Σε καραντίνα οι δανειστές – Απέλαση του οικονομικού δαρβινισμού από την Ελλάδα

Αφορμή για το παρόν κείμενο αποτέλεσε η δήλωση του νυν υπουργού Ανάπτυξης και Επενδύσεων, που θυμίζει το ιδιοφυές τραγούδι του Κελαηδόνη «δεν φταίω εγώ φταίει ο χοντρός»! «Στη διαπραγμάτευση, οι δανειστές μας», δήλωσε πρόσφατα, «δείχνουν συνέχεια χαρτιά με υπογραφές του Φλαμπουράρη, της Αχτσιόγλου και άλλων στελεχών της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, με συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Αν υπάρξει μονομερής ενέργεια για την προστασία της πρώτης κατοικίας, θα έχει επιπτώσεις στα επιτόκια και την διεθνή εικόνα της χώρας. Προτιμώ να τους πείσω για τις θέσεις μας» (για… αναβολή).

Απίστευτο αλλά αληθινό! Θέλουν να ηγούνται ενός έθνους-κράτους, φορέα του πολιτισμού της ελευθερίας, της δημοκρατίας και κληρονόμου του Λεωνίδα, του Ρήγα Βελεστινλή, του Κολοκοτρώνη και του Παλληκαρίδη, συνεχίζοντας να συνομιλούν με τους εκβιαστές, οι οποίοι οι ίδιοι ομολόγησαν πως είναι δράστες συνωμοτικών μεθοδεύσεων δολοφονίας της ελληνικής οικονομίας, του κράτους και της κοινωνίας. Είπε ή δεν είπε, για παράδειγμα, ο Ντάισελμπλουμ, όταν ρωτήθηκε κατά πόσο έχει δίκαιο όταν δήλωσε πως το πρώτο πρόγραμμα έγινε για στηριχθούν οι τράπεζες:

«Το πρώτο πρόγραμμα έγινε για να στηριχθούν οι τράπεζες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα βέβαια ήταν οι τράπεζες. Είχαμε τραπεζική κρίση και χρησιμοποιήσαμε πολλά από τα χρήματα του φορολογούμενου, με λάθος τρόπο κατά την γνώμη μου, για να σώσουμε τις τράπεζες. Ο κόσμος που επέκρινε τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος, πως “όλα έγιναν για τις τράπεζες”, έχειν κάποιο δίκαιο. Οι τράπεζες, στην Ευρώπη, σώθηκαν σε βάρος του φορολογούμενου… αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί».

Ερωτήματα προς τον υπουργό

Ερωτάται: Τέτοιες και πολλές άλλες παραδοχές και ομολογίες των δραστών της εγκληματικής και οικονομικής κακοποίησης της ελληνικής και όχι μόνο, κοινωνίας, ενέχουν ή δεν ενέχουν νομικές, θεσμικές, πολιτικές, ηθικές και πολιτικοοικονομικές προεκτάσεις; Καταμαρτυρούν, ναι ή όχι, ότι οι τεχνοκράτες και όποιοι ήταν πίσω από διεθνικά και άλλα τραπεζικά συμφέροντα, παρανόμησαν θηριωδώς κατά της Ελλάδας και ότι φέρουν την ευθύνη της συμφοράς που έπληξε ένα κράτος-μέλος εν μέσω εκβιασμών, παραπλανήσεων και ψευδών υβριστικών χαρακτηρισμών περί “διεφθαρμένων” ή “τεμπέληδων” Ελλήνων;

Ερωτάται επίσης με απλά ελληνικά: Αντί συσπείρωσης της ελληνικής κοινωνίας και αντί μιας κόκκινης γραμμής της έσχατης λογικής, της κοινωνικής συνοχής και της εθνικής ανεξαρτησίας, θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε να συνομιλούμε με κάποιους τεχνοκράτες που ομολογούν ότι εκπροσωπούν τον θηριωδέστερο Δαρβίνο όλων των εποχών, τουτέστιν τον Δαρβίνο των κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτων κερδοσκόπων και τοκογλύφων; Ομολόγησαν ή δεν ομολόγησαν δημόσια τεχνοκράτες (και όχι μόνο), όπως ο Ρέϊν και ο Ντάϊσεμπλουμ, ότι τα μνημόνια και οι εκβιασμοί που τα επέβαλαν αποσκοπούσαν στο να σώσουν τις τράπεζες τους;

Οι πελατειακές σχέσεις που ταλανίζουν την Ελλάδα διαχρονικά, ωχριούν, συγκριτικά, μπροστά στη διαφθορά άλλων κρατών-μελών όπως η Γερμανία. Αν κάτι ίσχυε και ισχύει είναι ότι εν μέσω απουσίας ορθολογιστικών πολιτικοοικονομικών δομών –κάτι που επιτάθηκε με την ένταξη στον λάκκο των λεόντων της κοινωνικοπολιτικά αθέσπιστης ΟΝΕ, την οποία επί τη ευκαιρία έκαναν για να «δέσουν (οι Γάλλοι) με νομισματικά δεσμά την Γερμανία»– οι περιουσίες των συγχρόνων Ελλήνων, εξ αντικειμένου και αδιαμφισβήτητα, είναι προϊόν τίμιου μόχθου και κόπου γενεών δύο αιώνων. Μεταναστών, ναυτικών, εφοπλιστών και τίμιων νοικοκύρηδων, αγωνιστών της ζωής κάθε είδους.

