Πρωτίστως το εθνικό συμφέρον στο Μεταναστευτικό

Η υπόθεση του “μεταναστευτικού” κινδυνεύει να χωρίσει την Ελλάδα στα δύο. Αν δεν την έχει ήδη χωρίσει… Εάν αποφασίσει κάποιος να μελετήσει τα σχόλια στο διαδίκτυο θα νομίσει ότι η χώρα βρίσκεται σε “εμφύλιο πόλεμο»”. Οι ύβρεις είναι επιπέδου του χειρότερου χαμαιτυπείου και το λυπηρό είναι ότι δεν εκτοξεύονται μόνο από τους ψεκασμένους της Χρυσής Αυγής αλλά και από άλλους χώρους. Την ίδια στιγμή, κόμματα και πολιτικοί που εκφράζουν γνώμες δημόσια, μπορεί ιδιωτικά να λένε εντελώς διαφορετικές απόψεις. Δημόσια, βλέπετε, πρέπει να είναι “πολιτικά ορθοί”!

Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση βρέθηκε ενώπιον μίας πολύ δυσάρεστης κατάστασης που δεν την είχε προβλέψει. Και πρέπει να την αντιμετωπίσει. Εξελέγη με μία ατζέντα που ικανοποιούσε τις μάζες, αλλά φαίνεται ότι αυτή στην αρχή της διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία, είχε κάπως αλλάξει. Οι αντιδράσεις στο κόμμα επανάφεραν τη Ν.Δ. στην …τάξη! Και προσπαθεί να βρει λύσεις. Είναι δύσκολο. Μπορεί να αποδειχθεί και αδύνατο αν ο Ταγίπ Ερντογάν αποφασίσει το αδιανόητο.

Οπότε, στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, πρέπει ο καθένας να βάλει το χέρι στην καρδιά και να αποφασίσει με βάση το εθνικό συμφέρον, όχι το κομματικό ή το προσωπικό.

Κάποιοι από εμάς έχουμε ιδιαίτερες ευαισθησίες, επειδή ερχόμαστε από οικογένειες μεταναστών. Δικοί μας άνθρωποι, συγγενείς, φίλοι και χωριανοί πήγαν στη Βρετανία, στην Αμερική, στην Αυστραλία, και στη Νότιο Αφρική για να αλλάξουν τις ζωές τους. Οι περισσότεροι τα κατάφεραν. Άλλοι χάθηκαν μέσα στην ανωνυμία και δεν επέστρεψαν ποτέ στην Κύπρο. Στη ξενιτειά δεν τους έκλαψε κανένας.

Απόλυτη αφομοίωση

Οι πρώτοι μετανάστες, που πήγαν στα ξένα στις αρχές του αιώνα, υπέστησαν τα πάνδεινα. Μου έλεγε ένας από τους παππούδες μου, αδελφός της γιαγιάς μου, ότι το χειρότερο που συνέβη σε πολλούς μετανάστες ήταν η υποχρεωτική αμερικανοποίηση του ονόματός του. Δεν το ήθελαν, αλλά ήταν υποχρεωτικό. Αρκετοί έπεσαν θύματα της ρατσιστικής Κου Κλουξ Καν. Άλλοι έχασαν τις ζωές τους στα ανθρακωρυχεία ή κατασκευάζοντας υπόγειους σιδηρόδρομους.

Όσοι άντεξαν τις κακουχίες προχώρησαν. Γέννησαν παιδιά, ήρθαν μετά εγγόνια, και δισέγγονα. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία διακρίθηκαν στην Αμερική, και στις άλλες χώρες μετανάστευσης τους. Μερικά παιδιά της τέταρτης γενιάς, έχουν στην καρδιά τους την Ελλάδα και την Κύπρο. Άλλα απλά σου λένε ότι ο παππούς και η γιαγιά ήταν Έλληνες.

Η αφομοίωση είναι απόλυτη. Από κάποιες στατιστικές που είδαν το φως της δημοσιότητας, οι Ελληνοαμερικανοί είναι πρώτοι στην εκπαίδευση και δεύτεροι σε επίπεδο οικονομικής κατάστασης. Για να γίνουν όλα αυτά πέρασαν 100 χρόνια. Το πιο σημαντικό που επιθυμώ να καταθέσω, είναι ότι οι μετανάστες από την Ελλάδα και την Κύπρο, σεβάστηκαν τις χώρες που τους δέχθηκαν, τους νόμους και τους κανόνες. Και μέχρι σήμερα νιώθουν σεβασμό και αγάπη για τις δεύτερες πατρίδες.