Σκουπιδομαχία στον δρόμο προς τις ευρωεκλογές

Δώρο Χριστουγέννων τον Μάιο ο κ. Τσίπρας, μείωση φόρων ο κ. Μητσοτάκης. Ανταπαντάει ο πρώτος λέγοντας το ίδιο με τον δεύτερο σαν γνήσιος χαρτοπαίκτης και ο δεύτερος ανακαλύπτει τις διακοπές του πρώτου σε κότερο. Οπότε εισέρχονται στο παιχνίδι οι πεθαμένοι πατεράδες τους: ποιος ήταν καλύτερος του κ. Τσίπρα ή του κ Μητσοτάκη; Ποιος να ενδιαφερθεί για όλη αυτή την σκουπιδομαχία, για αυτόν το δημόσιο κανιβαλισμό της πολιτικής και των θεσμών! Να φύγει ο κ. Τσίπρας βροντοφωνάζει ο ένας, όχι θα σε κερδίσω και θα μείνω απαντά ο άλλος.

Μειώνει τον ΦΠΑ στο καφέ ο κ. Τσίπρας, αλλά όχι στα καφενεία, ξανά μείωση των φόρων ο άλλος. Θα φέρω ανάπτυξη ο ένας, θα την φέρω εγώ καλύτερα ο άλλος – όπως μια φρατζόλα ψωμί από τον φούρνο. Εγώ είμαι ο καλύτερος, λέει ο κ. Τσίπρας με τραγικά γλωσσικά λάθη, όχι εγώ είμαι ο καλύτερος, απαντά ο άλλος με βλέμμα που γυαλίζει κάπως επίφοβα. Το δικό σας μνημόνιο ήταν το χειρότερο, όχι το δικό μας ήταν το καλύτερο.

Η Τουρκία παραβιάζει την ΑΟΖ της Κύπρου και υπόσχεται να παραβιάσει και την ελληνική. Οι δύο αρχηγοί, σαν συνεννοημένοι, προσφεύγουν στα όργανα της ΕΕ για να παραστήσουν πως κάτι κάνουν, αλλά εισπράττουν δηλώσεις παρηγοριάς από τους κυνικούς και ιδιοτελείς Γερμανούς και τους δορυφόρους τους. Δηλώσεις που καταπίνουν σαν πιστοί υποτελείς. Και τα μέσα ενημέρωσης με τους δημοσιογράφους αναπαράγουν όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι σαν μεγάφωνα πολλών βατ σε πλατεία.

Έτσι χάρη στα μέσα ενημέρωσης τα σκουπίδια διαχέονται, σκορπάνε στην κοινωνία, γίνονται συστατικό της μέρος μαζί με τις θαυματουργές αλοιφές, τις παραϊατρικές διαφημίσεις, τα survivor για νοητικά καθυστερημένους, τις χαζοχαρούμενες τηλεπερσόνες πανάκριβης ένδυσης, την αντικειμενική ολιγόνοια των πολιτικών σχολιαστών, ειδήσεις με λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς. Θα βρέξει πάλι μήνα Μάιο οδύρονται οι παρουσιαστές του καιρού.

Ο κοινός παρονομαστής Τσίπρα-Μητσοτάκη

Αυτό τον ορυμαγδό, την κενότητα έως και χυδαιότητα του δημόσιου λόγου των δύο κομμάτων εξουσίας, αφού αυτά κυβερνούν εναλλασσόμενα, θα μπορούσαμε να τα αντιληφθούμε ηθικοπλαστικά ή τεχνικά, παραθέτοντας διάφορα κοσμητικά επίθετα, όχι αναγκαστικά λανθασμένα. Αλλά το κύριο θέμα βρίσκεται αλλού. Το πρώτιστο ζήτημα είναι για ποιο λόγο πολιτεύονται με αυτό τον τρόπο, χωρίς να προτάσσουν ούτε καν στοιχειώδη πολιτικά σχέδια. Γιατί καταφεύγουν στην σκουπιδομαχία, την μαγκιά, την συκοφαντία.

