«Πριν να γράψετε για συνομωσία σκεφτείτε μήπως έγινε κάποια μ@λ@κί@»

Η κυβέρνηση ακολουθώντας πειθήνια, ως συνήθως, ευρωπαϊκές-γερμανικές οδηγίες, προανήγγειλε τη σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων. Αιφνιδίως και ανεξήγητα αυξήθηκαν αλματωδώς τα κρούσματα σαν κάποιοι να αντιμάχονται την άρση της καραντίνας. Ταυτόχρονα η αστυνομία στη Νέα Σμύρνη εκτίθεται, δέρνοντας αλύπητα νεαρό με επακόλουθο πρωτοφανή επεισόδια σε ένα ήσυχο προάστιο, κατά κανόνα συντηρητικών ανθρώπων και ψηφοφόρων εν πολλοίς της ΝΔ.

Την επομένη (9-3-21), ανταποδοτικά και αναμενόμενα, νεαροί χούλιγκαν τραυματίζουν αστυνομικό και ο Μητσοτάκης κάτι ψελλίζει περί διχασμού. Αλλά αποφεύγει να καταλογίσει ευθύνες σε υψηλά ιστάμενους, πολιτικούς και αστυνομικούς, δεν θίγει μηχανισμούς. Έτσι, το “θύμα πολίτης” ισοφαρίζει το “θύμα αστυνομικός” και προκύπτει ισοπαλία οπότε όλα καλά! Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει, επί λέξει, στους δημοσιογράφους: «πριν να γράψετε για συνομωσία να σκεφτείτε μήπως έγινε κάποια μ@λ@κί@». Στην περίπτωση, μας πότισαν κοκταίηλ.

Γεννήθηκα και ζω στη Νέα Σμύρνη. Η αστυνομία, τόσο καιρό, επέβλεπε αμέτοχη το άλσος και την πλατεία να είναι γεμάτη με μικρούς και μεγάλους, με ή χωρίς μάσκα. Με τέτοιου είδους επεισόδια η κυβέρνηση μπορεί να συρθεί (σύντομα) σε εκλογές με τις χειρότερες συνθήκες γι’ αυτήν. Μπορεί κάποιοι να ελπίζουν ότι με δώρο την φαινομενικώς αναίτια δεξιά στροφή, ένα ηλίθιο αυταρχισμό παλαιάς κοπής, θα ανακάμψει επιτέλους το ασθενές μέλος του δικομματισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πλην, όμως, η περίπτωσή του είναι μάλλον ανίατη, οι προσφορές και θυσίες θα πάνε στράφι, η αριστερίστικη συμπεριφορά του ενδοτισμού του τον οδηγεί εκ φύσεως στο περιθώριο. Αναρωτιέται κανείς αν ήταν τυχαίος ο εξοβελισμός του Τάκη Θεοδωρικάκου, που η προϊστορία του στην κομμουνιστική Νεολαία τον καθιστούσε ικανό να συλλαμβάνει το κλίμα. Αν η κυβέρνηση συνεχίσει έτσι λίγοι θα την κλάψουν και λιγότεροι θα την ψηφίσουν.

Από λεπτή κλωστή

Προς το παρόν κρατιέται από μια λεπτή κλωστή. Έχει αποφύγει τα χειρότερα στα εθνικά, αλλά είναι συνεχώς στο καναβάτσο με την Τουρκία, χωρίς να μπορεί να ανταποδώσει. Διάσωση αναμένεται έξωθεν. Είναι στο ένα βήμα μπρος δύο πίσω για την άρση της καραντίνας, δεν τολμάει να παραγγείλει το ρωσικό εμβόλιο Σπούτνικ, όπως άλλες χώρες της ΕΕ, προσφέρει θολή προοπτική στην οικονομία, στον τουρισμό και στην πανδημία. Ο πρωθυπουργός ξέρει ότι πολλοί –γηγενείς και ξένοι– επιδιώκουν να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό, με ή χωρίς αυτόν, τελικά τους είναι αδιάφορο. Αλλά δεν τολμάει να θίξει ανισορροπίες που δεν ελέγχει. Μαζί με τις εκ Θεού ανοιξιάτικες μέρες διαγράφεται αχνά μια “αραβική” Άνοιξη, ανατρεπτική, έργο ανθρώπων.

