Rafale: H large Ελλάδα ψωνίζει από τα ακριβά “μαγαζιά”!

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, στα ΜΜΕ κάθε μορφής και είδους, αναγγέλλεται πανηγυρικά ότι, για μια ακόμα φορά, εισερχόμαστε σε περίοδο αποκλιμάκωσης, στις “διαφορές” μας με την Τουρκία. Η ευτυχής αυτή εξέλιξη οφείλεται στην καταλυτική παρέμβαση των κυρίων Τραμπ και Πομπέο.

Ο δεύτερος μάλιστα, ερμηνεύοντας την βούληση του πρώτου, νουθέτησε τους ηγέτες των δύο χωρών «να υποχωρήσουν», έτσι ώστε «να αρχίσουμε (όλοι μαζί, υποθέτουμε και οι ΗΠΑ) να έχουμε διπλωματικές συζητήσεις για τις διαφωνίες που υπάρχουν στην Ανατολική Μεσόγειο, τις διαφωνίες για την ασφάλεια (βλέπε αποστρατιωτικοποίηση νησιών από την Ελλάδα), τους ενεργειακούς πόρους (βλέπε συνεκμετάλλευση) και τις θαλάσσιες ζώνες». Ούτε, λοιπόν, χωρικά ύδατα, ούτε υφαλοκρηπίδα, ούτε ΑΟΖ, οι ζώνες βλέπετε δεν προβλέπονται από κανένα σύστημα δικαίου.

Με λίγα λόγια ο κος Πομπέο περιέγραψε, διπλωματικά, το τουρκικό πλαίσιο των διαπραγματεύσεων. Στις 1-2 Σεπτεμβρίου πάντως το κλίμα ήταν για πολεμική κινητοποίηση. Για αύριο δεν θα βάζαμε στοίχημα! Ανακοινώθηκαν (εντάξει διέρρευσαν) προγράμματα εξοπλισμών θαυμαστού κόστους, τεσσάρων, επτά ή και δέκα δισ. ευρώ.

Το πού θα βρεθούν μάλιστα εξηγήθηκε. Θα γίνουν θυσίες… Τις θυσίες αυτές φυσικά θα τις κάνουν οι εργαζόμενοι, οι μισθωτοί, οι επαγγελματίες και οι γνωστοί στις ανά την επικράτεια Ανεξάρτητες Αρχές Δημοσίων Εσόδων. Οι άλλοι, “επενδυτές και άνω” θα ήθελαν να κάνουν θυσίες, αλλά αφού δεν τους γνωρίζουν στις Ανεξάρτητες Αρχές Δημοσίων Εσόδων πώς να τις κάνουν; Οι θυσίες αυτές θα κατατεθούν στον βωμό του νέου μας συμμάχου, της Γαλλίας. Από εκεί θα πάρουμε Rafale και φρεγάτες Belharrra. Έτσι, για ξεκίνημα, επτά δισεκατομμύρια ευρώ!

Φρεγάτες ποτισμένες με μαγικό φίλτρο!

Για να δώσουμε ένα μέτρο σύγκρισης το ποσό ισοδυναμεί με το κόστος ενός αεροπλανοφόρου τύπου “Σαρλ Ντε Γκωλ” ή “Κουίν Ελίζαμπεθ”, μαζί με τον εξοπλισμό τους. Με τα ίδια λεφτά εμείς θα πάρουμε 18 Rafale και δύο φρεγάτες. Ακούγεται ότι το κόστος της κάθε μιας από τις τελευταίες –πλοία των 4.000 τόνων– θα είναι 1,2 δισ. ευρώ.

Με το ίδιο ποσό οι Τούρκοι κατασκεύασαν το “Anadolu” των 30.000 τόνων, μαζί με τον εξοπλισμό του (πλην των F-35). Η τυχόν διαφορά στο κόστος και το προϊόν εξηγείται με αυτονόητο τρόπο: οι γαλλικές φρεγάτες έπεσαν –όταν ήταν μικρές– στο μαγικό φίλτρο του Πανοραμίξ και φυσικά έκτοτε προικίστηκαν με ακαταμάχητη δύναμη. Ε, να μη δώσει κανείς κάτι παραπάνω; Άσε δε που έχουν και ωραία μύτη, σαν της Κλεοπάτρας ένα πράμα!

Για τα Rafale δεν έχουμε τίποτε να πούμε. Ο βασικός τους σχεδιασμός έγινε τη δεκαετία του 1970 και του 1980, δηλαδή πριν από σαράντα και βάλε χρόνια. Αυτό πιστοποιεί τη διαχρονική τους αξία. Είχαν όλο το χρόνο να εξελιχθούν και φυσικά εξελίχθηκαν. Κάθε εξέλιξη πρόσθετε σε αξία, με τελικό αποτέλεσμα το καθένα από αυτά να κοστίζει πολύ παραπάνω. Εκτός Γαλλίας πουλήθηκαν σε μικρούς αριθμούς (όχι σε φτωχές αεροπορίες).

