“Κράτος εν κράτη” τα “κουμπαράτα” και η διαφθορά στην Κύπρο

Η ιστορία με τα μειωμένα ναύλα της αεροπορικής διακίνησης του προέδρου (ο οποίος πολεμούσε ως γνωστό το αεροπλανάκι του προκατόχου του), οι σκοτεινές πλευρές των Μη Εξουδετερωμένων Δανείων, οι διάφορες ιστορίες του παρελθόντος, όπως αυτή της Focus, συνθέτουν μια εικόνα, που παραπέμπει στα ήθη και έθιμα του πολιτικού συστήματος.

Αποτελούν ήθη και έθιμα που τηρούνται και από την κοινωνία, που δίνει τον δικό της αγώνα από τον καναπέ και τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και δεν είναι μόνο αυτά, που έχουν ήδη μπει στο ράφι της λήθης. Υπάρχουν και μια σειρά άλλα, που δείχνουν πως η συντήρηση των διαφόρων παθογενειών και στρεβλώσεων είναι για κάποιους επιλογή.

Για παράδειγμα, οι κατηγορίες/ισχυρισμοί, για ξέπλυμα βρόμικου χρήματος ή για τα
“χρυσά διαβατήρια”, προδήλως διαμορφώνουν την εντύπωση πως στην Κύπρο υιοθετείται η λογική του αεριτζή, της αρπαχτής. Σε ένα κράτος σοβαρό τα πάντα δεν πρέπει να περνούν από οικονομικούς υπολογισμούς, ούτε μέσα από το πελατολόγιο λογιστών, δικηγόρων κ.λπ. Και όλα αυτά εδραιώνουν πρακτικές που φαντάζουν ανίκητες.

Δεν πείθει το πολιτικό σύστημα

Παρακολουθώντας τις συζητήσεις στη δημόσια σφαίρα είναι σαφές πως το πολιτικό σύστημα δεν πείθει όταν εξαγγέλλει –ουκ ολίγες φορές– πόλεμο κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς. Δεν πείθει το πολιτικό προσωπικό όταν εξαγγέλλει κάθαρση και πόλεμο με τη διαπλοκή.

Πώς θα αλλάξει αυτή η κατάσταση; Ποιος θα αναλάβει να καθαρίσει τον “στάβλο του Αυγεία”; Άνθρωποι με καθαρά χέρια μπορούν να βρεθούν; Μπορούν, αλλά ποιος είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τη διαπλοκή, ένα εδραιωμένο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο; Το δεδομένο είναι πως το πολιτικό σύστημα, αν και δεν πρέπει να τσουβαλιάζονται όλοι, δεν μπορεί να πείσει.

Πώς να πείσουν όταν στο πόθεν έσχες τους κάποιοι δείχνουν να έχουν τεράστια δάνεια και μηδαμινές αποταμιεύσεις; Πώς να πείσουν πως όταν δεν έχουν αναστολές να πειράξουν και αποθέματα εργαζομένων; Εξαγγελίες του τύπου «θέλουμε διαφάνεια» γίνονται από πολλούς. Το ζητούμενο είναι να μην υπάρχει αναίρεση στην πράξη όταν φθάνει η ώρα της κρίσης και αναζητούνται διαδικαστικές φόρμουλες.

Καθεστώς η διαπλοκή

Δεν είναι τωρινά τα φαινόμενα. Σήμερα έχει χοντρύνει το παιχνίδι. Όταν όλα αυτά γίνονταν στη βάση και των κουμπαράτων, ήταν για κάποιους και μια “γλαφυρότητα”(!), ιστορίες του χωριού ένα πράγμα. Όμως ούτε τα κουμπαράτα, ο παλιός παραγοντισμός, νομιμοποιούνταν, όσο και να παρουσιάζονταν ως αθώα. Αυτά ήταν πρόδρομος της σημερινής κατάστασης πραγμάτων, με τις υπόγειες συναλλαγές και τα μαύρα σακούλια. Έχουν περάσει στο DNA κάποιων, αυτές οι πρακτικές.

Στη δημόσια σφαίρα είναι οι μεν και οι δε. Και η μάχη είναι σκληρή και αδυσώπητη στα πεδία των τηλεοπτικών πάνελ. Όταν, όμως, είναι για να μπει το δάκτυλο στο μέλι, εκεί μπορεί να πέσουν τα τείχη του διαχωρισμού! Αυτά διαπερνούν οριζόντια τα πολιτικά και ιδεολογικά στρατόπεδα!

Για να μπορέσει η χώρα να αντιμετωπίσει τη διαπλοκή πρέπει να απαλλαγεί από τα όσα σαθρά λειτουργούν στο σύστημα. Για να μπορέσει η χώρα να πολεμήσει και να κινήσει τη διαφθορά πρέπει να δει κατάματα τον εχθρό. Και για να γίνουν όλα αυτά, πρέπει να υπάρχει ένα αυτοπροσδιορισμός εφ’ όλης της ύλης.

Η ανοχή στη διαπλοκή, στην αδικία είναι φαινόμενο που επηρεάζει τις αντιδράσεις σε όλα τα φαινόμενα. Από τα πιο μικρά μέχρι και τα πιο μεγάλα. Ακόμη και έναντι της κατοχής (ραγδαία η ομαλοποίηση) αλλά και μπροστά σε ξένους κερδοσκόπους (οι προσκαλούντες την τρόικα και οι υπηρετούντες αυτήν).