Πού οδηγεί το πρωθυπουργικό μοντέλο

Η αντίφαση, μεταξύ της κοινής γνώμης και της πλειοψηφίας της Βουλής, θα εξακολουθήσει να ισχύει μέχρις των επομένων εκλογών, οπότε θα είναι πλέον αδύνατη η επίτευξη μονοκομματικής κυβερνήσεως, αλλά οι εθνικές ζημίες θα έχουν επισυμβεί. Η απόρριψη αποδίδεται στην ανάγκη «πολιτικής σταθερότητας», δηλ. να υπάρχει μία κυβέρνηση έστω και κακή. Φαίνεται δε στις δημοσκοπήσεις από την απόκλιση μεταξύ «προθέσεως ψήφου» και «καταλληλότητας του πρωθυπουργού». Οι υπουργοί αποδοκιμάζονται αλλ’ ως πρωθυπουργός προτιμάται αυτός που τους διόρισε.

Η αδυναμία αυτή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας οφείλεται σε ιστορικούς λόγους και δεν είναι μόνο Ελληνική αποκλειστικότητα. Οφείλεται στην μεταφύτευση του υδρόφιλου Αγγλικού “πάρλιαμεντ” στο… ξηρό έδαφος της χώρας μας. Την εφαρμογή της “αρχής της δεδηλωμένης” μετέφερε στην χώρα μας ο Χαρίλαος Τρικούπης στα τέλη του 19 ου αιώνος και την εφάρμοσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στις αρχές του 20ου, με τις καταστρεπτικές συνέπειες του διχασμού της χώρας μεταξύ φιλελευθέρων και μοναρχικών.

Η κατάχρηση οφείλεται στην παράβλεψη του θεμελιώδους κανόνος του Βρετανικού κοινοβουλευτισμού: Το πλειοψηφούν κόμμα αναδεικνύει τον εκάστοτε πρωθυπουργό ενώ εδώ ο επίδοξος αρχηγός επιλέγει προσωπικά τους υποψήφιους βουλευτές του. Μόνον όταν ο ίδιος αποτύχει στις εκλογές καταργείται. Αν λάβει ψήφο εμπιστοσύνης στην Βουλή καθιερούται και μόνο με πραξικόπημα ανατρέπεται. Όταν υπήρχε βασιλιάς ήταν αναίμακτο. Επί προεδρευομένης δημοκρατίας σχεδόν αδύνατον.

Τί πρέπει να γίνει με το πρωθυπουργικό μοντέλο

Στην Γερμανία, οι Αμερικανοί νικητές του πολέμου, διέγνωσαν την αδυναμία του ηπειρωτικού κοινοβουλευτισμού και γι’ αυτό επέβαλαν η εκλογή του καγκελαρίου να είναι ανεξάρτητη από το πλειοψηφούν κόμμα στην Βουλή. Αλλ’ εκεί υπάρχει αισθητή η ανάγκη κυβερνήσεως έστω συνασπισμού των κομμάτων, ενώ στην Ελλάδα χρειαζόμαστε “μονοκομματική κυβέρνηση” από της εποχής της Αθηναϊκής δημοκρατίας του Περικλή. Διότι οι άμετρες προσωπικές φιλοδοξίες επικρατούν του εθνικού συμφέροντος.

Έτσι όμως καταλήγουμε στις αντιδημοφιλείς κυβερνήσεις ακόμη και για τους οπαδούς των. Όπως σήμερα με την “Νέα δημοκρατία”. Ο κόσμος την αποδοκιμάζει κι οι 158 βουλευτές της θεωρούν τον Κυριάκο “αναντικατάστατο”! Στην αντιπολίτευση ισχύουν περίπου τα ίδια, με την επιπρόσθετη διαφορά ότι εκεί ψηφίζει και το πεζοδρόμιο.

Τούτων δοθέντων, η χώρα κακοκυβερνάται αλλά έχει σταθερή κυβέρνηση που επεκτείνεται και στην δικαιοσύνη. Έτσι πήρε δύο χρόνια το έγκλημα των Τεμπών να πάει “προανακριτική” (επινόηση Ευάγγελου Βενιζέλου) και πλείστες άλλες κακουργηματικές πράξεις, Μαγούλα, Μάτι, Συνακροάσεις, στο αρχείο…

Εδώ που φθάσαμε κάτι πρέπει να γίνει για ν’ αποφευχθεί πάλι το πολιτικό αδιέξοδο, όπως το 1967 και το 1974. Να χρειάζονται εθνοσωτήρες. Απλά , η εκάστοτε υποψήφιοι βουλευτές να εκλέγονται απ’ τα νόμιμα μέλη του κόμματος ως εν Βρετανία του Συντηρητικού ή του Εργατικού κόμματος κι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του κόμματος, τον αρχηγό τους.

Κι όταν αυτός κερδίσει τις εκλογές να χρίζεται πρωθυπουργός. Αν αποδειχθεί ακατάλληλος, ν’ αντικαθίσταται από την Κοινοβουλευτική Ομάδα χωρίς να παραιτείται η κυβέρνηση. Έτσι αποφεύγεται το συνεχές στήσιμο των καλπών κι η νεοφυής πρωθυπουργική μας δημοκρατία.