Που το πάει ο Τσίπρας – Ο μονόδρομος του Κασσελάκη

Ήταν ίσως η μοναδική διέξοδος για να αποφευχθεί η πόλωση και η εσωστρέφεια που προκλήθηκε αρχικά από την δημόσια αντίδραση της πλειοψηφίας της Πολιτικής Γραμματείας τρεις ημέρες πριν την έναρξη του συνεδρίου, με αφορμή το ερωτηματολόγιο του πρόεδρου στον isyriza για την ταυτότητα του κόμματος και κυρίως, από την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα δύο ώρες(!) πριν την έναρξη των εργασιών, να λυθούν οι διαφορές με νέα προσφυγή στις κάλπες για την ανάδειξη προέδρου. Μια πρόταση για την οποία ενημερώθηκε ο Στέφανος Κασσελάκης ελάχιστο χρόνο πριν την δημοσίευσή της!

Το αποτέλεσμα ήταν το συνέδριο να γίνει μονοθεματικό και η πόλωση να εκτοξευτεί. Καθώς ο νέος πρόεδρος αποδέχτηκε την πρόταση Τσίπρα και ζήτησε αντίπαλο, αυτός βρέθηκε και ήταν ο Όλγα Γεροβασίλη. Θα μπορούσε η έμπειρη βουλευτής να σηκώσει το βάρος ως νέα πρόεδρος ενός ήδη διασπασμένου κόμματος και μάλιστα μόλις τρεις μήνες πριν τις ευρωεκλογές; Γιατί αρνήθηκε την πρόταση Κασσελάκη οι κάλπες για την ανάδειξη νέου προέδρου να στηθούν στις 10 Μαρτίου, για να μη χαθεί χρόνος και αυτή αντιπρότεινε ένα μήνα μετά, όπως ορίζει το καταστατικό, δηλαδή ουσιαστικά στις 31 Μαρτίου; Να χαθεί δηλαδή ένας από τους τρεις μήνες πριν τις κρίσιμες ευρωεκλογές; Αυτό έγινε αντιληπτό από όλους τους συνέδρους και προκάλεσε την σωτήρια για τη στιγμή πρωτοβουλία Φάμελλου.

Η υποστήριξη της Όλγας Γεροβασίλη (στο βήμα του Συνεδρίου) από τον Αλέκο Φλαμπουράρη (βετεράνο πολιτικό και σύμβουλο του Αλέξη Τσίπρα) δεν άφησε περιθώρια παρερμηνειών για τις προθέσεις κατά του εκλεγμένου προέδρου από την μάξιμουμ διαδικασία, στην οποία πήραν μέρος 150.000 μέλη και φίλοι του κόμματος. Άλλωστε στο κείμενο που συνόδευε την πρόταση για νέες κάλπες ο Αλέξης Τσίπρας έστρεψε φανερά τα βέλη κατά του προέδρου αναφέροντας: «Επιδιώκει λευκή επιταγή τριετίας ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των ευρωεκλογών», πράγμα που, όπως ανέφερε, «προεξοφλεί μία εκλογική αποτυχία»!

Ο Λούλης και τα ερωτήματα

Είναι χαρακτηριστική η εκτίμηση του γνωστού πολιτικού αναλυτή Γιάννη Λούλη για όλα αυτά: «Όλα ξεκίνησαν από ένα σοβαρό λάθος και ατόπημα του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ζήτησε τη λύση στο πρόβλημα να δώσει η “βάση”. Η λύση αυτή δεν ήταν πραγματική λύση. Ήταν ένα ακόμη πιο μεγάλο πρόβλημα. Θα οδηγούσε σε μετωπικές συγκρούσεις που θα ήταν εκτός ελέγχου. Αντί να διορθώνει υπαρκτές, όντως, αδυναμίες, θα τις πολλαπλασίαζε και θα τις βάθαινε. Δεν ήταν προφανώς η ώρα αλλαγής ηγεσίας που όφειλε να δοκιμαστεί σε μία πρώτη άλλωστε εκλογική μάχη. Ευτυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ οι τρεις (Παππάς, Φάμελλος, Γ. Τσίπρας) διέσωσαν το κόμμα τους από μια μοιραία εσωστρέφεια».

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά και δύσκολα μπορούν να απαντηθούν τώρα.