Οι πολιτικοί να σώσουν την κοινωνία

Γιατί οι πολιτικές εξουσίες και ιδιαίτερα η συγκαιρινή εν μέσω πανδημίας, καταμαρτυρημένων πλέον θεσμικών, πολιτικών και κοσμοθεωρητικών ελλειμμάτων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και πολύτιμων νομικών και θεσμικών τεκμηρίων, δεν εγείρουν αξιώσεις άμεσης διαγραφής των αποτελεσμάτων των οικονομικών εγκλημάτων κατά της Ελλάδας; Τις τους εμποδίζει άραγε!

Μήπως για να συνομιλούν ακόμη υπουργοί με τους δράστες-φορείς των μνημονιακών “θεσμών” (ο Θεός να τους κάνει θεσμούς), μάλλον σημαίνει πως κοιμούνται τον ύπνο τον αξύπνητο για το τι συμβαίνει γύρω μας! Δεν κατανοούν ότι το αύριο της Ευρώπης και του κόσμου δεν θα είναι όπως το χθες και πως δεν έχουν κανένα δικαίωμα να συνομιλούν με τους δράστες μια ανώμαλης και διεστραμμένης κατάστασης του χθες. Δράστες οι οποίοι ανενδοίαστα με αιτιολογήσεις, που ίσως ούτε ο Δαρβίνος δεν θα ξεστόμιζε, απαιτούν να αρπάξουν τα σπίτια συμπεριλαμβανόμενης της δημόσιας περιουσίας.

Είναι αμφίβολο αν, στις εκατοντάδες χιλιάδες ιδιοκτήτες σπιτιών και επιχειρήσεων που έπληξαν οι διεθνικοί και τεχνοκρατικοί Δαρβίνοι, φταίει σε κάτι έστω και ένα μικρό ποσοστό. Μια χαρά πορεύονταν τα ελληνικά νοικοκυριά, μια χαρά ήταν. Οι νοικοκύρηδες και οι οικογενειάρχες τίμια πάλεψαν να κτίσουν ένα “κεραμίδι” πάνω από τα κεφάλια τους. Μια χαρά ήταν και οι μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις, μέχρι που τους έπληξε ο μνημονιακός “θεσμικός” Δαρβίνος.

Θύματα είναι οι Έλληνες νοικοκύρηδες και δράστες οι Δαρβίνοι μιας ΕΕ, που κατάντησε υποχείριο κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτων τεχνοκρατών και διεθνικών δρώντων. Οι Έλληνες πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να φανούν αντάξιοι της υψηλοτάτης υπόστασης της ελληνικής κοινωνίας, η οποία διαμαρτυρήθηκε φιλειρηνικά για το “Μακεδονικό” (ενώ εν μέσω πανδημίας αποδεικνύει ότι τα μέλη της διακατέχονται από υψηλό αίσθημα ευθύνης), να την διασώσουν από τον Δαρβίνο των “θεσμών” που επελαύνει ξανά αδίστακτα.

Κρίση δεν είναι μόνο η πανδημία

Η ελληνική κοινωνία απαιτείται να βοηθηθεί σταθεί όρθια. Απαιτείται, να διαφυλαχθεί με κάθε τρόπο η κοινωνική συνοχή. Απαιτείται, να διαφυλαχθεί η αξιοπρέπεια και η περιουσία που απέκτησαν με μόχθο και κόπο και να εξασφαλιστεί ότι στους πολύ δύσκολους καιρούς που επέρχονται, κοινωνία και εξουσία ενωμένοι δεν θα αφήσουν να επαναληφθούν τα θηριώδη εγκλήματα κατά της ελληνικής κοινωνίας και των πολιτών της.

Γιατί αν οι πολίτες δεν αισθάνονται αξιοπρεπείς και αν πολλοί βρεθούν στον δρόμο, εξ αντικειμένου το νεοελληνικό κράτος τερματίζει τον ιστορικό του κύκλο. Δεν εξερχόμαστε της κρίσης όταν αρθούν τα περιοριστικά μέτρα! Η κρίση δεν αφορά μόνο την διάδοση του κορονοϊού, αλλά αφορά πλέον την πολιτικοοικονομική συγκρότηση, την κοινωνική συνοχή και την δρομολόγηση προϋποθέσεων οικονομικής ανταγωνιστικότητας, εντός ενός ρευστού και δυνητικά πολυτάραχου διεθνούς συστήματος.

Τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας, καταμαρτυρείται ξανά και ξανά, ότι είναι φορείς των πολιτικών παραδόσεων της ελληνικότητας, της δημοκρατίας, της ελευθερίας και των παραδοχών για το κοινό πολιτειακό συμφέρον (εθνικό συμφέρον με σύγχρονη ορολογία). Προϋπόθεση, επιτέλους, είναι οι φορείς της εξουσίας –και μέχρι να γίνει συνταγματική και νομοθετική ρύθμιση για κάτι τέτοιο– να λειτουργούν και να συμπεριφέρονται ανάλογα και αντίστοιχα. Σύμφωνα με τις ελληνικές δημοκρατικές πολιτικές παραδόσεις, να συμπεριφέρονται και να αποφασίζουν ως ανακλητοί εντολοδόχοι των πολιτών.

Σίγουρα εν μέσω κοινοτικών διαπραγματεύσεων απαιτείται άμεσα να γίνει επίκληση νομικών, θεσμικών, πολιτικών και κάθε άλλων επιχειρημάτων, όχι μόνο για να τερματιστούν τα μνημόνια, αλλά και για να αποζημιωθούν οι πολίτες για τα πολιτικοοικονομικά εγκλήματα που οι ίδιοι οι “θεσμικοί” Δαρβίνοι ομολογούν δημόσια ότι διέπραξαν εις βάρος της Ελλάδας.

Ας πούμε συνοπτικά ότι η κοινωνική συνοχή, η διανεμητική δικαιοσύνη που νομιμοποιεί τις πολιτικοοικονομικές ιεραρχίες και η αποτελεσματικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων είναι έσχατες λογικές, το ίδιο είναι και τα σπίτια των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι λόγω πολιτικοικονομικών εγκλημάτων των διεθνικών Δαρβίνων οδηγήθηκαν σε συρρίκνωση, ή και εκμηδενισμό των εισοδημάτων τους για να σωθούν οι τράπεζες εις βάρος του Έλληνα φορολογούμενου.

Η Ελλάδα να διαπραγματευτεί σκληρά

Ως προς αυτά, με νόημα, προστίθεται και το εξής: Εάν Έλληνες πολιτικοί συνεχίσουν να υποκύπτουν στους εκβιασμούς των “θεσμικών” Δαρβίνων, εάν δεν ζητήσουν να αποζημιωθούν οι Έλληνες για τις ζημιές και εάν επιχειρήσουν για ακόμη μια φορά να εκποιήσουν τις επιχειρήσεις και τα σπίτια των Ελλήνων πολιτών, παρανομούν!

Εάν δεν υπήρχαν αποδείξεις, δεν θα μπορούσε να διατυπωθεί ένας τέτοιος ισχυρισμός. Όμως, υπάρχουν άπειρες αποδείξεις. Πλέον οι φορείς της εξουσίας θα παρανομήσουν εάν δεχθούν να συζητήσουν, ή και να αποφασίσουν, επικύρωση των πολιτικοοικονομικών και θεσμικών εγκλημάτων κατά των Ελλήνων. Αυτή την φορά, αντί γονυπετούς υπακοής στους εκβιαστές, απαιτείται σκληρή διαπραγμάτευση.

Διαπραγμάτευση, με τεκμηριωμένα επιχειρήματα στην βάση ομολογιών όπως οι πιο πάνω, αλλά και δεκάδων άλλων που έγιναν και που προσφέρουν, όπως είπαμε, νομικά και κάθε άλλου είδους επιχειρήματα. Σε κάθε περίπτωση, συμφέρουσες και καλά προετοιμασμένες θέσεις και ακλόνητες ανυποχώρητες στάσεις θα είναι sine qua non παντού στο νέο διεθνές περιβάλλον, αλλά και πολύ περισσότερο στην ΕΕ.

Εκεί η Ελλάδα ως ισότιμο κράτος μέλος, που πέραν των άλλων διαθέτει δικαίωμα βέτο σε μια σειρά μεγάλων ζητημάτων, είναι απόλυτα νομιμοποιημένη να αξιώσει, να παλέψει και να επιτύχει αποφάσεις που την συμφέρον, αλλά και που με κάθε κριτήριο συμφέρουν τις προσπάθειες πολλών να διασώσουν το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, του οποίου τα προβλήματα είναι πολλά εδώ και καιρό, πλην η πανδημία τα έβγαλε στην επιφάνεια. Ως προς το τελευταίο ζήτημα, συχνά υποστηρίξαμε ότι η Ελλάδα όφειλε από καιρό να είχε προχωρήσει σε πρωτοβουλίες μεταρρύθμισης της ΕΕ. Γιατί, όπως κινείται, οι προεκτάσεις και αναπόδραστα οι συνέπειες, θα είναι καταστροφικές.