Προσφυγικό: Οι αμείλικτοι αριθμοί και η μοναδική διέξοδος

Πιστή στην μεταμοντέρνα παράδοση η τρέχουσα κυβέρνηση –όπως και η προηγούμενη λίγους μήνες πριν– εξορκίζει την πραγματικότητα προσαρμόζοντας και αλλοιώνοντας τις έννοιες. Η βάπτιση, λόγου χάρη, του “προσφυγικού” σε “μεταναστευτικό”, χαιρετίστηκε από πλήθος παραγόντων, εντός ή εκτός κυβερνητικών θέσεων, ως σημαντικό βήμα στην επίλυση του προβλήματος.

Στην μεγάλη μετακίνηση πληθυσμών που συντελείται στον κόσμο μας συνεισφέρουν πολλοί παράγοντες. Ο πόλεμος είναι ένας από αυτούς. Η φτώχεια είναι ένας δεύτερος. Πέρα όμως από αυτούς τους παράγοντες υπάρχει μια δημογραφική ανισομετρία. Για λόγους που δεν θα μπορούσαμε να αναλύσουμε στον περιορισμένο χώρο του παρόντος σημειώματος, η Ευρώπη, ο μεγάλος εξαγωγέας ανθρώπων του προ-προηγούμενου αιώνα, μεταβλήθηκε στον 21ο αιώνα σε μεγάλο εισαγωγέα ανθρώπων.

Το γιατί έγινε αυτό και το γιατί δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν να το αποτρέψουν πολιτικές αποφάσεις και σχεδιασμοί, δεν είναι του παρόντος. Αρκεί όμως μια επίσκεψη των δημογραφικών στοιχείων για να το πιστοποιήσει με τον πλέον απόλυτο τρόπο. Στο διάγραμμα 1 για παράδειγμα φαίνεται η πυραμίδα ηλικιών της Γερμανίας των ογδόντα εκατομμυρίων ανθρώπων μέσα στο 2019 (Πηγή: PopulationPyramid.net). Στον κάθετο άξονα αποτυπώνονται οι ηλικίες και στον οριζόντιο τα ποσοστά που αφορούν άνδρες και γυναίκες αντίστοιχα. Στην ίδια πηγή, μπορούμε να δούμε φυσικά και την αντίστοιχη εικόνα της Ελλάδας (διάγραμμα 2) για το τρέχον έτος επίσης.

Οι εικόνες μιλούν μόνες τους. Αν επιχειρήσουμε να τις συγκρίνουμε με αντίστοιχα μεγέθη περιοχών όπως εκείνων της Αφρικής ή, για παράδειγμα, του Πακιστάν ή του Αφγανιστάν οι διαφορές είναι πραγματικά εντυπωσιακές. Παρακάτω ακολουθούν τα τρία αντίστοιχα διαγράμματα (3,4,5) των περιοχών αυτών.

Καμία φρεγάτα δεν αρκεί

Με βάσει τα παραπάνω προφανή, επιτρέψτε μου μερικές παρατηρήσεις:

Πρώτον, οι ροές ανθρώπων προς τη δημογραφική τρύπα που λέγεται Ευρώπη θα συνεχίσουν σταθερά όσο υπάρχει αυτή η δημογραφική ανισομετρία. Είναι κάτι το φυσιολογικό, αναπότρεπτο και ακαταμάχητο. Κανένα τείχος, καμία παράταξη φρεγατών και περιπολικών στις θάλασσες δεν μπορεί να το αποτρέψει αυτό.

Δεύτερον, επιπλέον, στην περίπτωση που η Ευρώπη γινόταν το “Φρούριο” που προσπαθεί να γίνει και αποτρέπονταν οι ανθρώπινες ροές προς αυτήν, τότε πολύ απλά, η οικονομία της ηπείρου θα κατέρρεε. Η καπιταλιστική ανάπτυξη, όπως κάθε ανάπτυξη, βασίζεται στην εργασία των ανθρώπων. Για να υπάρξει εργασία, πρέπει να υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι σε παραγωγική ηλικία.

Τρίτον, Ιστορικοί και γεωγραφικοί παράγοντες –αιώνες προστριβών και αναμετρήσεων- έχουν διαμορφώσει τον γεωγραφικό περίγυρο της Ευρώπης σε τρόπο ώστε αυτός να ανήκει σε άλλη θρησκεία, σε άλλα πολιτιστικά πρότυπα, σε διαφορετικό τρόπο ζωής. Οι διαχρονικές προσπάθειες των Ευρωπαίων να υποτάξουν πολιτισμικά και να προσαρμόσουν στις δικές τους προδιαγραφές τον ισλαμικό κόσμο έχουν διαχρονικά αποτύχει.

Από τις Σταυροφορίες ως τον αποικισμό, ως την αποτυχία των μαρξιστικών κινημάτων (τα οποία πολέμησαν λυσσαλέα οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες) και ως την περίφημη “Αραβική Άνοιξη”, όλες οι “δυτικές” προσπάθειες έπεσαν στο κενό και το πολιτιστικό χάσμα όντως βάθυνε επιβλητικά.

Η μεγάλη αντίφαση

Τέταρτον, τα προηγούμενα δημιούργησαν μια αντίφαση: η Ευρώπη είναι αναγκασμένη και υποχρεωμένη να «εισάγει» ανθρώπους οι οποίοι όμως φέρουν μαζί τους έναν μη ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Κάτι σαν και αυτό που συμβαίνει στις ΗΠΑ με τους ισπανόφωνους, αλλά εδώ με πιο έντονα χαρακτηριστικά.

