Στα Τέμπη ο κόμπος έφθασε στο χτένι…

Αυτή τη φορά τα κόμματα και οι πολιτικοί κατάλαβαν ότι η συμφορά που μας βρήκε στα Τέμπη δεν σηκώνει τις συνηθισμένες υποκρισίες, τα κροκοδείλια δάκρια, υποσχέσεις και αντιπαραθέσεις. Κυρίως κατάλαβαν ότι ο κόσμος τους “έχει πάρει πρέφα”, είναι έκθετοι και γυμνοί -αν και μερικοί επιμένουν να μιμούνται τον εαυτό τους, σύντροφοι πιστοί του “πολακισμού”. Όλοι φοβούνται ότι μπορεί να έρθει τούμπα όλο το σκηνικό και μάλιστα την ώρα που ετοιμάζονται “πράματα και θάματα” στο γλιστερό έδαφος των “εθνικών θεμάτων”.

Τα σχέδια υπάρχουν, έχουν διαμορφωθεί, αλλά είναι έως αδύνατον (πάντως είναι πολύ δύσκολο) να πραγματοποιηθούν με τον κόσμο ξεσηκωμένο. Και όπως οι εκλογές είναι κοντά συνιστάται χορήγηση καταπραϋντικών στους ψηφοφόρους. Μισοκοιμισμένοι, με θολές εικόνες στο μυαλό τους, να μείνουν αδρανείς.

Τα πράγματα είναι ίσως απλά, αν η εικόνα που έχουμε για την τραγωδία είναι σωστή και πλήρης. Διότι, κάποιοι υποστηρίζουν, ότι υπάρχουν κενά και περίεργα σημεία, άγνωστο αν οι υποψίες έχουν βάση ή είναι λόγια φαντασιόπληκτων. Έτσι, λοιπόν, ο σταθμάρχης βρήκε με βύσμα τη δουλειά, τα παιδιά του επίσης. Αλλά ποιο σπίτι και ποιο κόμμα δεν έχει κάνει το ίδιο; Όλοι ξέρουμε ότι ο διορισμός, η ευνοϊκή μετάθεση, η προαγωγή, εξαρτώνται συνήθως από το κόμμα, το χρήμα, τον ξάδερφο. Αλλά κάποια στιγμή ο κάθε σταθμάρχης μπουχτίζει. Βαρέθηκε τον εαυτό του και όσους τον εξαγοράζουν και τον πουλάνε για μια ψήφο. Ο λεγόμενος “πολιτικός κόσμος” (τουλάχιστον το μεγαλύτερο κομμάτι, εκτός από τους “πολακιστές”) κατάλαβε πως έφτασε ο κόμπος στο χτένι.

Πλέον δεν μπορούμε να ζούμε άλλο “έτσι”. Αλλά δεν υπάρχει στον ορίζοντα κάποιος με το φανάρι στο χέρι να ψάχνει για άνθρωπο, όπως ο Διογένης. Σύντομα, λένε στην πιάτσα, θα φανεί ότι ψάχνουν -έχουν ήδη ψάξει- ενδογενείς και εξωγενείς, σύμμαχοι, φίλοι, ομογενείς, όλοι καλοθελητές με έτοιμες προτάσεις, πολλές ιδέες, γεμάτα πορτοφόλια και περισσότερες υποσχέσεις.

Είναι, από όσο θυμάμαι, η πρώτη φορά που ο πρωθυπουργός φτάνει πρώτος και αποπέμπει τον “αρμόδιο” υπουργό από τον τόπο του δυστυχήματος όπου έφτασε αργότερα (αυτός που μερικές βδομάδες πριν “έσκιζε τα ρούχα του” επειδή κάποιος άλλος στη Βουλή μίλησε για έλλειψη ασφάλειας στους σιδηροδρόμους). Τη σκηνή της αποπομπής, όταν συναντήθηκαν στον τόπο της τραγωδίας ο πρωθυπουργός που ήταν εκεί με τον αγουροξυπνημένο υπουργό του, την είδαν στην τηλεόραση οι προσεκτικοί τηλεθεατές παρά το ότι έμεινε ασχολίαστη -ένα από τα μικρά παραλειπόμενα αυτής της τραγικής ιστορίας, δείγμα του πόσο ισχυρό είναι το πλέγμα προστασίας που έχει πλέξει ο πολιτικός κόσμος γύρω από τον εαυτό του.