Τις δημοσκοπήσεις διενεργούν εμπορικές επιχειρήσεις και, όπως έλεγε σαρκάζοντας ένας δημοσκόπος, βγαίνει το αποτέλεσμα που θέλει ο πελάτης. Είναι γνωστό ότι ο κόσμος διαμορφώνει άποψη αρκετό καιρό πριν να φτάσουμε στις κάλπες. Και σπανιότατα αλλάζει γνώμη. Χαρακτηριστικά υπενθυμίζω το εξής: Το Μάη του 2012 έγιναν εκλογές. Έξι μήνες νωρίτερα, τον Δεκέμβρη του 2011, πληροφορήθηκα ότι το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν 16%. Η πηγή μου ήταν ελληνική, αλλά η δημοσκόπηση αμερικάνικη.

Το είπα αρχικά σε φίλο δημοσιογράφο της “Αυγής” τα Χριστούγεννα του 2011 και στον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα αρχές Γενάρη του 2012. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν σχολίασε, αλλά με κοίταξε με οίκτο, σαν να σκεφτόταν ότι στη δύση της δημοσιογραφικής καριέρας μου τα έχω χάσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 16% και κάτι και έγινε αξιωματική αντιπολίτευση. Όταν άνοιξαν οι κάλπες τα έχασε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και όλος ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ πολύς κόσμος έμεινε άναυδος, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.

Αυτό που γίνεται τώρα είναι ότι οι δημοσκοπήσεις μειώνουν λίγο-λίγο το ποσοστό της ΝΔ, χωρίς να αμφισβητούν, προσώρας, την κυριαρχία της και κυρίως την επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη επί του Αλέξη Τσίπρα. Το ροκάνισμα της κυβέρνησης το αναλαμβάνουν συχνά τα ίδια τα στελέχη της, τραινάροντας υποθέσεις όπως του Δημήτρη Λιγνάδη, αντιμετωπίζοντας μοιρολατρικά τα της Λίνας Μενδώνη, δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα στη Νέα Σμύρνη, τις αβλεψίες του Νίκου Δένδια κλπ.

Ο ορφανός χώρος

Με όλα αυτά, ο πρωθυπουργός πατάει στα νύχια αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας είναι ασταθής. Μετά από μια δεύτερη εκλογική ήττα, η οποία θα επιβεβαιώσει ότι αδυνατεί να επαναφέρει το κόμμα του στην εξουσία, θα είναι πολύ δύσκολο έως απίθανο να παραμείνει στην αρχηγική θέση του και ταυτόχρονα να διατηρήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ενωμένο.

Και οι δημοσκόποι είναι σε επιφυλακή. Βλέπουν ότι η κυβέρνηση δεν είναι ίσως η μεγάλη αγαπημένη, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση είναι για κλάματα. Οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν τη ΝΔ σε πτώση, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ μετά κόπου κρατιέται πάνω από το 20%. Οι δημοσκόποι αγωνίζονται κι αυτοί για το ψωμί τους, να κρατήσουν επαφή με την πραγματικότητα, να μη στενοχωρηθούν ισχυροί φίλοι που θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ πάνω από 20% βρέξει-χιονίσει, αλλά και να διασωθεί, έστω η σκιά του δικομματισμού. Η απλή αναλογική, στις επόμενες εκλογές, δίνει ευκαιρία στα ποντίκια και στις γάτες να χορέψουν.

Το μεγάλο κενό βρίσκεται στον πατριωτικό χώρο, όπως πολλοί συνομολογούν. Εμφανίζονται ορισμένοι με καλή διάθεση, σεμνοί, μικροί το δέμας. Το εθνικό ζήτημα, όμως, δεν περιορίζεται στη στάση απέναντι στην Τουρκία, ούτε στις καλές προθέσεις και στην απαραίτητη θαρραλέα διάθεση. Απαιτεί απάντηση στο ερώτημα: “ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι οι αντίπαλοι” εντός και εκτός της χώρας; Ποια είναι η θέση της Ελλάδας στην περιοχή και οι σχέσεις μας με τις συμμαχίες και τον υπόλοιπο Κόσμο; Όλα αυτά δεν είναι μια άλλη ιστορία που μπορούμε να διηγηθούμε κάποια άλλη φορά. Είναι το αναπάντητο ερώτημα των 200 ετών μιας ανεξαρτησίας που εορτάζουμε το όνομά της, αλλά παραμένει ζητούμενο η ουσία της.