Πρόταση Τσίπρα: Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε την κάπα του αλλιώς

Με αφορμή τα όσα προβλέπει η πρόταση Τσίπρα, το να εκλέγεται δηλαδή ο πρόεδρος και τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής από όλα τα μέλη του κόμματος άνοιξε μια συζήτηση για το ποιος τρόπος είναι ο δημοκρατικότερος για την εκλογή των πολιτικών αξιωματούχων στα πολιτικά κόμματα. Κατ’ αρχήν στη δημοκρατία οι πολιτικοί αξιωματούχοι δεν εκλέγονται αλλά κληρώνονται και μάλιστα για μια θητεία. Το σημερινό καθεστώς έχει ως βάση το ρεπουμπλικανικό σύστημα των Λατίνων που χρονολογείται από το 500 π.Χ. περίπου.

Στο σύστημα αυτό οι πολιτικοί αξιωματούχοι εκλέγονταν. Πρόκειται για ένα πολιτικό σύστημα με γνήσιες ολιγαρχικές καταβολές και το οποίο βολεύει με αρκετά ικανοποιητικό τρόπο το καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Στις δύσκολες στιγμές του βολεύεται και με απολυταρχικά συστήματα όπως είναι για παράδειγμα οι δικτατορίες. Σε αυτές τις παραλλαγές βολεύονται και τα καθεστώτα που προκύπτουν με βάση τη μαρξιστική συνταγή.

Σήμερα οι πιο διαδεδομένοι τρόποι ανάδειξης πολιτικών αξιωματούχων κορυφής, για παράδειγμα μέλη της κεντρικής επιτροπής, είναι οι εκλογές στα συνέδρια των πολιτικών κομμάτων, για τους προέδρους δε των κομμάτων είναι οι εκλογές, όπου συμμετέχουν ταμειακά εντάξει μέλη των κομμάτων. Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται σε ορισμένες χώρες και για τους υποψήφιους βουλευτές ή γερουσιαστές καθώς και για υποψήφιους προέδρους των κομμάτων τους (πχ. οι ΗΠΑ για παράδειγμα).

Υπάρχουν και κάποιες άλλες περιπτώσεις, όπου όλοι οι πολίτες, ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης, μπορούν να συμμετέχουν σε κομματικές εκλογές για ανάδειξη πολιτικών αξιωματούχων. Όλοι αυτοί οι τρόποι εμπίπτουν στον τρόπο ο οποίος παράγει διαπλοκή και διαφθορά. Είναι επίσης και ο τρόπος αποκαλούμενος και σύστημα των αστέρων γιατί στον καθορισμό των ψηφοδελτίων λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψη και η εκλογιμότητα του υποψηφίου, ανεξάρτητα εάν είναι κατάλληλος για το αξίωμα αυτό.

Αρκεί το ότι είναι γνωστός στην κοινωνία. Οι λάτρεις των ολιγαρχικών συστημάτων, που τα ονοματίζουν μάλιστα και ως σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία από τότε που προέκυψαν, τα αναδεικνύουν και ως λαϊκές νομιμοποιητικές πράξεις! Και έτσι πετυχαίνουν με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: και δια της διαπλοκής και διαφθοράς επηρεασμού με στόχο τον έλεγχο των πραγμάτων και τον αγιασμό της διαπλοκής και διαφθοράς!

Η πρόταση Τσίπρα και τα είδη διαπλοκής

Με αυτούς τους τρόπους ανάδειξης όπως είναι η πρόταση Τσίπρα, καθώς και οι ανανεώσεις θητειών των πολιτικών αξιωματούχων, σε κάθε κόμμα παράγονται δυο ειδών διαπλοκής. Η μια, που είναι και η πιο δεσπόζουσα, είναι η διαπλοκή σε είδος: σε στηρίζω για να με στηρίξεις. Στην άλλη μορφή διαπλοκής εμπλέκονται περισσότεροι παράγοντες. Έτσι οι διάφοροι φιλοδοξούντες να γίνουν μέλη της κεντρικής επιτροπής, βουλευτές, υπουργοί, περιφερειάρχες, δήμαρχοι, σύμβουλοι περιφέρειας και δήμου ή και διοικητές, άμα καταληφθεί η εξουσία, οργανισμών κάθε είδους, προσπαθούν με κάθε τρόπο να καταφτάσουν στην αυλή του προέδρου.

Είναι οι λεγόμενοι άνθρωποι του προέδρου, η ύπαρξη των οποίων εξοβελίζει την αξιοκρατία στα κόμματα στο ράφι. Και όταν με το καλό καταλάβουμε και την εξουσία τότε η όλη διαδικασία αποτελεί και εξαγώγιμο προϊόν! Η αξιοκρατία εδώ δεν προκύπτει ως αποτέλεσμα προγραμματισμού αλλά μπορεί να προκύψει ως ένα τυχαίο γεγονός. Βλέπετε οι υποχρεώσεις που αναλαμβάνονται από νωρίς-νωρίς ένθεν κακείθεν εκεί οδηγούν. Για να φτάσεις δε να σταθεροποιηθείς στη θέση του αυλικού πολλές φορές απαιτούνται και άλλα μέσα, όπως μεγαλοπαράγοντες που διαθέτουν μέσα επιρροής της κοινής γνώμης καθώς και χρήμα.

