Σαν να μην έχει μεσολαβήσει η μνημονιακή θύελλα…

Γράφει ο Ιωάννης Λάμπρου  – 

Επ’ αφορμή του ζητήματος της επιδότησης ενοικίου στο πολιτικό προσωπικό φάνηκε πόσο υποκρισία υπάρχει στον δημόσιο βίο. Δικαίως η κοινή γνώμη αντέδρασε στην επιδότηση ενοικίου σε υπουργούς οι οποίοι, εισοδηματικά, δεν χρειάζονται να κάνουν χρήση των ευεργετικών διατάξεων του νόμου, έστω αν και η επιδότηση αυτή αποτελούσε τμήμα της συνολικής υπουργικής αμοιβής. Παράλληλα, όμως, ανέχεται επί δεκαετίες προνόμια επί προνομίων κομματικών και κυβερνητικών στελεχών παρά τη μνημονιακή θύελλα.

Μερικές φορές, μάλιστα, δέχεται και κολακεύεται να εκπροσωπείται από γόνους πολιτικών τζακιών, θλιβερές ανθυπομετριότητες του δημόσιου βίου, την τρυφηλή ζωή των οποίων χρηματοδοτεί γενναιόδωρα δεκαετίες τώρα. Η απόσταση μετά από οκτώ χρόνια μνημονιακών πολιτικών μεταξύ πολιτικού προσωπικού και κοινωνίας συνεχίζει να υφίσταται.

Η ιώβεια υπομονή του ελληνικού λαού (προϊόν σοφίας ή παραίτησης;) επιτρέπει στο πολιτικό προσωπικό της χώρας να συνεχίζει να συμπεριφέρεται ωσάν να μην είχαν μεσολαβήσει τα οκτώ τελευταία χρόνια και να κάνει χρήση πλείστων ευεργετικών προνοιών του νόμου. Τέτοιες συμπεριφορές, αν και νομότυπες, είναι παντελώς ακατάλληλες στην υφιστάμενη συγκυρία.

Απαιτούνται και αναζητούνται συμπεριφορές από την πολιτική ηγεσία που να εμπνέουν τους πολίτες και να δίνουν την αίσθηση συμμετοχής του πολιτικού κόσμου στα δεινά των υπολοίπων. Η μείωση των κρατικών εξόδων από την μη χρήση της επιδότησης ενοικίου, ή των ταχυδρομικών τελών, ή την επιδότηση του πολιτικού γραφείου είναι ελάχιστη και δεν διορθώνει την τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας.

Ο στοιχειώδης αυτοσεβασμός, όμως, βουλευτών και υπουργών και η επίγνωση της καθημερινής αγωνίας βιοπορισμού εκατομμυρίων Ελλήνων επιβάλλει το πολιτικό προσωπικό να απέχει από το να εξαντλεί τις προνομιακές γι’ αυτό διατάξεις του νόμου. Αναδεικνύεται, επίσης, το ζήτημα της συμμετοχής συμπατριωτών μας, οι οποίοι έχουν καταξιωθεί ακαδημαϊκά και επαγγελματικά στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, ως εξωκοινοβουλευτικών σε κυβερνητικές θέσεις.

Για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο πρέπει να δίνονται κίνητρα προς αυτούς, οι οποίοι καλούνται να εγκαταλείψουν ζηλευτές θέσεις και αξιώματα σε ακαδημαϊκά ιδρύματα, πολυεθνικές επιχειρήσεις ή ερευνητικά κέντρα. Κίνητρα, όχι φυσικά με τη μορφή επιδότησης ενοικίου, αλλά δεσμεύσεων εκ μέρους της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Τέτοια κίνητρα είναι η ανάθεση συγκεκριμένων αρμοδιοτήτων, η εξασφάλιση κονδυλίων, σωστών όρων λειτουργίας και ρητών διαβεβαιώσεων ότι δεν θα ταλαιπωρούνται στο έργο τους από κομματικούς στρατούς. Τα παραπάνω τους αρκούν για να προσφέρουν στον τόπο τους. Όλα τα άλλα παρέλκουν.