Ψηφίζουμε και για τα εθνικά θέματα στις Ευρωεκλογές

Η τουρκική διπλωματία έχει αντιληφθεί το μικρόβιο της υποτέλειας που διακατέχει την ελληνική ελίτ τις τελευταίες δεκαετίες, ως εκ τούτου δεν ξενίζει η προαναφερόμενη προσέγγιση του Ερντογάν όπου, αναφερόμενος κυρίως στον ελληνοτουρκικό διάλογο, ανέφερε ότι τα προβλήματα θα λυθούν, με λίγη προσπάθεια και λίγη θυσία (που προφανώς θα πρέπει να γίνει από την πλευρά μας!). Άλλωστε τον είχαμε προϊδεάσει πέρυσι με την πρωτοφανή στα διπλωματικά χρονικά πρωθυπουργική δήλωση περί υποχωρήσεων από κάποιες θέσεις, οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης!

Ο πρωθυπουργός επέλεξε την μυστική-προσωπική διπλωματία στα ελληνοτουρκικά, χωρίς την τήρηση πρακτικών και χωρίς να δίδεται η δυνατότητα σε ερωτήσεις δημοσιογράφων. Για συζητήσεις που άπτονται κυριαρχικών δικαιωμάτων και κυριαρχίας, υποχρέωση της κυβέρνησης είναι να ενημερώσει τα πολιτικά κόμματα για τα θέματα που τίθενται στο τραπέζι του διαλόγου με την Τουρκία και να διατυπώσει με σαφείς και ξεκάθαρες θέσεις τους στόχους που προσπαθεί να επιτύχει στις διαπραγματεύσεις με τη γείτονα χώρα.

Ένα ερώτημα που δεν τίθεται στο δημόσιο διάλογο είναι το εξής: Από που παίρνει την εξουσιοδότηση ο πρωθυπουργός, δίχως τη χάραξη εθνική στρατηγικής, να συζητά ενδεχομένως και θέματα εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων; Η επιδίωξη της κυβέρνησης να διατηρήσει τα κατ’ επίφαση “ήρεμα νερά”, με υποχωρήσεις και τη μη άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, υποθηκεύει την εξωτερική μας πολιτική. Η υποχωρητικότητα αποθρασύνει τον επιβουλέα, μόνο η ισχυρή αποτροπή θα ανακόψει την επιθετικότητα της Άγκυρας. Επιπρόσθετα, επειδή στη δημοκρατία υπάρχει πάντα διάδοχη κατάσταση, το άνοιγμα της βεντάλιας των διεκδικήσεων της Άγκυρας στις διαπραγματεύσεις και ο διαφαινόμενη υποχωρητικότητα, θα βάλλουν δύσκολα στην επόμενη κυβέρνηση.

Το λόμπι του εγχώριου κατευνασμού που δημιουργεί τις προϋποθέσεις της “συνεννόησης” με την Άγκυρα, οδηγεί τη χώρα σε μία κατ’ ουσίαν ήττα, δίχως πόλεμο. Η ειρήνη όμως δεν εξαγοράζεται με παραχωρήσεις, γιατί αυτή η πρακτική δημιουργεί έναν αέναο κύκλο υποχωρήσεων που τελικά θα οδηγήσουν μοιραία στο απευκταίο, στον πόλεμο.

Εκλογές διαμαρτυρίας

Οι εκλογές αυτές είναι κατά παράδοση “εκλογές διαμαρτυρίας”. Στην παρούσα στιγμή η έκφραση διαμαρτυρίας είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Η κυβέρνηση, με την αλαζονεία που την χαρακτηρίζει, θεωρεί ότι μπορεί ελεύθερα να παραβιάζει το Σύνταγμα και τα όσα ορίζει η νομοθεσία, παρακολουθώντας πολιτικούς και δημοσιογράφους, ανεχόμενη την αχαλίνωτη κερδοσκοπία και ακυρώνοντας ουσιαστικά την πρόσβαση στην υγεία για τους οικονομικά ασθενέστερους. Όσον αφορά τα εθνικά μας θέματα, ο πρωθυπουργός έχει αυτοεξουσιοδοτηθεί να τα χειρίζεται προσωπικά ο ίδιος, ξεδιπλώνοντας τις “διπλωματικές του ικανότητες”, μην πείθοντας για το “πόθεν έσχες” αυτών…

