Ψάχνει βηματισμό στην αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ

Η στρατηγική στόχευση να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ 150.000 μέλη είναι τακτικά εύλογη, αν και έρχεται με δύο χρόνια τουλάχιστον καθυστέρηση. Όταν είχε την εξουσία ήταν εφικτή. Τώρα θα συναντήσει τον σκεπτικισμό των ψηφοφόρων του που είδαν κατά την περίοδο της εξουσίας του τις πόρτες του κόμματος ερμητικά κλειστές και τα πασοκογενή στελέχη στην απέξω, (εκτός από κάποιες σημειολογικές εξαιρέσεις). Οι δε προσχωρήσεις της τελευταίας στιγμής ήταν ανεπιτυχείς, αν δεν ήταν επικοινωνιακές γκάφες. Συνεπώς, ένα σκορ κοντά στα 90.000 μέλη δεν θα είναι κακή επίδοση.

Όμως, το πολιτικό παιγνίδι για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία δεν παίζεται εκεί, ούτε στα “έξι βήματα” που διατύπωσε ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτά είναι αναγκαία οργανωτικά, αλλά δεν αποτελούν πολιτική. Στο πολιτικό πεδίο, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να τα έχει χαμένα. H “δομική αντιπολίτευση”, όρος εισαχθείς μεταπολιτευτικά από τον Κώστα Σημίτη, απαιτεί άλλο πολιτικό λόγο, άλλη επικοινωνία και κυρίως καλά επεξεργασμένες αντιπροτάσεις.

Κάτι τέτοιο δεν έχει φανεί. Παράδειγμα, η ψήφος των ομογενών και των Ελλήνων του εξωτερικού. Ο ΣΥΡΙΖΑ κρύφτηκε πίσω από μία νομοτεχνικού χαρακτήρα έκθεση για να καταψηφίσει και μυωπικά δεν μπόρεσε να δει το δάσος, το εθνικό συμφέρον. Ο Έλληνας δημοσιογράφος Κώστας Καραμάρκος από τη Μελβούρνη, όπου τον ξαναέστειλε εκεί η κρίση, έγραψε: «Το ελληνικό έθνος έχει μια οικουμενική διάσταση, η ταυτότητά μας συγκροτείται συνεχώς, ο εξωελλαδικός Ελληνισμός δεν είναι αντιδραστικός ευμεγέθης “εχθρός” που θα προσέλθει μαζικά στις κάλπες του εξωτερικού, έτσι ώστε να μπορεί να φτάσει μέχρι μια ενδεχόμενη αλλοίωση οριακού εκλογικού αποτελέσματος στην Ελλάδα.

»Απόκτηση δικαιώματος ψήφου των Ελλήνων πολιτών του εξωτερικού, και αυτό μπορεί και πρέπει να συμπεριλαμβάνει και τους ομογενείς που έχουν, ή που μπορεί να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια και να γραφτούν στους εκλογικούς καταλόγους της Ελλάδας, συνεπάγεται ορισμό και συγκρότηση του οικουμενικού μας έθνους, της οικουμενικής μας συλλογικότητας και με πολιτικούς όρους». Εννοείται πως ούτε η ΝΔ είχε αυτό στο μυαλό της όταν εισηγήθηκε το νομοσχέδιο…

Τι είδους ήττα ήταν

Μπορεί η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές να μην ήταν ως ποσοστό στρατηγική, χάρις στην δουλειά που έριξε ο Τσίπρας προσωπικά, αλλά είναι στρατηγική πολιτικά, αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με την σύμπραξη της Φώφης Γεννηματά και θα δούμε ποιών άλλων, θα φτιάξει σύνταγμα στα μέτρα του, ενώ ξηλώνει συστηματικά της πολιτικές και τις δομές του ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς, οψέποτε ο νέος (;) ΣΥΡΙΖΑ επανέλθει στην εξουσία, θα βρεθεί μπροστά σε τετελεσμένα μιας άλλης, εκ διαμέτρου αντίθετης, πολιτικής.

Δεν ισχυριζόμαστε εδώ ότι η ήττα ήταν στρατηγική, όμως χάθηκε μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία για την αριστερά. Με μια νίκη εκτός μνημονίου θα μπορούσε να αναπτύξει και να εδραιώσει μια εναλλακτική πολιτική στον μονόδρομο της ΤΙΝΑ (there is no alternative) για τη χώρα και για την Ευρώπη. Δείτε τώρα, πως όλοι συζητούν για το α΄ εξάμηνο του 2015 και ξεχνούν πως η μόνη πολιτική δύναμη που κατάφερε -όπως όπως- να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και τώρα κυβερνά το κόμμα που χρεοκόπησε την Ελλάδα.

