Σε γραμμή εξάρτησης με “σύμμαχο” τον ΣΥΡΙΖΑ ο Μητσοτάκης

Η σταθερότητα ενός πολιτικού συστήματος και μιας χώρας εξαρτάται από τις εφεδρείες που διαθέτουν. Αν υπάρχουν πολιτικές εφεδρείες, οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται ομαλά, χωρίς τριγμούς. Είναι η πρώτη φορά μεταπολεμικά, που η χώρα δεν έχει πολιτικές-κομματικές εφεδρείες, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι. Έχουμε ένα ψευδεπίγραφο δικομματισμό, μη λειτουργικό. Το σύστημα είναι εύθραυστο. Με μια ισχυρή πίεση μπορεί να καταρρεύσει.

Εκτός από το κόμμα που κυβερνά όλα τα άλλα αγκομαχούν για την ίδια την ύπαρξή τους, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ, πάσχει σοβαρά από έλλειψη εμπιστοσύνης που του δείχνει ο κόσμος. Τα ΜΜΕ αγωνίζονται –για δικούς τους λόγους– να αποκαταστήσουν κάποια στοιχειώδη σχέση εμπιστοσύνης των εκλογέων με την αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά οι προσπάθειές τους είναι αναποτελεσματικές. Τα κανάλια διασκεδάζουν, ίσως, τον κόσμο, αλλά δεν πείθουν. Η TV έχει χαμηλό δείκτη αξιοπιστίας.

Η αντιπολίτευση πάσχει, αλλά και η κυβέρνηση κινείται όπως τα καβούρια, πλαγίως! Κυρίαρχη τάση είναι ο “σημιτισμός” ποικίλης προέλευσης, μια εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού που προσπαθεί να ελιχθεί, χωρίς να προκαλεί ένα κοινωνικό περιβάλλον διατεθειμένο ανά πάσα στιγμή για απροσδόκητες και ενίοτε εκρηκτικές λαοσυνάξεις. Το πλήθος στην Αθήνα και στα Χανιά για τον Μίκη Θεοδωράκη υπενθύμισε ότι ο κόσμος είναι σε εγρήγορση.

Για την ώρα επικρατεί ηρεμία με τη βοήθεια του γεγονότος ότι δεν υπάρχει, είπαμε, άλλη λύση. Ταυτόχρονα, όμως, η κυβέρνηση σκληραίνει όλο και εμφανέστερα τη στάση της, με αφορμή τον κορονοϊό, απέναντι στο πλήθος των αρνητών του εμβολιασμού. Αλήθεια είναι ότι την ίδια στάση τηρούν και άλλες κυβερνήσεις (Γαλλία, Ιταλία, κλπ) εφαρμόζοντας τη γραμμή ενός αδιευκρίνιστου κέντρου αποφάσεων.

Εμβόλια και αυταρχισμός

Ωστόσο, δεν σώζεται ο Μητσοτάκης επειδή κάνει ό,τι και ο Μακρόν. Η κάθε κυβέρνηση έχει τη δική της ευθύνη. Oι αρνητές των εμβολιασμών δεν είναι διόλου λίγοι. Αθροίζονται για ποικίλους λόγους, κυρίως επειδή τα εμβόλια δεν εγγυώνται ασφάλεια, ενώ είναι φανερό, ακόμα και στους ελάχιστα ευφυείς, ότι τα οικονομικά συμφέροντα των εταιριών προέχουν της υγείας των πολιτών. Αλλιώς δεν θα είχαμε αποκλεισμούς εμβολίων (π.χ. Σπούτνικ) για πολιτικούς-οικονομικούς λόγους. Πολύς κόσμος υποτάσσεται στις πιέσεις, αλλά, συνήθως, το ξεπληρώνει στις κάλπες.

Η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει από τις φωτιές, το επιβεβαίωσαν οι δημοσκοπήσεις, ενώ από την υπόθεση Αποστολάκη πληγώθηκε θανάσιμα μόνο ο ίδιος. Η υπενθύμιση, όμως, ότι η Δεξιά διαθέτει και ένα αυταρχικό πρόσωπο μπορεί να κοστίσει στη ΝΔ, την εποχή της δυσπραγίας.
Αν δεν έπασχαν τα εμβόλια, δεν θα υπήρχαν αρνητές. Ο κόσμος δεν ήταν ούτε είναι, σε καμία χώρα “αντιεμβολιαστής” εκ πεποιθήσεως. Άλλα εμβόλια, π.χ. της φυματίωσης ή της γρίπης, έγιναν αποδεκτά με ανακούφιση. Και σε καμία περίπτωση κανείς δεν δοκίμασε να τα επιβάλλει με το ζόρι, με απειλές, απολύσεις κλπ. Το σύνθημα, θυμίζω, σε μια γέφυρα στην Καλλιθέα είναι ενδεικτικό: «δεν είναι δημόσια υγεία, είναι άσκηση δημόσιας τάξης».