• Ερώτημα πρώτο: Που το πάει ο Αλέξης Τσίπρας; Ποιο είναι το σχέδιο και το όραμά του του για τον ΣΥΡΙΖΑ; Έχει άλλα σχέδια;
• Ερώτημα δεύτερο: Θα ξεπεραστεί ομαλά το σοκ του συνεδρίου και η αντιπαράθεση των “μεγαλομετόχων” με τον πρόεδρο να κατηγορείται πως κινείται εκτός ελέγχου; Θα του δώσουν πίστωση χρόνου να διεκδικήσει ένα καλό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές, τώρα που πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας θέλει να στείλει μήνυμα στην αυταρχική κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις και οι κοινωνικές διαμαρτυρίες;

Και μετά; Η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ αρχικά από συνομοσπονδία σε κόμμα και στη συνέχεια από κόμμα των μεγαλομετόχων και των φραξιών, σε κόμμα των μελών είναι σίγουρα δύσκολη. Σύντομα θα μάθουμε αν είναι και αδύνατη. Όπως μάλιστα έγραψε ο Δημήτρης Σεβαστάκης στο πρόσφατο άρθρο του στην Αυγή: «Σε μια περίοδο κάποιας στοιχειώδους κινηματικής αφύπνισης (αγροτικό, φοιτητικό, διογκούμενη νέα μαζική εκπτώχευση) ο ΣΥΡΙΖΑ και η αριστερά ενδοχώρα ζουν στην πολυθρόνα τους με καρό παντόφλες και ρομπ ντε σαμπρ. Αφήνουν τα τρένα να περνούν και ασχολούνται με το αν ο τάδε τη “βγήκε” στον δείνα σε μια ανάρτηση, αιχμάλωτοι στις δαιδαλώδεις αποθηκευμένες και ανεξήγητες (για τους στοιχειωδώς σκεπτόμενους) εμπάθειες.

Έχουμε πολλές κατηγορίες: τους φιλόδοξους, τους αυλικούς (που πανικόβλητοι θα ψάχνουν νέα προσκόλληση αν διαισθανθούν ότι το άλογο που πόνταραν χάνει), τους νεοπροσήλυτους, τους μισαλλόδοξους και τους έκθαμβους, απελπισμένους αριστερούς. Ο βρασμός θα συνεχιστεί με τη μια ή την άλλη εξέλιξη. Γιατί προϋπάρχει των προσώπων που τον εκφράζουν. Λόγω ανεπαρκούς πολιτικής κατασκευής και λόγω των ανεπίδεκτων μαθήσεως, ο βρασμός δεν μπορεί να πολιτικοποιηθεί. Ποιος ωφελείται; Θα υπάρχει άπλετος χρόνος να το σκεφτούν όταν μονάζουν στα πολιτικά γηροκομεία».

Ο μονόδρομος Κασσελάκη

Δεν ξέρω αν ο Κασσελάκης θα καταφέρει να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε σύγχρονο δημοκρατικό αριστερό κόμμα, ικανό να ανταποκριθεί στις συνθήκες του 21ου αιώνα. Κανείς δεν τον ήξερε όταν ψηφίστηκε για νέος πρόεδρος. Ήξεραν όμως, πως κανείς από τους υπόλοιπους διεκδικητές δεν θα μπορέσει να ανανεώσει και να κρατήσει δυνατό το κόμμα. Έτσι τα μέλη ανέλαβαν το ρίσκο. Στο συνέδριο έγινε αντιληπτό, πως τουλάχιστον αυτός μπορεί να τα καταφέρει, διότι έχει ενέργεια, πολιτική ευφυία και σύγχρονες απόψεις για το κομματικό μάνατζμεντ.

Και όπως είπε ίδιος στο Συνέδριο: «Στον ΣΥΡΙΖΑ που οραματίζομαι, ο πρόεδρος και τα όργανα πρώτα ακούν τη βάση και μετά αποφασίζουν, λαμβάνοντάς την υπόψη… Γνωρίζω ότι είναι κάτι ασυνήθιστο για την πολιτική σκηνή στη χώρα μας, αλλά για να μιλήσουμε ξανά στην κοινωνία πρέπει να υπερβούμε τους εαυτούς μας και να ακούσουμε την κοινωνία. Το να δώσουμε φωνή στα μέλη ήταν βασική μου δέσμευση από την πρώτη στιγμή, όταν έθεσα υποψηφιότητα για πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ». Ποιοι και τι θα απαντήσουν; Πόσοι θα σεβαστούν την ομόφωνη απόφαση του Συνεδρίου;