Συστημικό “παρόν” από τον Αλέξη Τσίπρα 

Σε αυτή την κατεύθυνση ήταν και η χθεσινή του, δεύτερη κατά σειρά εκδήλωση του  Ινστιτούτου Αλέξης Τσίπρας. Από τις επιλογές των προσώπων όμως και των ομιλητών της εκδήλωσης και από την περίπου τεχνοκρατική προσέγγιση του θέματος της ακρίβειας και γενικότερα της οικονομίας, έδειξε ότι κινείται στο συστημικό πλαίσιο. 

Ο κ. Τσίπρας μοιάζει να επιδιώκει την συγκατάνευση ή και την αποδοχή αυτή την φορά του βαθέως συστήματος, για μία εναλλακτική στην διακυβέρνηση Μητσοτάκη που θα έχει κεντροαριστερό πρόσημο. Δύσκολα πράγματα. Για να το πούμε πιο απλά η κριτική που δέχεται είναι ότι επιχειρεί προσέγγιση με τα συμφέροντα που τον πολέμησαν λυσσαλέα όσο ήταν πρωθυπουργός, αλλά και το 2019-2023, και σε συνδυασμό με τα δικά του λάθη και τις εσωτερικές παθογένειες του ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησαν στην αποχώρησή του από την ηγεσία και στην παρούσα διάλυση του κόμματος.

Ορισμένοι λένε ότι «θα πρέπει να είναι αφελής για να νομίζει ότι το σύστημα που τον πολέμησε τώρα θα του ανοίξει πόρτα επιστροφής». Το επιχείρημα του Αλέξη Τσίπρα είναι ο κίνδυνος της Ακροδεξιάς. Εν ολίγοις εάν ληφθεί σαν δεδομένο ότι η διακυβέρνηση Μητσοτάκη είναι σε αποδρομή, τότε εάν δεν ενισχυθεί μία κεντροαριστερή προοπτική κινδυνεύουμε να δούμε μία ενίσχυση της Ακροδεξιάς παρόμοια με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Η εσωτερική αντίφαση του Αλέξη Τσίπρα

Το επιχείρημα αφενός είναι μεταχειρισμένο, αφετέρου η ελληνικά ακροδεξιά έχει ενδογενή χαρακτηριστικά, είναι κατακερματισμένη και δεν πείθει. Ακολούθως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Ο κίνδυνος για τον πρωθυπουργό δεν είναι από τα κεντροαριστερά ή από τα ακροδεξιά αλλά από το εσωτερικό του κόμματός του και από τους δύο πρώην πρωθυπουργούς. 

Πέραν αυτού η στάση του Αλέξη Τσίπρα έχει μία εσωτερική αντίφαση. Ενώ από τη μία δείχνει να επιδιώκει την αποδοχή των συστημικών δυνάμεων, από την άλλη μετακινείται από την θέση για προσέγγιση των πολιτικών φορέων ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και επιστρέφει στην κλασική αριστερή ανάλυση για διεργασίες βάσης και προοπτική υπέρβασης από την κοινωνία. Συστημική αποδοχή από τη μία και διεργασίες βάσης από την άλλη;

Έχει ενδιαφέρον η αποστροφή της ομιλίας του: «Είχα μιλήσει για την ανάγκη να δώσουμε οι προοδευτικές δυνάμεις και οι προοδευτικοί πολίτες περισσότερο χώρο στο “μαζί”…Το μόνο παρήγορο και ουσιαστικά ελπιδοφόρο είναι ότι κάτι αρχίζει σιγά σιγά να κινείται. Όχι σε επίπεδο πολιτικής αντιπολίτευσης. Αλλά σε επίπεδο κοινωνικής αντιπολίτευσης. Άλλωστε, ας έχουμε κατά νου, χωρίς κοινωνικές διεργασίες δε μπορεί να υπάρξει πολιτικό υποκείμενο αλλαγής. Αυτό μας δείχνει και το παράδειγμα του Νέου Λαικού Μετώπου στη Γαλλία. Η συγκρότησή του δεν ήταν μια τεχνητή συγκόλληση από τα πάνω, αλλά απαίτηση της κοινωνικής αντιπολίτευσης, στις γειτονιές, τα συνδικάτα, τα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς».

Οι θέσεις του Αλέξη Τσίπρα πόρω απέχουν από το πρόγραμμα του Μελανσόν στην Γαλλία ή της Βάκενγκνεχτ στην Γερμανία.

Επιπλέον από την στιγμή που η κοινωνία αρχίσει να κινείται κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια κατεύθυνση θα πάρει και που θα καταλήξει. Το έδειξε η πρόσφατη ιστορία στη χώρα με το αντιμνημονιακό κίνημα που ξεκίνησε από τον Αντώνη Σαμάρα για να καταλήξει στον Αλέξη Τσίπρα και στο περήφανο “όχι” στο δημοψήφισμα. Είναι ένα μάθημα που το σύστημα δεν ξέχασε.