Πέμπτον, Τα προαναφερθέντα έχουν δημιουργήσει ισχυρές μουσουλμανικές κοινότητες σε όλα τα κράτη της Ευρώπης (Γαλλία 5,7 εκατ., 8,8% του πληθυσμού, Γερμανία, 5 εκατ., 6,1%, Αγγλία, 4,1 εκατ., 6,3%, Ολλανδία, 1,2 εκατ., 7,1% κλπ.). Η Ελλάδα έχει, μαζί με την ιστορική μειονότητα κυρίως της Θράκης, περίπου 300.000 με 400.000 μουσουλμάνους (2,8 ως 3,8% του πληθυσμού της), ένα από τα μικρότερα ποσοστά στην Ευρώπη. Εξυπακούεται ότι δεν αθροίζονται σε αυτό οι Αλβανοί μετανάστες που έχουν σχεδόν πλήρως αφομοιωθεί, όπως πάντα στην ιστορία συνέβαινε.

Έκτον, Η Ελλάδα παρά τους αριθμούς, πιέζεται ιδιαίτερα από το μεταναστευτικό πρόβλημα πρώτον διότι δεν έχει παραγωγική οικονομία που να χρειάζεται άφθονα εργατικά χέρια, δεύτερο διότι δεν έχει κρατικές δομές ικανές να επιλύσουν το οποιοδήποτε πρόβλημα, τρίτο, διότι η παρασιτική της οικονομία, είδε στο προσφυγικό μια ακόμα ευκαιρία πλουτισμού (ΜΚΟ και τα τοιαύτα) επιτήδειων.

Έβδομον, η πλέον επώδυνη πίεση για την Ελλάδα είναι οι “συμφωνίες” που κατά καιρούς συνάπτει η ΕΕ, είτε με την Τουρκία, είτε μεταξύ των χωρών μελών της. Η Ελλάδα έχει το θλιβερό προνόμιο να είναι –για λόγους που ο καθένας μπορεί να φανταστεί- η μόνη χώρα που εφαρμόζει πιστά αυτές τις συμφωνίες.

Όγδοον, το βασικό χαρακτηριστικό αυτών των “συμφωνιών” είναι ότι κλείνουν στεγανά τα σύνορα όχι προς την πλευρά της εισόδου των μεταναστών στην Ελλάδα, αλλά προς την πλευρά της εξόδου τους από την Ελλάδα. Με τον τρόπο αυτό η χώρα μετατρέπεται σε «αποθήκη ανθρώπων» η οποία, στην ίδια μεν προκαλεί χάος, στους άλλους δε δίνει τη δυνατότητα ρυθμισμένης και κατ’ επιλογή αποδοχής μεταναστών.

Ανοησίες ελληνικών κυβερνήσεων

Ένατον, οι ελληνικές κυβερνήσεις –ανεξαρτήτως χρώματος– προσπαθώντας να μη διαταράξουν ούτε στο ελάχιστο τις ευρωπαϊκές συμφωνίες και ρυθμίσεις (τον ύπνο των δανειστών με άλλα λόγια), ανακοινώνουν περιοδικά διάφορες ανοησίες, έτσι για να περνά η ώρα: πότε ότι θα “θωρακίσουν” τη θάλασσα, πότε ότι θα επαναπατρίσουν τους πρόσφυγες ή τους μετανάστες ή και τους δύο (προς τα που; Στο Αφγανιστάν; Στο Πακιστάν; Στη Λιβύη;), πότε ότι θα φτιάξουν “δομές εγκλεισμού”, ήτοι στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το τελευταίο έχει την μορφή ανεκδότου.

Το ελληνικό κράτος που αδυνατεί να διαχειριστεί με άλλον τρόπο εκτός των δακρυγόνων τους 10.000 της Μόρια, σχεδιάζει να στήσει στρατόπεδα συγκέντρωσης των 30, 40 ή 50.000 ατόμων!

Ενδέκατον, Είναι πασιφανές ακόμα και σε παιδί δέκα χρονών ότι η μόνη λύση για την Ελλάδα είναι να κάνει ό,τι της είναι δυνατό για να διευκολύνει την έξοδο των ανθρώπινων ροών (για να μην τσακωνόμαστε αν είναι μετανάστες ή πρόσφυγες, λες και έχει αυτό καμιά σημασία) προς τις ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες οι ίδιοι επιθυμούν να πάνε. Να μην εφαρμόσει συμφωνίες για τις οποίες στο κάτω κάτω δεν ζητήθηκε η γνώμη της.

Δεν θα αρέσει αυτό σε φίλους και εταίρους μας; Αλήθεια! Θα μας πιέσουν; Αλήθεια! Πως θα μας πιέσουν; Θα μας πάρουν περισσότερα απ’ ό,τι μας παίρνουν; Δεν θα μας δώσουν φρεγάτες; Δεν θα επενδύσουν σε καζίνα στη χώρα μας; Θα ζητήσουν πλεονάσματα του 30%; Θα μας δώσουν πίσω αεροδρόμια και λιμάνια; Πώς θα μας πιέσουν περισσότερο απ’ ό,τι ήδη μας πιέζουν; Φυσικά για να γίνουν όλα αυτά θα χρειαστεί οι κυβερνώντες την Ελλάδα να αισθανθούν έστω και στο ελάχιστο ότι κυβερνούν μια χώρα και ένα λαό. Και όχι απλά και μόνο να αισθάνονται επίτιμοι Πρόξενοι των φίλων, εταίρων και συμμάχων. Εδώ είναι ο κόμπος.