Συστημικά κόμματα ξέμειναν από… βενζίνη

Οι δημοσκοπήσεις, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας την τελευταία περίοδο, παρουσιάζουν σε σχέση με τη δύναμη των κομμάτων, τα προβλήματα ενός συστήματος σε παρακμή. Αν και υπάρχει ακόμη δρόμος μέχρι τις εκλογές, Τοπικής Αυτοδιοίκησης και ευρωπαϊκές, είναι σαφές πως τα δυο μεγάλα κόμματα, παρά την ήττα, που έχουν υποστεί στις τελευταίες προεδρικές εκλογές, αντέχουν. Αν κι αυτό είναι πάντα σχετικό.

Βεβαίως αντέχουν επειδή μετά από τους δυο μεγάλους, τα υπόλοιπα κόμματα βρίσκονται στα χαμηλά, εκτός του ακροδεξιού ΕΛΑΜ που “ανεβαίνει”. ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ παρουσιάζονται να διατηρούν δυνάμεις, χωρίς ωστόσο, να διαπιστώνεται μια δυναμική. Άλλωστε, λανθασμένα, οι συγκρίσεις που γίνονται δεν είναι με τις τελευταίες ευρωεκλογές αλλά με τις βουλευτικές. Καθώς εάν γινόταν η σωστή σύγκριση, τα ποσοστά που παρουσιάζουν σήμερα είναι αισθητά μειωμένα μέχρι και 10%.

Η αναμενόμενη ψηλή αποχή φαίνεται ότι θα τα ευνοήσει ενώ η μάχη που θα δοθεί θα είναι ποιο από τα δυο, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, θα είναι πρώτο κόμμα. Πρόκειται για μια πρωτιά εντυπώσεων και μόνο, εκτός κι εάν ένα από τα δυο κόμματα αυξήσει σημαντικά τα ποσοστά του και ανοίξει την ψαλίδα με το δεύτερο. Αυτό, επί του παρόντος, δεν φαίνεται ότι θα γίνει. Η πρωτιά, λοιπόν, όποιος και να την εξασφαλίσει δεν θα αλλάξει οτιδήποτε εκτός από τις εντυπώσεις, που θα δημιουργηθούν την ημέρα των εκλογών και τις επόμενες λίγες μέρες.

Ο ΔΗΣΥ αντιμετωπίζει τα γνωστά εσωτερικά προβλήματα και οι αναφορές από την Πινδάρου ότι «μπορεί να μην είναι πρώτο κόμμα» προφανώς και στοχεύουν στη συσπείρωση, αλλά είναι προφανές πως το εκλογικό σώμα, που αλλάζει συνεχώς, δεν έχει πλέον τέτοιες… ευαισθησίες. Άλλωστε εκείνοι στον ΔΗΣΥ, που έσπρωχναν ψηφοφόρους στον υποψήφιο του ΑΚΕΛ στις τελευταίες προεδρικές εκλογές, γνώριζαν πως “έσπαζαν” διαχρονικά “ταμπού” και ότι θα έχει τούτο συνέχεια. Είναι σαφές πως η ήττα στις προεδρικές, η αλλαγή ηγεσία, δεν τάραξαν τα νερά, αλλά προκάλεσαν αναταράξεις. Η νέα ηγεσία μπορεί να αρέσκεται στα αυτογκόλ, πλην όμως, δεν αφήνεται κιόλας να… διοικήσει το κόμμα.

Το μείζον, βέβαια, είναι πως το κόμμα της δεξιάς φαίνεται να κινείται προς τα βράχια. Φλερτάρει με τη διάσπαση ενώ είναι σαφές πως δεν έχει ολοκληρωμένη πρόταση εξουσίας. Το “αντί” δεν είναι θέση. Τα κόμματα δεν είναι οργάνωση αναλυτών, αλλά φορείς διαμόρφωσης πολιτικής και εφαρμογή της.

Χωρίς… βενζίνη και το ΑΚΕΛ

Το ίδιο ισχύει, σε κάποιο μικρότερο βαθμό και στο ΑΚΕΛ, στελέχη του οποίου περιορίζονται στο “αντί”. Δεν είναι κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά εξουσίας και κάποιοι της πρώτης γραμμής αδικούν και τη δουλειά που γίνεται στα θέματα διαμόρφωσης θέσεων. Αλλά αυτό παθαίνουν όσοι βλέπουν μόνο τις επόμενες εκλογές. Το ΑΚΕΛ, όπως πολλές φορές αναφέρθηκε, αντιμετωπίζει διαχρονικά και μια κρίση ταυτότητας, που δεν το αφήνουν να προχωρήσει.

Την ίδια ώρα, τα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, φαίνονται να οδηγούνται στις εκλογές με χαμηλές πτήσεις. Για διαφορετικούς λόγους. Κάποιοι θεωρούν πως πληρώνουν τη «φθορά» της εξουσίας. Τούτο μόνο ως άλλοθι μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Το θέμα είναι ευρύτερο και βαθύτερο. Το αποτέλεσμα των τελευταίων προεδρικών εκλογών, η ήττα των δυο μεγάλων, κανονικά θα άνοιγε λεωφόρους, θα άλλαζε τη χωροταξία του πολιτικού συστήματος. Δεν αξιοποιήθηκε η συγκυρία, πέρασε η ευκαιρία και τώρα ψάχνουν το λάθος.

Το ανησυχητικό, ωστόσο, είναι η αύξηση της ακροδεξιάς. Και τούτο δεν γίνεται μόνο στην Κύπρο. Η αντίδραση των πολιτών στις πολιτικές της λιτότητας και της ανισότητας βρίσκει, δυστυχώς, καταφύγιο στην ακροδεξιά, η οποία χρησιμοποιείται από την ολιγαρχία ως την τροχοπέδη προς την επαναστατικοποίηση των πολιτών και την υιοθέτηση ανθρωποκεντρικών, αριστερών πολιτικών.

Η αύξηση του ΕΛΑΜ είναι ευθύνη του πολιτικού συστήματος, που με τους χειρισμού του δίνει διεξόδους στην ακροδεξιά. Είναι και ευθύνη των πολιτών που θεωρούν πως ψηφίζοντας ΕΛΑΜ τιμωρούν το πολιτικό σύστημα. Δεν είναι έτσι που τιμωρείται το πολιτικό σύστημα, επιλέγοντας την ακροδεξιά.