Ο κατάλογος των πελατών που χάθηκαν, καθώς το γενικό κόστος αποδείχθηκε υπέρτερο των πλεονεκτημάτων τους, είναι σαφώς μεγαλύτερος. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονται και πολύ “φτωχά” κράτη, όπως η Ελβετία. Η Ελλάδα, όμως, ψωνίζει πάντοτε από τα πιο ακριβά μαγαζιά! Τον λογαριασμό, είπαμε, τον στέλνει στον λαό της, στους εργαζόμενους. Είναι πολύ πιθανό, όμως, οι τελευταίοι ό,τι χάσουν σε χρήμα, να το γλυτώσουν σε αίμα.

Λεφτά στην ελληνική πολεμική βιομηχανία

Λέγεται ότι ο γαλλικός στρατός, ναυτικό και αεροπορία, είναι πρόθυμοι να πολεμήσουν για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Για την ακρίβεια έχει γίνει σχετικό τάμα στην Παναγία της Τήνου και, όπως όλοι γνωρίζουμε, πάντοτε η Παναγία ανταποκρίνεται στις παρακλήσεις των Ελλήνων! Αντί όμως να περιπλανιόμαστε στις σελίδες των παραμυθιών ας ρωτήσουμε (ως απλοϊκοί που είμαστε) μερικά στοιχειώδη.

Η Ελλάδα έχει στα χαρτιά 150 και βάλε F-16. Πετάνε όλα; Είναι όλα αξιόμαχα; Ή κάτι λείπει εδώ, κάτι εκεί; Η Ελλάδα έχει, στα χαρτιά 40 και βάλε Μιράζ. Είναι όλα αξιόμαχα; Μήπως λείπει τίποτα; Και πάει λέγοντας… Γιατί δεν αρχίζουμε από εκεί, αντί να σκεφτόμαστε ότι μας λείπουν οκτώ μεταχειρισμένα Rafale για να κάνουν άμεσα τη διαφορά;

Με τα ποσά που ακούγονται ότι θα καταβληθούν στους νέους, ή στους παλαιούς φίλους και συμμάχους, πολλά μπορούν να γίνουν στο πεδίο της στρατιωτικής αποτροπής. Μπορούν να πολλαπλασιαστούν οι δυνατότητες μιας εθνικής πολεμικής βιομηχανίας. Και δεν εννοούμε την πώληση ναυπηγείων, λόγου χάρη, σε επενδυτές που στο συμβόλαιο αγοράς βάζουν ρήτρα να πουλήσουν υποχρεωτικά στο ναυτικό μας τα δικά τους πλοία (τα έχουμε δεν τα έχουμε ανάγκη).

Μιας βιομηχανικής υποδομής που θα κρατά το καταπληκτικό σύνολο όπλων που ήδη διαθέτει η χώρα μας σε αξιόμαχη κατάσταση. Που θα μπορεί να χτίζει αξιόμαχα οπλικά συστήματα, ξεκινώντας από βελτιώσεις σε όλα τα μεταχειρισμένα που μαζεύει σαν χωματερή η Ελλάδα. Που τελικά, θα μπορεί να δημιουργεί δικά της όπλα βασισμένα στις πραγματικές αμυντικές ανάγκες της χώρας.

Χρειαζόμαστε μία πατριωτική επανάσταση

Το βασικό στρατιωτικό πλεονέκτημα, όπως διαμορφώνεται υπέρ της Τουρκίας, δεν οφείλεται στο ότι τα όπλα της διαφέρουν τεχνολογικά από τα αντίστοιχα ελληνικά. Κατά 80% για τα ίδια οπλικά συστήματα μιλάμε. Το ακαταμάχητο πλεονέκτημα είναι ότι τα τουρκικά οπλικά συστήματα, οι πλατφόρμες ειδικά, είναι πιο αναλώσιμα από τα δικά μας. Οι κορβέτες Milgem κοστίζουν (τιμή εξαγωγής) 250 εκατομμύρια ευρώ η μία και οι νέες φρεγάτες (οι F-100) 500 εκατομμύρια.

Η εμμονή των ελληνικών κυβερνήσεων στο να αντιμετωπίσουν τα πλοία αυτά με αντίστοιχα των 1,2 ή του 1,5 δισ. ευρώ, ξεπερνά τα όρια του παράλογου. Μια πολεμική σύγκρουση όπου η μια πλευρά μπορεί να διακινδυνεύσει και η άλλη δεν μπορεί, δεν χρειάζεται καν να αρχίσει. Όλοι μπορούν να φανταστούν την έκβασή της! Τελικά, για να γίνει άξια η χώρα μας να υπερασπιστεί τον εαυτό της, είτε χρειάζεται κάποιο θαύμα, είτε κάποια θεϊκή παρέμβαση.

Είτε χρειάζεται (το πιο εφικτό;) την συνταξιοδότηση του παρόντος πολιτικού συστήματος (οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου μαζί). Χρειάζεται την ριζική μεταβολή των πολιτικών στόχων και επιλογών. Μια πατριωτική επανάσταση η οποία –στις παρούσες συνθήκες– δεν μπορεί παρά να είναι βαθύτατα κοινωνική. Ειδεμή; Πώς το λένε το καλημέρα στα τούρκικα; Ή, αν προτιμάτε την εκδοχή των “συμμοριτών”: «Καλή αντάμωση στα γουναράδικα»!