Οι ένοχοι και οι συνένοχοι

Όσο απομακρυνόμαστε από τη στιγμή και τη σκηνή του εγκλήματος (διότι περί απεχθούς εγκλήματος πρόκειται) τόσο η θορυβώδης σιωπή του πολιτικού κόσμου, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, γίνεται εκκωφαντική. Και αποκτά το πολιτικό της νόημα: Ας κρυφτούμε για να διασωθούμε, το παράγγελμα των ημερών που διαπερνά τους πάντες, κυβερνώντες και συγκυβερνώντες από τη θέση της αντιπολίτευσης. Φυσικά ο πολυκέφαλος “πολακισμός” σκάει μύτη όσο οι περιστάσεις το επιτρέπουν. Συνηθισμένος να τρέφεται και να τρέφει την κακοήθεια που τον συντηρεί. Επί της ουσίας ουδείς είχε κάτι να πει που ο κόσμος να το ακούσει, να σκεφτεί και να πράξει.

Είμαστε, ακόμα, σε καλύτερη μοίρα από τη Λιβύη, τα αλαλάζοντα πλήθη δεν διαμελίζουν, όπως εκεί τον Καντάφι. Η πιο πρόσφατη ανάλογη εικόνα ήταν, νομίζω, το 1965 όταν βόμβα τοποθετημένη από “γνωστούς άγνωστους” στη συγκέντρωση για την επέτειο του Γοργοπόταμου σκότωσε αθώους – ήταν στο πλαίσιο προετοιμασίας της χούντας. Αντιθέτως έρχονται από μακριά, μόλις που αχνοφαίνονται στον ορίζοντα, οι μάγοι με τα δώρα (πολλά τα λεφτά, λέει) με υποσχέσεις για πετροδολάρια που θα παράξει το Αιγαίο, (το δικό μας, το δικό τους, των άλλων, το Αιγαίο χωρίς σύνορα, ποιος ασχολείται με τις λεπτομέρειες..) να φάνε οι Τούρκοι, να φάνε οι Αμερικάνοι, να στυλωθούν οι υπερατλαντικοί σύμμαχοι, να χορτάσουν τον αχόρταγο οι γείτονες, να κάνουν το κουμάντο τους και οι Γερμανοί, όσα δεν κατάφεραν τότε, να πάρουν κάτι τις και οι φίλοι μας οι Γάλλοι κι ότι απομείνει να φάει και το πόπολο, εννοώ το Κολωνάκι για να μην παρεξηγηθώ.

Αλλά αν θέλουν να φάνε και οι υπόλοιποι, χαχόλοι ιθαγενείς, τότε “συν Αθηνά και χείρα κίνει”, “τα καλά κόποις κτώνται”, έλεγαν από παλιά, αλλιώς κάθε μέρα Σαρακοστή. Θα έρθουν, λέει, και οι “μπρούκληδες” ομογενείς να σώσουν παλιούς συγγενείς και φίλους, να γίνουμε χαλί να μας πατήσουν για το χατίρι τους και το δικό μας άλλωστε, όπως διαδίδεται στους διαδρόμους, το πιο αξιόπιστο μέσον σήμερα να διαχυθούν τα νέα μιας και τα άλλα, τα καθεστωτικά, δεν είναι πια και τόσο αξιόπιστα, σύμφωνα με τις έγκυρες δημοσκοπήσεις.

ΥΓ. Καλά, δεν το έβλεπε το τραίνο ο σταθμάρχης; είπε ο δικαστικός εμπειρογνώμονας. Τουλάχιστον το ήξερε ότι υπήρχε τραίνο και ερχόταν κατά πάνω του; αναρωτήθηκε ο ίδιος. Αν πράγματι είχε τέτοιες ερωτήσεις ο εμπειρογνώμων, πήρε άραγε απαντήσεις;