Νομίζω ότι αμφότεροι, οι κ.κ. Τσίπρας και Μητσοτάκης, επιδιώκουν δύο ίδιους στόχους ταυτοχρόνως: ο ένας είναι ο προφανής, ο καθένας θέλει να επικρατήσει στις εκλογές σε βάρος του άλλου. Ο δεύτερος στόχος αποτελεί κοινό συμφέρον και για τους δύο και είναι να παραμείνει το σύστημα του κομματικού διπολισμού ακέραιο, να μην καταρρεύσει δηλαδή κανένα από τα δύο κόμματα, γιατί απλά τότε θα καταρρεύσει και το άλλο.

Αν, συνεπώς, κοιτάξουμε πίσω από τη σκουπιδομαχία, θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για ένα σύστημα το οποίο αυτοαναπαράγεται μόνο εφόσον κατορθώσει να μετατρέψει μεγάλο τμήμα της κοινωνίας σε μοιρολατρικό θεατή, κομματικοποιημένο νου, μάζα χωρίς πολιτική κρίση. Μάζα, η οποία από την στιγμή που συνδέει την λύση των ατομικών προβλημάτων αποκλειστικά και μόνο με την ψήφο σε κάποιο κόμμα εγκλωβίζεται στην λογική του μικρότερου κακού και ακολούθως άγεται και φέρεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση σαν άθυρμα.

Έτσι ο κ. Τσίπρας στέλνει ψήφους στον κ. Μητσοτάκη από τρομαγμένα και υπερφορολογημένα μεσοστρώματα, τα οποία ελπίζουν να ελαφρυνθούν. Και ο κ. Μητσοτάκης ωθεί προς τον κ. Τσίπρα φοβισμένους πολίτες στο όνομα της αντιδεξιάς και της υπεράσπισης των μικροεπιδομάτων. Στο βάθος έχουν κοινά συμφέροντα, αλλά στην κορυφή ανταγωνίζονται για την εξουσία.

Όμως, ας το τονίσω ξανά: η αναπαραγωγή των δύο κομμάτων εξουσίας θεμελιώνεται σε μια πληβειακή πολιτική στάση σημαντικού τμήματος της κοινωνίας μας. Αυτοί οι ψηφοφόροι, αντί να επιλέξουν να αγωνιστούν ως πολίτες ανεξάρτητα από τα κόμματα για τα προβλήματά τους, καταφεύγουν μοιρολατρικά και διανοητικά νωθρά στην λογική του μικρότερου κακού.

Αναπαραγωγή διπολισμού

Είναι, συνεπώς, φανερό διά γυμνού οφθαλμού πως το πάγιο κοινό συμφέρον των δύο αρχηγών είναι η αναπαραγωγή του διπολισμού με απολιτικούς όρους, επειδή επιτρέπει στα δύο μεγάλα κόμματα να εναλλάσσονται στην εξουσία, και επειδή εξυπηρετεί το τρέχον συμφέρον σε κάθε εκλογές, τον ανταγωνισμό για την εξουσία. Αλλά και οι δύο επιδιώκουν εξουσία σκέτη, χωρίς προϋποθέσεις, ούτε δεσμεύσεις.

Τα πολιτικά τους συμφέροντα δεν αντέχουν τις δεσμεύσεις για τον επιπλέον λόγο ότι και ο κ. Τσίπρας και ο κ. Μητσοτάκης έχουν δεσμευτεί στις πολιτικές ελίτ της Γερμανίας και τους δορυφόρους της. Αμφότεροι μνημόνια εφάρμοσαν και θα εφαρμόζουν, αυτή είναι η πολιτική τους. Αλλά, επίσης, τυχόν δημόσιες προεκλογικές πολιτικές δεσμεύσεις των δύο κομμάτων φοβούνται ότι μπορεί να αφυπνίσουν την κρίση των πολιτών και να τους απομακρύνουν από την μοιρολατρικό εγκλωβισμό στο μικρότερο κακό.