Τα προαναφερόμενα καθιστούν αδήριτη αναγκαιότητα να δοθεί ένα ισχυρό μήνυμα στην κυβέρνηση, που θα εκφράζει τη δυσαρέσκεια. Αυτή τη φορά η λήθη δεν πρέπει να “νοθεύσει” το εκλογικό αποτέλεσμα, οι κυβερνητικές μεθοδεύσεις στο έγκλημα των Τεμπών δεν μπορούν να ξεχασθούν! Το δε διακύβευμα όσον αφορά τα εθνικά μας θέματα, θέτει υπαρξιακά ζητήματα. Η κυβέρνηση, με μία πρεμούρα ανεξήγητη, στο πλαίσιο των ελληνοτουρκικών διαβουλεύσεων εξυφαίνει άδηλες συμφωνίες. Σ’ αυτό διευκολύνεται από την ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, ενώ η πλειοψηφία των πολιτών απλώς παρακολουθεί παθητικά ή και με αδιαφορία.

Το διακύβευμα για τα εθνικά θέματα

Τίθεται το ερώτημα, ποιο είναι το διακύβευμα των ευρωεκλογών. Οι ευρωεκλογές θα μπορούσαν να αποτελέσουν θρυαλλίδα για την αμφισβήτηση της πολιτικής κυριαρχίας της κυβέρνησης, η οποία τροφοδοτεί την αλαζονεία της. Στην περίπτωση που το ποσοστό της ΝΔ αγγίξει τον δηλωθέντα (ευφυώς) στόχο του 33%, η κυβέρνηση με τη βοήθεια των συστημικών ΜΜΕ, θα το παρουσιάσει σαν επιτυχία και επιδοκιμασία της πολιτικής της.

Αν όμως το ποσοστό της είναι κάτω από το 30%, γεγονός που θα καταδείξει κοινωνική αποστασιοποίηση από τις επιλογές της, τότε θα έχουμε ένα διαφορετικό πολιτικό κλίμα. Με αυτά τα δεδομένα, η επίτευξη της αυτοδυναμίας στις επόμενες εθνικές εκλογές θα αποτελέσει έναν πολύ δύσκολο στόχο. Στην περίπτωση που η φθορά της ΝΔ συνδυαστεί με χαμηλή πτήση για τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, τότε θα δημιουργηθεί οι πολιτικές δυνάμεις θα υποχρεωθούν να επανατοποθετηθούν στα νέα δεδομένα.

Αν το σενάριο αυτό επαληθευτεί, πιθανόν ο πρωθυπουργός να ανακρούσει πρύμναν και να μεταθέσει τη μυστική ατζέντα των ελληνοτουρκικών διαβουλεύσεων στις καλένδες. Γι’ αυτό το λόγο η ψήφος στις ευρωεκλογές έχει μία ιδιάζουσα σημασία, συνδεδεμένη με τα εθνικά θέματα. Η ενδεχόμενη πτώση του ποσοστού της ΝΔ κάτω από το 30%, θα αποδεσμεύσει και τις πατριωτικές δυνάμεις εντός της ΝΔ, με καταλυτικές εξελίξεις στο δεξιό χώρο. Η πατριωτική Δεξιά αγγίζει πλέον το 20% και αν υπήρχε το πρόσωπο που θα μπορούσε να ενώσει όλα αυτά τα διαφορετικά κόμματα, τότε θα ήταν η πραγματική αξιωματική αντιπολίτευση στο πολιτικό σύστημα, με προοπτική εξουσίας.

Το πρόσωπο αυτό θα μπορούσε ίσως να είναι ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος με δηλώσεις του – που αφορούν κυρίως τα εθνικά θέματα, αποστασιοποιείται συχνά από την κυβερνητική πολιτική – ή μια άφθαρτη προσωπικότητα που θα υποστηριχθεί από το καραμανλικό περιβάλλον και θα έχει την δυνατότητα να ενώσει την ανόθευτη Δεξιά. Σε κάθε περίπτωση, είναι εκ των ων ουκ άνευ η ενίσχυση των πατριωτικών δυνάμεων εκ δεξιών και εξ αριστερών της ΝΔ, για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της Άγκυρας.