Με τα σημερινά δεδομένα, η ΝΔ και ο Μητσοτάκης θα κινδυνεύσουν μόνο αν ή όταν οι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ αποφασίσουν να εγκαταλείψουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να επιστρέψουν σε ένα υπό ανασυγκρότηση ΚΙΝΑΛ, θεωρώντας ότι τελείωσαν τα “πέτρινα χρόνια” και υπάρχουν ελπίδες ανάκαμψης, έστω δύσκολης. Τότε θα μπορούσε να δημιουργηθεί ευρύτερο ρεύμα, της λεγόμενης “δημοκρατικής παράταξης”, ενισχυμένο και από δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της ΝΔ. Αυτή τη στιγμή τέτοιοι όροι μεταστροφής δεν υπάρχουν. Αλλά αν η ΝΔ επιμείνει στην οδό του αυταρχισμού, μπορεί η ίδια να τους δημιουργήσει.

Η μονοσήμαντη σκέψη

Τα εμβόλια είναι καλό δείγμα για να καταλάβει κανείς τι σημαίνει εξάρτηση ή, αντίστροφα, εθνική ανεξαρτησία. Οι αντιδράσεις των κυβερνώντων στο θέμα των εμβολίων είναι εξαρτημένες, όπως στα σκυλάκια του Παβλόφ. Η Αθήνα τρέχει όταν ακούσει το κουδούνι στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο ή πέραν του Ατλαντικού. Η επιλογή των εμβολίων –ποια θα πάρουμε και ποια όχι– είναι θέμα ισχύος. Οι εταιρίες αποδεικνύονται πιο ισχυρές από τον ΠΟΥ (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας) και επιβάλλουν π.χ. την τρίτη δόση, παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του ΠΟΥ.

Η εξάρτηση φαίνεται κυρίως στην αντιμετώπιση των ανθρώπων, στη μέθοδο. Επιλέγουμε άκριτα όχι μόνο τις επιλογές, αλλά και τη μέθοδο επιβολής των εμβολίων. Αυταρχικός ο Μακρόν, από κοντά και ο Μητσοτάκης. Οι απειλές και η μεθόδευση απολύσεων για να επιτευχθεί ο εμβολιασμός, εμφανίζονται ως δική μας επιλογή κάτι που απαλλάσσει από κάθε ευθύνη τους επικυρίαρχους. Ο δε ακραίος τρόπος εφαρμογής απαλλάσσει τους κυβερνώντες από κάθε πιθανή κατηγορία των ξένων ότι είμαστε αμελείς. Αυτές οι δυο όψεις του νομίσματος είναι χαρακτηριστικές σε μια εξαρτημένη χώρα.

Συμπληρωματικά, όσοι έχουν δημόσιο λόγο σπανίως συνδέουν τη δράση της Αθήνας με έξωθεν εντολές. Μιλάνε ωσάν η (εκάστοτε) κυβέρνηση να “λύνει και να δένει” μόνη της και αυτοτελώς. Εκτός αν σκοπεύουν να “αποδείξουν” ότι ο σημερινός κυβερνήτης (ή ο χθεσινός ή ο επόμενος) είναι όργανο εκείνου ή του άλλου μεγαλοπαράγοντα ή των ξένων. Δηλαδή, όταν θέλουν να κάνουν αντιπολίτευση, χωρίς να θίξουν σε βάθος το θέμα των εξαρτημένων σχέσεων της χώρας με τους επικυρίαρχους.

Τέλος, η έλλειψη εφεδρειών χαρακτηρίζει όλο τον Δυτικό Κόσμο. Πολιτικά, π.χ. στις ΗΠΑ, την ηγεσία διεκδικούν δυο ηλικιωμένοι άνω των 70, στη Γερμανία η Μέρκελ αφήνει κενό, στην Ιταλία κυβερνάει ένας τραπεζίτης κλπ. Στην κοινωνία οι αντιθέσεις δεν εξαλείφθηκαν αλλά “κοιμούνται”. Η κλασική αντίθεση της εργατικής και της αστικής τάξης, της Αριστεράς και της Δεξιάς, τείνουν να καταχωρηθούν στο παρελθόν. Οι αντίπαλοι της κυρίαρχης άποψης τείνουν να εξαφανιστούν. Αντιθέτως, αναζωπυρώνεται η συσπείρωση των μαχόμενων λαών για την ανεξαρτησία του έθνους τους. Αλλά αυτό είναι μια άλλη Ιστορία. Που μόλις έχει ανθίσει.