενδύσεις θα ελέγχονται για να είναι “επενδύσεις”. Το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, ελληνικών νησιών κλπ, δεν νοείται επένδυση.

Αρχίσαμε με το έγκλημα των Τεμπών, το οποίο, με τις καθυστερήσεις, τις αποκρύψεις, την αδιαφορία κλπ. μετατρέπεται ( όσο και αν είναι νομικά αδόκιμος ο όρος) σε εκ των υστέρων προμελετημένο έγκλημα. Είναι, ωστόσο, αυτό που, από την 26η τρέχ, μας δίνει την υπόσχεση για καλύτερες “ελληνικές ημέρες”. Εκτός του ότι πρόκειται για θέμα βαθύτατα ανθρώπινο, που είναι πράγματι τερατώδες να αντιμετωπίζεται ως “φύγε κακό από τα μάτια μου”, από τους αρμόδιους, επιβάλλεται επιπλέον να αντιμετωπιστεί ως το υπ’ αριθμόν 1 ευαίσθητο πρόβλημα, που απαιτεί ανάλογες λύσεις.

Η μεγαλειώδης συγκέντρωση της 26ης Ιανουαρίου. προκάλεσε τρικυμία στα λιμνάζοντα ύδατα της ελληνικής πραγματικότητας. Αλλά, όμως, προς τα που μας πηγαίνει η συνέχεια της, αποτελεί ένα τεράστιο, και ίσως, και ένα απειλητικό ερωτηματικό. Διακρίνω σωρεία θολών προς το παρόν εξελίξεων, αλλά θεωρώ ότι πρέπει κάπως να ξεκαθαρίσουν, για να είναι δυνατόν να στηρίξουν σοβαρές προβλέψεις.

Ωστόσο θα πρέπει να είναι σίγουρο ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο με πριν, μετά τη μεγαλειώδη συγκέντρωση της 26ης Ιανουαρίου.