Εννοείται πως δεν ήταν το επικοινωνιακό έλλειμμα που χάρισε την ήττα στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα ελλείμματα σε τεχνογνωσία και στην αίσθηση της οικονομίας. Αυτό φάνηκε με τη μεγάλη γκάφα της εκχώρησης των τραπεζών και ενός ενεργητικού 350 δισ. ευρώ, κατά την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση, έναντι 6 δισ. ευρώ στα funds, με συνέπεια μεταξύ άλλων της διαχείρισης του ιδιωτικού χρέους.

Αλλά πίσω από κάθε μέτρο, κάθε πολιτική, ο Έλληνας αυτοαπασχολούμενος ή επιχειρηματίας διάβαζε την ογκώδη άγνοια, αν όχι αποστροφή, του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην επιχειρηματικότητα. Αυτό τον έφαγε, παρ’ ότι το μεταμνημονιακό δημοσιονομικό σχέδιο και οι ελαφρύνσεις που είχε φτιάξει ο Τσακαλώτος ήταν εξαιρετικό και συμβατό με το Μεσομακροπρόθεσμο που είχε συμφωνηθεί με τους δανειστές. Αυτό φάνηκε και από τις υπαναχωρήσεις της ΝΔ σε σχέση με τις εξαγγελίες της.

Ο νέος διμέτωπος

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπροστά του ένα συνέδριο που μπορεί να καταστεί ιστορικό, όχι όμως για να επιβεβαιώσει τη στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά για να γίνει καταλύτης της μετεξέλιξης της, μετά την νεοφιλελεύθερη στροφή του Τόνι Μπλερ και του Γκέρχαρντ Σρέντερ. Δεν έχει νόημα ο ΣΥΡΙΖΑ να ταυτιστεί με την καταρρέουσα ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ούτε να πασοκοποιηθεί.

Τα μόνα στοιχεία που μπορούν να σώσουν το δημοκρατικό σοσιαλιστικό χώρο είναι μια πολιτική τιθάσευσης των τραπεζών και των αγορών, ταυτόχρονα με μια συστηματική αναδιανομή. Κάτι τέτοιο θέλει πολύ τεχνοκρατική δουλειά, ευφυΐα και διεθνείς συνεργασίες.

Από εκεί και πέρα χρειάζεται μια διμέτωπη τακτική. Δομική αντιπολίτευση προς τη ΝΔ και μετωπική επίθεση στο ΚΚΕ, με στόχο τον απεγκλωβισμό των μαζών που εκμεταλλεύεται, εδώ και δεκαετίες τώρα, η σταλινική σέχτα του Περισσού. Το ΚΚΕ ήταν και είναι βασικός πολιτικός εχθρός του ΣΥΡΙΖΑ.

Μια συστηματική γενική, ιστορική, ιδεολογική και πολιτική επίθεση εναντίον του ΚΚΕ, εκτός από τον απεγκλωβισμό ενός 3-5% του εκλογικού σώματος θα δώσει κύρος στον ΣΥΡΙΖΑ και θα εδραιώσει την ευρωπαϊσμό του, μέσα και έξω. Με το ΚΙΝΑΛ, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρέπει να ασχολούνται, μόνο κατά περιόδους να εκφράζουν τη βαθιά τους λύπη για τον εξευτελισμό του κόμματος που άλλαξε την Ελλάδα και μετατράπηκε σε δεκανίκι της δεξιάς.

Ο παράγοντας Βαρουφάκης 

Ένα λεπτό σημείο στην πολιτική σκακιέρα. Ο Βαρουφάκης και το ΜΕΡΑ25, που έχουν ενδιαφέρουσα παρουσία στη Βουλή, γεγονός που μελλοντικά θα φέρει κέρδη. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης, είτε θα έχουν απέναντι τον Βαρουφάκη να τους πριονίζει, είτε θα είναι δίπλα μαζί, μετά από μία αυτοκριτική – εξομολόγηση των λαθών εκείνης της περιόδου.

Θα μπορούσε να οργανωθεί μια τηλεοπτική συζήτηση μεταξύ τους, χωρίς συντονιστή δημοσιογράφο, για να μιλήσουν με ειλικρίνεια, σαν άντρες, για τα λάθη τους και τις πιέσεις τους. Να εξηγήσουν πώς έγιναν τα πράγματα και ίσως στο τέλος να σφίξουν τα χέρια και να συμφωνήσουν κοινούς στόχους και θέσεις.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το συνέδριο εξακολουθήσει να είναι ένα κόμμα κολλημένο στο παρελθόν και στην δικαιολόγηση των λαθών του, δεν θα πάει μακριά. Η ολική επαναφορά θέλει θυσίες και προσαρμογή στην πραγματικότητα και όχι προσαρμογή της κοινωνίας στην πραγματικότητα του κόμματος.