Όμως με το σύστημα αυτό οι αυλές αυξάνονται και πληθύνονται και όχι μόνον γύρω από τον πρόεδρο αλλά πάνε και παρακάτω και έτσι στο τέλος της ημέρας φτάνουμε στο καθεστώς των φέουδων και κλικών στο κόμμα, που κυριαρχεί με στόχο την διεκδίκηση κάθε καρέκλας κομματικής εξουσίας. Αυτή η κατάσταση οδηγεί στο καθεστώς της καταστροφικής εσωστρέφειας στο κόμμα, που έχει ως συνέπεια την απομάκρυνση σοβαρών ανθρώπων που επιθυμούν να υπηρετήσουν τα κοινά από όλα τα κόμματα.

Για όλους τους παραπάνω λόγους τα κόμματα έχουν τρωθεί σοβαρά σε ότι αφορά την υπόληψή τους που οδηγεί πολλούς πολίτες στην κατάσταση να επιθυμούν την κατάργησή τους. Σε αυτό το αποτέλεσμα συμβάλλουν και αυτοί που αναπολούν το καθεστώς της Εκκλησίας του Δήμου της αρχαίας Αθήνας, το αποκαλούμενο και καθεστώς άμεσης δημοκρατίας, παρά του ότι και αυτό το καθεστώς λειτούργησε ως ο Δούρειος Ίππος της δημοκρατίας (αυτός είναι και ο τίτλος του βιβλίου μου, εκδόσεις Άμμων).

Εκκλησία του Δήμου

Άλλωστε, η σημερινή κατάσταση δεν διαφέρει και πολύ από τα χαρακτηριστικά εκείνης της Εκκλησίας του Δήμου. Σε εκείνην μαζεύονταν, όσοι μαζεύονταν φυσικά, στην Πνύκα οι εικοσάρηδες και πάνω. Όλοι μπορούσαν να μιλήσουν, σύμφωνα με τους τότε κανόνες, και να ψηφίσουν νόμους και διατάγματα και να εκλέξουν ειδικούς, όπως στρατηγούς και άλλους.

Σήμερα πολλοί πολίτες δεν πάνε στο εκλογικό κέντρο για να ψηφίσουν, έτσι και τότε η συμμετοχή ήταν τις περισσότερες φορές ελάχιστη και, επομένως, αντιπροσωπευτικό ήταν και τότε το σύστημα και μάλιστα πολλής κακής ποιότητας σε ό,τι αφορά τη γεωγραφική, κοινωνική και οικονομική καταγωγή των συμμετεχόντων. Σίγουρα η Βουλή των πεντακοσίων συγκροτείτο στη βάση ενός αντιπροσωπευτικού συστήματος που προέκυπτε δια της κλήρωσης και ήταν ο μόνος θεσμός που λειτουργούσε για όλο το χρόνο ως ασφαλιστική δικλείδα, ενώ η Εκκλησία συνεδρίαζε για 35 μέρες το χρόνο.

Το κακό είναι ότι οι σημερινοί θιασώτες της άμεσης δημοκρατίας αποδέχονται πλήρως την αντιπροσωπευτική Βουλή της αρχαίας Αθήνας, ενώ δεν θέλουν να ακούσουν για αντιπροσωπευτική Βουλή και μάλιστα όπως την ορίζω στο βιβλίο μου σε ότι αφορά τη διαδικασία συγκρότησης μιας δημοκρατικής Βουλής (για τους αναγνώστες αυτού του άρθρου υπάρχει και σχετικό άρθρο μου στην ιστοσελίδα SLpress.gr). Η αντίφαση αυτή δείχνει και το πόσο πρόχειρα είναι και τα συμπεράσματα τους με τα οποία βάλουν κατά του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτικού συστήματος.

Δηλαδή, καταλήγουν στην κατάργηση αυτού του μόνου πρακτικού, σε ό,τι αφορά την λειτουργικότητά του θεσμού, καθώς και καθ’ όλα δημοκρατικού θεσμού με βάση το σημερινό αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα που προκύπτει με διαδικασίες ενός ολιγαρχικού συστήματος! Δημοκρατική λύση είναι εφικτή σήμερα με την προϋπόθεση ότι οι πολίτες πραγματικά την θέλουν και ο δρόμος για τη δημοκρατική λύση είναι ειρηνικός και είναι μια λύση για όλους και όχι για τους λίγους ή τους πολλούς.