Σκοτώνουν τη Δημοκρατία οι αδιάφοροι και την ενταφιάζουν οι διεφθαρμένοι

Και μέσα σε όλα, εμείς: άλλοτε θεατές, άλλοτε χειροκροτητές και, συχνά-πυκνά, συνένοχοι. Λυπούμαι να πω, αλλά ο λαός, αυτός ο πολυτραγουδισμένος “σοφός λαός”, ψηφίζει συχνά με το τηλεχειριστήριο, όχι με τη συνείδηση. Πόσες φορές στην Ελλάδα θα ψηφίσουμε εκείνους που αναίσχυντα μας κορόιδεψαν; Που μας επέβαλαν στανικά φόρους και μνημόνια και μας “πλήρωσαν” με περιφρόνηση και τηλεοπτικά χαμόγελα που στάζουν κυνισμό; Και μετά λέμε όλοι με στόμφο: «Ο λαός είναι σοφός». Όχι, δεν είναι. Πόσες φορές θα υποτιμήσουμε την ίδια μας τη νοημοσύνη, χειροκροτώντας εκείνους, που μας θεωρούν “ψηφοφόρους μιας χρήσεως”; Σκοτώνουν τη Δημοκρατία…

Εδώ που φτάσαμε, η μόνη ειλικρινής συζήτηση ξεκινά με ένα “ναι, φταίμε κι εμείς”. Γελάμε, για να μην κλάψουμε. Κι όταν τελειώσει το γέλιο, μένει η πίκρα. Η θλίψη για μια χώρα που ξεπουλιέται φτηνά: όχι μόνο σε τιμές, αλλά σε αξίες. Η πατρίδα κατρακυλά σε μια σιωπηλή παρακμή. Χωρίς όραμα, χωρίς φρένα, η χώρα κατρακυλά στον έσχατο πάτο της ανυποληψίας, όχι απλώς ως θύμα εξωτερικών συνθηκών, αλλά ως θύτης του ίδιου της του εαυτού. Και όσο βαθαίνει η πτώση, τόσο απομακρύνεται η ελπίδα αναστροφής. Διότι, όπως έγραφε και ο Σενέκας, «ουδείς πλανάται για πάντα. Η επιστροφή όμως, απαιτεί επίγνωση της πλάνης».

Σκοτώνουν τη Δημοκρατία…

Δεν υπάρχει πια “εμείς και αυτοί”. Το “καράβι” Ελλάδα βουλιάζει και μέσα είμαστε όλοι: θύτες και θύματα, λαμόγια και αφελείς, εργατικοί και ρετιρέ τεμπελχανάδες του κομματικού σωλήνα. Αν δεν πιάσουμε “δουλειά”, πολιτική δουλειά, ενεργή συμμετοχή, αντίσταση στην αδράνεια, δεν θα φταίνε μόνο οι άλλοι, αλλά θα φταίμε εμείς… κυρίως εμείς (εγώ, εσύ, αυτός, όλοι). Εμείς, που οι καθεστωτικοί μας θεωρούν “γραφικούς”. Περιθώριο. Ανεπιθύμητους, γιατί τους χαλάμε τη βιτρίνα. Καιρός να γίνουμε το πρόβλημα του συστήματος. Όχι με υστερίες και συνθήματα, αλλά με πράξεις. Να απαιτούμε εξηγήσεις, όχι εξυπνάδες. Λύσεις, όχι επικοινωνία. Να επιλέγουμε την πατρίδα, όχι τους πατριδοκάπηλους. Την αξιοπρέπεια, όχι τον επαγγελματικό κομματισμό.

Η χώρα κατρακυλά στον πάτο της ανυποληψίας, με ορμή σχεδόν μοιραία προς τον γκρεμό. Και όμως, μέσα στο σκοτάδι της παρακμής, ίσως επιμένει ακόμη μια σπίθα ανατροπής. Είναι οι νέοι, εκείνοι που κάποτε τους είπαν “αλήτες”, όπως προφήτεψε ο Ελύτης, που ίσως να είναι η ελπίδα στο χάος. Αλλά, ας μην αυταπατώμεθα, δεν θα φέρουν την Άνοιξη, τη νέα πολιτική πνοή, μόνο οι νέοι, που κάποιοι μάλιστα είναι νέοι σε ηλικία, αλλά είναι γέροι στη συνείδηση και με καθεστωτική νοοτροπία, δηλαδή με ελλειμματικό αξιακό και ηθικό υπόβαθρο. Η χώρα χρειάζεται έντιμους, ενεργούς, ανιδιοτελείς ανθρώπους και ανεξάρτητα από ηλικία. Πολίτες, που να έχουν διάθεση να προσφέρουν, όχι να τακτοποιηθούν.

Φτάνει με τον εμπαιγμό των βολεμένων. Γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, το “πολύ αργά” δεν θα είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Είναι το επόμενο δελτίο ειδήσεων. Μην τους κάνουμε τη χάρη να παραιτηθούμε. Αν συνεχίσουμε να αδιαφορούμε, η επόμενη ήττα δεν θα είναι πολιτική. Θα είναι υπαρξιακή.