Άκουσε κανείς κάτι από το στόμα τους για την Ευρώπη; Άκουσε για τα σχεδόν έξι εκατομμύρια φτωχούς και σχετικά φτωχούς στη χώρα; Άκουσε για το σχεδόν μισό εκατομμύριο από τους εργαζόμενους στην Ελλάδα με μηνιαίο μισθό από 250 έως 500 ευρώ; Άκουσε για το σύνολο της δημόσιας περιουσίας που έχει δοθεί στο ταμείο ιδιωτικοποιήσεων για ξεπούλημα με προτεραιότητα την εξευτελιστική εξαγορά τους από γαλλογερμανικές επιχειρήσεις; Άκουσε τίποτα για το τέταρτο μνημόνιο των καταστροφικών πλεονασμάτων και υπερ-πλεονασμάτων;

Αυτά όλα συνιστούν λεηλασία των πολιτών και του δημόσιου πλούτου και την έκανε ο κ. Τσίπρας με τους υπουργούς του. Όπως ανάλογα έργα στήριξε ο κ. Μητσοτάκης στην κυβέρνηση Σαμαρά και ο Παπανδρέου προηγουμένως. Η άρνηση πολιτικών δεσμεύσεων και η υποκατάστασή της με σκουπιδομαχία, είναι τόσο κρίσιμη για τα δύο κόμματα, ώστε δεν αποκλείεται να φθάσουν ακόμα και να παραχωρήσουν κυριαρχικά δικαιώματα και ας συνιστά αυτό εσχάτη προδοσία.

Αυτόβουλοι πολίτες

Μπορεί να φθάσουν να αλλάξουν και σχετικούς νόμους με τις κοινοβουλευτικές ομάδες ραγιάδων, αντί εθνικών αντιπροσώπων, τις οποίες αμφότερα διαθέτουν. Μας προϊδεάζουν, άλλωστε, για την προθυμία τους να παραδίδουν ό,τι εθνικό. Μας το δείχνει η τύχη των Ιμίων∙ η σιωπή ή η ακραία υποτονική στάση τους στα ζητήματα με την Αλβανία∙ η αδράνεια αν όχι η ανοχή απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα στην Κύπρο και στο Αιγαίο∙ ο καιροσκοπισμός τον οποίο επέδειξε ο κ. Τσίπρας στο ζήτημα της Βόρειας Μακεδονίας.

Σ’ αυτά να προσθέσουμε τα αλλεπάλληλα και επί χρόνια “ναι σε όλα” που λένε προς την κα. Μέρκελ, ακόμη και προς τους υπαλλήλους της στο ευρωιερατείο. Όλα τα “ναι” που συνοδεύουν την απώλεια της πολιτικής μας κυριαρχίας έναντι δόσεων και πολιτικής στήριξης. Ένας έμπειρος και σοβαρός λαός πολιτών, εννοώ σημαντικά τμήματά του με αποθέματα γνώσης αγώνων και ικανοποιητικό βαθμό αυτοσεβασμού, θα αποδεσμευόταν από τον εγκλωβισμό του στην μοιρολατρική λογική του μικρότερου κακού.

Αν μη τι άλλο επειδή τον καθιστά ανδράποδο υπέρ των συμφερόντων των δύο κομμάτων εξουσίας, ενώ τον στρέφει ενάντια στα δικά του τα συμφέροντα. Σε αυτό το πνεύμα θα αποτελούσε λαϊκή νίκη η εκλογική καταβαράθρωση των δύο θλιβερών μονομάχων και των κομμάτων τους. Πόσοι θα έχουν την ωριμότητα και το σθένος αντί σαν ανδράποδα του μικρότερου κακού να ψηφίσουν ως αυτόβουλοι πολίτες;