Προκλήσεις Τουρκίας

Οι “επαγγελματίες κατευναστές” δεν μπορούν να σιωπούν στην ενσωμάτωση του δόγματος εξωτερικής πολιτικής στην τουρκική εκπαίδευση. Αυτό φανερώνει ξεκάθαρα την προοπτική των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Οι ελληνικές ελίτ βαυκαλίζονται με την εντύπωση ότι με κάποιους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις θα εξημερώσουμε το θηρίο. Η Τουρκία όμως αποκαλύπτει το ιδεολόγημά της. Το δόγμα της Τουρκίας και για τον 21ο αιώνα φαίνεται ότι θα είναι, επεκτατισμός, επιβουλή των κυριαρχικών δικαιωμάτων στους γείτονες και… παραχάραξη της Ιστορίας. Αυτό το δόγμα εμφυτεύεται στα σχολικά βιβλία των Τούρκων για τη δημιουργία γενιάς-γενιών, που θα γαλουχηθούν με τα νεο-οθωμανικά οράματα του Ερντογάν.

Το γεγονός αυτό θα έπρεπε να αφυπνίσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Η Τουρκία αποκαλύπτει για μία ακόμη φορά την αναθεωρητική της πολιτική, που περνά μέσα από την υποταγή της Ελλάδας και της Κύπρου, επιδιώκοντας να καταστήσει τις δύο χώρες προτεκτοράτα της. Προωθώντας τις διεκδικήσεις της, με επιμονή και υπομονή, η Τουρκία σήμερα κατ’ ουσίαν μας λέει: ” Ή μου δίνετε αυτά που ζητώ, διαφορετικά και αυτά που θεωρούνται δικά σας δεν θα μπορείτε να τα αξιοποιήσετε”. Σ’ αυτή τη λογική εστιάζει η εγχώρια ενδοτική ελίτ την προσέγγιση των σχέσεων μας με την Άγκυρα.

Οι προκλήσεις της Τουρκίας δεν θα πρέπει να μένουν αναπάντητες. Από την υπογραφή της διακήρυξης των Αθηνών μέχρι σήμερα έχουν γίνει επανειλημμένες προκλήσεις και ενέργειες, δίχως τη σθεναρή αντίδραση της ελληνικής πλευράς. Αυτό έχει αποθρασύνει την γείτονα, που προκλητικά καταγγέλλει την Ελλάδα, ότι παραβιάζει τη διακήρυξη των Αθηνών με την ίδρυση θαλάσσιων πάρκων, απειλώντας, είτε να ακυρώσει το ελληνικό σχέδιο, είτε να εξασφαλίσει ότι θα υπάρξει συνδιαχείριση του περιβαλλοντικού αυτού προγράμματος, το οποίο όμως αφορά περιοχές ελληνικής κυριαρχίας τις οποίες αμφισβητεί.

Εν κατακλείδι, οι καιροί ου μενετοί: Η χώρα μας αντιμετωπίζει προκλήσεις που απαιτούν μία στιβαρή και πατριωτική ηγεσία και όχι μέτριους και εξαρτημένους διαχειριστές εξουσίας. Το δημογραφικό, που αποτελεί το σημαντικότερο κοινωνικό πρόβλημα, οι μεταναστευτικές ροές, η φυγή των νέων στο εξωτερικό και σχέσεις μας με την Τουρκία, απαιτούν έναν ηγέτη που θα δώσει λύσεις, με βάση το εθνικό συμφέρον και δεν θα αποτελεί πληρεξούσιο αλλοτρίων συμφερόντων. Τα προαναφερόμενα δεν αποτελούν κινδυνολογία, οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε απαιτούν άμεση και αποφασιστική δράση γιατί οι κίνδυνοι είναι υπαρξιακοί για τη χώρα μας. Η διαφυγή από το τέλμα που έχει εγκλωβιστεί η χώρα, απαιτεί κυριολεκτικά ένα Μπιγκ Μπανγκ…