Πρωταθλητές στη μικροπολιτική

Γράφει ο Μένιος Τασιόπουλος  – 

Το να εμπλέκεται πλέον κάποιος στην πολιτική είναι σαν να ασκεί κάποιο επάγγελμα. Στους δύσκολους, μάλιστα, καιρούς των Μνημονίων, όπου τα περιθώρια κέρδους και για τους ελεύθερους επαγγελματίες έχουν συρρικνωθεί σημαντικά, η βουλευτική αποζημίωση με τις παροχές και τα επιδόματα, έχουν πολύ μεγάλο οικονομικό ενδιαφέρον. Για τον λόγο αυτό, η εμπλοκή στην πολιτική συνήθως δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο, με αποτέλεσμα να εκφυλίζεται σε μικροπολιτική.

Δεν είναι μέρος μιας συνολικότερης προσπάθειας για τον επαναπροσανατολισμό και την αναδιοργάνωση της χώρας. Δεν είναι μία στράτευση υπέρ του λαού και του έθνους. Είναι απλά μια δουλειά! Ο “μάχιμος πολιτικός” δεν έχει μεγάλη διαφορά στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα γεγονότα και τις συνθήκες από τον “μάχιμο δικηγόρο”. Πάνω και πέρα από όλα, το δίκιο του πελάτη του. Η μόνη διαφορά είναι ότι  πελάτης του πολιτικού δεν είναι κάποιος ιδιώτης, η κάποιος κακοποιός, αλλά το κόμμα και ο ψηφοφόρος του.

Επίσης, μια σημαντική διαφορά είναι ότι στην πολιτική ζωή δεν έχουμε κάποιο δικαστή που προσπαθεί να εφαρμόσει το νόμο, όπως σε μια αίθουσα δικαστηρίου. Έχουμε ένα σύνολο ανθρώπων που στιγμιαία, την ώρα που βρίσκονται στην κάλπη “γράφουν” το νόμο. Ορίζουν, δηλαδή, ποιοι θα έχουν την σφραγίδα του κράτους, δηλαδή την εξουσία. Ορίζουν, επίσης, ποιοι θα κρίνουν τις πράξεις των κυβερνώντων, λαμβάνοντας τον μισθό τους και περιμένοντας να τους δοθεί η ευκαιρία να γίνουν από αντιπολίτευση συμπολίτευση.

Οι Έλληνες πολιτικοί, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, εκτός από «καριερίστες» αρέσκονται να είναι και ανεύθυνοι σε σχέση με τις μεγάλες αποφάσεις, αυτές που έχουν στρατηγικές επιπτώσεις για το έθνος και τον λαό. Προτιμούν τις μεγάλες αποφάσεις να τις λαμβάνουν άλλοι. Ακόμη και αν αυτοί οι άλλοι είναι απλώς γραφειοκράτες.

Στην προκειμένη περίπτωση οι υπάλληλοι της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, οι επιτελείς του ΝΑΤΟ, ακόμα και ξένοι πολιτικοί που είναι ταγμένοι να υπηρετούν τα συμφέροντα των δικών τους κρατών και λαών.

Οι δικοί μας πολιτικοί αγαπούν την μικροπολιτική, ασκούνται μονίμως επί αυτής όχι μόνο στις περιόδους της ευημερίας, αλλά και στις περιόδους της χρεοκοπίας και της “δουλοπαροικίας”, όπως η σημερινή. Τελικά αποδεικνύεται ότι μόνο γι’ αυτήν μπορούν να μιλήσουν. Για την ακρίβεια, είναι πρωταθλητές…